:: ARTIKELS ::
DVDInfo.be >> Artikel >> Achtergrond >> FILMFEST GENT 2020: DAG 7 - 19 OKTOBER 2020
FILMFEST GENT 2020: DAG 7 - 19 OKTOBER 2020
Type: Achtergrond - Datum: 2020-10-20 - Geplaatst door: Didier
FILMFEST GENT 2020



Gevoel voor humor hebben ze anders wel bij Filmfest Gent. Op de dag dat het land een avondklok opgelegd kreeg en de deuren van de horecazaken op slot gingen kregen we Bloody Nose, Empty Pockets van Bill en Turner Ross te verteren. Een nepdocumentaire want de twee cineasten zetten hun camera neer tijdens de laatste dag van de Roaring Twenties in Las Vegas.




Een cafe waar marginale tooghangers van de eerste tot de laatste minuut een mening hebben over alles en nog wat, maar zich vooral vol drank willen hijsen. De zuiplappen worden gespeeld door acteurs, maar toch voelt het aan alsof alles echt is. Interessant, dat wel, maar ondanks het feit dat deze film een hoge rating krijgt bij heel wat cinefielen vonden wij het wat saai om anderhalf uur naar zatte praat te luisteren. Uiteraard is deze film een sneer naar de Amerikaanse maatschappij, maar het is niet omdat je origineel bent dat je daarom ook goed bent. Ofschoon de naam van John Cassavetes rondsluimert in diverse reviews, al was het maar omdat we kijken naar (soms grappige) conversaties die over niets gaan. Maar wie weet lag het ons en waren we stiekem jaloers om te kijken naar mensen die in cafés zitten te pintelieren.




Natuurlijk hebben wij ook graag onze Captain Americas of Black Widows, maar het zou fout zijn (om niet te zeggen misdadig) dat er ook film buiten Hollywood gemaakt wordt en daar zijn filmfestivals de ideale ambassadeurs van. Waarom niet eens een Israëlische film? Dit jaar was in Cannes Here We Are één van de films in de Les nouveaux venus-sectie. Weliswaar virtueel, maar in Gent zagen we de nieuwste film van Nir Bergman op het witte doek. Een film die onder de huid kruipt en een Dardenne-gevoel opwekt, want in dit drama schetst Bergman het portret van een wanhopige vader die weigert om zijn autistische zoon in een instelling op te sluiten, ook al beseft de man dat dit gezien zijn hoge leeftijd een noodzaak is. Je jan je wel afvragen of we in de wereld van vandaag nu per se nood hebben aan nog wat extra te slikken miserie, maar Here We Are blijft straffe arthouse-cinema die (als je de taal niet meerekent) zelfs voer is voor een breed publiek.

Van Israel naar Iran, op FilmFest Gent duurt dit maar twintig minuutjes. Among The Hills is een flinke brok wereldcinema over een leraar die van de overheid de opdracht krijgt om les te gaan geven aan kinderen van nomaden. Amir is wel gemotiveerd, maar eens hij in het gebied aankomt, beseft hij dat het een onmogelijke opdracht is. Het leslokaal is een kapotgechoten autobus, de nomaden gaan van plaats tot plaats en ze vinden dat hun kinderen geen nood hebben aan educatie. Zolang de jongens zich om de schapen kunnen hoeden en de meisjes zo vroeg als mogelijk zwanger raken. Regisseur Mohammad Reza Keivanfar toont een stukje wereld die we alleen maar kennen van de reeksen van Rudi Vranckx. Het valt niet te ontkennen dat dit soort cinema een immens grote waarde heeft, maar Among The Hills is zeer traag waardoor de 77 minuten een eeuwigheid lijken te duren. Alleen maar voor liefhebbers dus...






Een normaal gelukkig gezinnetje staat op het punt om een pup te adopteren tot de vader des huizes in tranen uitbarst en zijn twee dochters meedeelt dat "papa een vrouw wil zijn". Een sterke premisse voor A Perfectly Normal Family van de Nederlandse Malou Reymann die met dit debuut een verhaal vertelt die op haar eigen leven is gebaseerd. Hoewel van Nederlandse makelij, wordt de film in het Deens gesproken en kreeg hij dit jaar nog oververdiend de VPRO Big Screen Award op het filmfestival van Rotterdam. Opmerkelijk aan deze transgender-film is dat de cineaste zich niet zo zeer richt op de emoties van de vader, maar op die van de twee dochters die er elk op hun eigen manier mee omgaan. Het oude zusje aanvaardt de nieuwe identiteit van haar papa, maar de jongste telg schaamt zich diep en wil haar vader uit haar leven schrappen. Een film die op een luchtige, bijna entertainende, wijze over grote problemen praat en daar uitstekend goed mee weg komt. Wat ons betreft één van de sterkste titels op FilmFest Gent.






Ieder festival heeft zo zijn missers, en voor ons part was dat dit jaar The Singing Club van regisseur Peter Cattaneo. Een draak van een film die gebaseerd is op de BBC-docureeks The Choir: Military Wives waarin men het heeft over vrouwen van militairen die uit verveling een vrouwenkoor vormen. Niet eens verzonnen, want in het Verenigd Koninkrijk vind je zo'n '70 van dit soort koren. Cattaneo die in 1997 de al even slechte The Full Monty maakte, verzon een feelgoodkomedie over de Britse officiersvrouw Kate (een al bij al overtuigende Kristin Scott Thomas die blijkbaar ook rommel behoorlijk kan vertolken) die hymnes uit Songs Of Praise wil, maar haar tegenstandster wil liever '80's-deuntjes van The Human League en Yazoo door de keelgaten van de madammen vuren. Twee keer raden welke stijl wint, en zo wordt The Singing Club een soort van Pitch Perfect, maar dan in het leger, en zonder de humor. Wie twee uur van zijn leven wil weggooien, weet waar naartoe de komende maanden.





 


Andere artikels van hetzelfde type