FILMFEST GENT, EDITIE 49 : EEN PONY DIE ER NIET IS, EEN CHARMEZANGER IN RIMINI EN EEN FEELGOODFILM OVER (JAWEL) ABORTUS.

118 langspeelfilms, 40 kortfilms en 3 televisieseries. Dat is wat de festivalbezoeker op tien dagen tijd aangeboden krijgt tijdens de 49ste editie van FilmFest Gent die loopt van 11 tot en met 22 oktober 2022. De rode draad is volgens festivaldirecteur Wim De Witte om deze keer alles terug te brengen naar de essentie waarbij de film de drijvende kracht is voor tien dagen ontmoeten en die samen te beleven. Zoals ieder jaar tekent DVDInfo weer present en pikken we er voor jou de beste titels uit.

WAR PONY
Ponyliefhebbers zullen zonder twijfel ontgoocheld zijn dat hun geliefde dier alleen maar in de titel verwerkt zit, gelukkig krijgen ze er een poedel voor in de plaats. Honden fokken is namelijk één van de vele mogelijkheden die een jonge kerel uit het Pine Ridge-reservaat in South Dakota verzint om uit de armoede te geraken. Het liefst van al wil de kerel een normale job, maar die is er niet. Als hij al ergens aan de slag mag gaan, dan is het om jonge meisjes vanuit het reservaat naar een ranch te voeren waar een blanke boer ze seksueel misbruikt.

Naast dit trieste relaas volgen we ook nog een andere jongen uit het Pine Ridge-reservaat die in feite nog een kind is, ook al steelt hij de drugs van zijn vader die hij aan een veel te lage straatwaarde doorverkoopt, wat alleen maar kan uitdraaien op faliekante gevolgen. Op de achtergrond van deze ellende horen we het geraskaal van Trump over vervalste verkiezingsuitslagen, terwijl een groot deel van de Amerikaanse bevolking in de kou is blijven staan. De jongens uit War Pony zijn van nature uit niet slecht, maar doordat ze wakker worden en gaan slapen met allerlei narigheden, is het een vanzelfsprekend deel van hun leven geworden. 

De debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough waren de revelatie op het afgelopen filmfestival van Cannes en wonnen met War Pony de Camera d'Or, wat de prijs is voor het beste debuut. Net zoals Chloé Zhao dat deed in Nomadland, kiezen ook deze twee regisseurs voor een cast die grotendeels uit niet-professionele acteurs bestaat. Zelfs het scenario werd samen met twee inheemse Amerikanen uit Pine Ridge geschreven. War Pony is ondanks de beslommeringen een bij momenten grappige, maar eveneens onthutsende misdaadfilm die zeer veel gelijkenissen vertoont met Cidade De Deus van Fernando Meirelles en Kátia Lund.




CALL JANE
Een vederlichte film over abortus? Hoe vreemd de combinatie ook klinkt, heeft Phyllis Nagy wiens naam als scenarist van Todd Haynes' Carol op ieders lippen lag het toch maar voor elkaar gespeeld.

In tijden dat de Amerikaanse politici onder de impuls van Trump het woord abortus opnieuw taboe willen maken, toont Nagy met Call Jane wat je op het einde van de jaren '60 moest doen om van een ongewenste foetus af te raken. Of je liet je door een psychiater als suicidaal bestempelen, of je liet jezelf gewoon van de trap donderen. Dit alles overkwam de welgestelde Joy (een meer dan verdienstelijke Elizabeth Banks) die te horen krijgt dat de kans groot is dat haar hart het zal begeven indien ze van haar baby bevalt. Meteen abortus plegen zou een redelijk mens denken, maar de artsen houden het been stijf en vinden 50% overlevingskansen meer dan genoeg om een abortus te weigeren.

Uiteindelijk komt de ontredderde Joy bij de Call Jane-beweging uit Chicago terecht wat een groep feministische vrouwen is die onder leiding staan van mannenhaatster Virginia (Sigourney Weaver), en die vrouwen met een illegale abortus wil helpen. Wel moeten ze hier zeshonderd dollar voor ophoesten omdat alles geregeld wordt door de louche Dr. Dean (een hilarische rol van Cory Michael Smith).

