Matt Dillon: "Na het lezen van het script, had ik meteen interesse in "Crash".

Onlangs kwam één van de beste films uit 2005, nl. "Crash" van regisseur Paul Haggis (scenarist van o.m. Million Dollar Baby), uit op dvd. Tijdens het 31ste Festival van de Amerikaanse film in Deauville hadden we een persoonlijk gesprek met acteur Matt Dillon, die één van de belangrijkste rollen voor zijn rekening nam in deze bloedstollende en aangrijpende film, die goed was voor de belangrijkste oscars.



DVD Info: Was het makkelijk om zo'n wreed personage te vertolken?
Matt Dillon: Wel, gemakkelijk zou ik het niet noemen, maar het was zeker niet moeilijk voor de redenen waaraan je denkt. Ik heb er immers geen problemen mee om een personage te spelen die niet geliefd is. Het enige waaraan ik aandacht schenk is dat de rol goed geschreven is. Anderzijds denk ik niet dat officier Ryan zichzelf ziet als iemand die schade berokkent aan derden. Hij denkt dat hijzelf het slachtoffer is, zelfs wanneer hij de confrontatie aangaat met het zwarte echtpaar. Hij voert eerder een soort oorlog; zijn eigen persoonlijke oorlog tegen de onrechtvaardigheden die hij voelt tegenover de nationale politiek en etnische groepen. Daardoor wordt hij kwaad en weet hij niet goed meer hoe zich te gedragen.

Hoe was je reactie wanneer je de film voor het eerst zag?
Geloof me of niet, maar het moeilijkste aan mijn vertolking, was ze achteraf bekijken. Vooral de scène waarin ik de confrontatie heb met het echtpaar, lag me zwaar. Ik heb de zaal moeten verlaten toen ik het zag. Het acteren was echter niet zo moeilijk, omdat je zodanig opgaat in je personage, dat je er niet bij stilstaat hoe het uiteindelijk zal overkomen.

Wat sprak je aan in de rol?
Het geheel van het personage. Wanneer ik het script las over een boze agent die zich daarnaast ontfermt over zijn zieke vader, dacht ik dat er heel veel materiaal was om de rol uit te diepen. Ik had meteen interesse om mee te werken aan Crash.

Kreeg je veel steun van de regisseur bij het creëren van je personage?
We hebben veel zitten praten en discussiëren over hoe we de rol zouden uitdiepen. Uiteindelijk wou ik hem spelen als een kerel die geen enkele controle heeft over zijn doen en laten. Hij voelt zichzelf machteloos; daarnaast komen de medische problemen er nog bij met zijn vader,... Ik geloof dat hij (of het nu in het script staat of niet) uit een scheiding komt, dat hij denkt dat iedereen hem laat vallen en uiteindelijk als slachtoffer overblijft. Vandaar dat hij zijn machtspositie misbruikt met alle gevolgen vandien. Hij wil cool overkomen, en niemand mag dit van hem afnemen.

Daarna zien we hem in de reddingsscène de held uithangen...
Ik denk dat het een onwaarschijnlijke held is. Eén van de dingen die ik bewonder aan Paul (de regisseur nvdr.) is dat hij me aanmoedigde bij het draaien van de scène, waarin ik met mijn handen onder de rok van Thandie Newton zit. Ik mocht er de nodige tijd voor nemen, zodat ik zo overtuigend mogelijk kon overkomen. Volgens mij toonde Paul met die scène enorm veel lef als filmmaker, om zulke dingen te durven tonen. Want niemand praat over dit onderwerp, of durft het op film te zetten. Hij wél en dat alleen vond ik de moeite waard om het te doen.

Los Angeles is eveneens een personage in deze film. Herken je het?
Ik heb altijd gevoeld dat je in LA geïsoleerd kan wonen, wat min of meer het tegenovergestelde is van New York. Daar wordt je voortdurend geforceerd om de conversatie aan te gaan met de bewoners. In Los Angeles wordt de auto aanzien als de uitbreiding van je huis. Je brengt er heel wat tijd in door en kan er makkelijk enkele dagen in doorbrengen zonder op te vallen. Ik denk dat het op die manier angst en vooroordelen met zich meebrengt.

Ben je een fan van de Rolling Stones (Matt Dillon draagt immers een Stones-t-shirt nvdr.)?
Ja, ik ben een Stones-fan, maar eerder van hun vroegere periode. Vooral hun songs uit de jaren '60 en '70 vond ik geweldig. Het t-shirt dat ik draag is van het album "Tattoo You", dat ik destijds grijsgedraaid heb. Daarnaast heb ik ook bewondering voor groepen als Beck. Ik luister meestal naar muziek dat dateert uit de jaren '50 en '60. Wellicht omdat ze toen nog elektrische instrumenten gebruikten. Anders heb ik er geen uitleg voor, ik ben gewoon geïnteresseerd in de muziek van vroeger. Er werd tijdens de vorige eeuw zodanig goede muziek gemaakt; waarom zou ik dan moeten luisteren naar de middelmatige hedendaagse popmuziek?

Kan je de duistere kant van je werk als acteur beschrijven?
"Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot donkere personages. Niet zozeer puur donker, maar eerder een mix van verschillende elementen. Toen ik City Of Ghosts regisseerde, betrapte ik me erop dat het een heel duistere film werd. Dus ja, ik heb altijd wel interesse getoond in duistere personages en films.

Je vorige film was Herbie Fully Loaded...
...dat was nu eens een donkere film! (lacht enthousiast)

Was je een fan van de oude Herbie-films? Hoe was je ervaring bij dat project?
Ik zag ze toen ik een kind was, en kan er mij niet zoveel meer van herinneren. Ik was bezig met de opnames van Factotum in Minnesota, toen ik telefonisch de vraag kreeg of ik interesse had in Herbie Fully Loaded. Ik las achteraf het script en vertelde hen dat ik er totaal geen zin in had. Het rammelde immers aan alle kanten en was niet geboeid. Ze antwoordden me dat ze het verhaal en het personage zouden aanpassen, en vroegen me om het nog een tweede kans te geven. Toen ik het script opnieuw las, vond ik het wél enorm geslaagd, zodat ik toehapte. In het achterhoofd dacht ik ook aan mijn neefjes en nichtjes, zodat dit een extra stimulans was om "ja" te zeggen tegen het project.