Call Jane is leuke, maar veel te afgepolijste cinema die net iets teveel als een Disney-vehikel aanvoelt. Hoe donker het onderwerp ook is, voel je nergens gevaar opduiken. Het enige wat je in Call Jane ziet, zijn vrouwen die aan de lopende band, en met het allergrootste plezier, vrouwen bevrijden van een vervloekte foetus. Zo waar een feelgoodfilm over abortus, dat we dat nog kunnen meemaken!




RIMINI
Met zijn Paradies-trilogie en Hundestage dreef de Oostenrijkse cineast Ulrich Seidl al met verve de spot met de gewone mens die zijn dagen vult met de meest zielige dingen. Na een pauze van net geen tien jaar is hij er terug met Rimini, en gaat hij rustig op zijn vertrouwde elan door. Zoals de titel laat vermoeden speelt de film zich af in de Italiaanse badplaats, maar dan wel in hartje winter, wanneer de straten van de geboorteplaats van Fellini vol met sneeuw liggen. De hotels zijn wel nog open, maar ze verwelkomen alleen maar gasten die zich een verblijf tijdens de warme zomerdagen niet kunnen permitteren. Zeg maar het plebs.

Richie Bravo (een opmerkelijke rol van Michael Thomas, die in zo wat iedere film van Ulrich Seidl zat) is een charmezanger op retour. Eens was hij populair, maar ondertussen is hij moddervet door de drank geworden en moet hij optreden voor een handjevol fans die hem naar Rimini volgen. Zijn decadente levensstijl staat loodrecht tegenover die van zijn fans, die net verwijderd zijn van een bestaan met een looprek. UIt het niets komt zijn 18-jarige dochter opdagen die hij totaal vergeten is om haar achterstallige kindergeld op te eisen.

Ook al is Rimini niet het beste werk van Ulrich Seidl, daar is de film iets te langdradig voor en werkt het gedeelte met de dochter niet goed genoeg, weet de Oostenrijker wederom op treffende wijze een onthutsend portret te schetsen van de doorsnee Oostenrijker die tevreden is met het banale van het leven. Voyeurisme ten top, zelfs tot in de slaapkamers toe, en bij momenten vrij dicht aanleunend bij de Paul Jambers-methode. Het leven zoals het is, ook al is dat bij momenten vrij weerzinwekkend. Rimini is dan ook een beetje spotten met jezelf.




Animatiefilmpionier Raoul Servais geëerd met Joseph Plateau Honorary Award op Film Fest Gent 2022. Raoul Servais, de absolute pionier van de Belgische animatiefilm, is op zaterdag 15 oktober geëerd door Film Fest Gent met een Joseph Plateau Honorary Award, een prijs die erkenning biedt aan het (belang)rijke, grensverleggende oeuvre van de Oostendse filmmaker. Servais kreeg de award overhandigd na de première van zijn nieuwste film, Der Lange Kerl. De 94-jarige Raoul Servais ontving een Joseph Plateau Honorary Award voor zijn unieke bijdrage aan het filmmedium. Servais, geboren in 1928, stond aan de wieg van de animatiefilm in ons land en werd wereldberoemd met zijn baanbrekende films die perfect het midden houden tussen magie, realisme, expressionisme en surrealisme. Zijn liefde voor de zee, als man van de kust, en zijn verbeeldingszin voor experimentele animatie leverden hem de bijnaam “de tovenaar van Oostende” op. In 1960 maakte Servais zijn debuut met Havenlichten, waarmee hij meteen in de prijzen viel. In datzelfde jaar werd hij aangesteld als docent in KASK in Gent, waar hij drie jaar later een opleiding Animatiefilm oprichtte - als allereerste in Europa.

In de decennia die daarop volgden, vond de cineast zich telkens opnieuw uit en produceerde hij een heel aantal internationaal gelauwerde kortfilms. Met Chromophobia (1965), een perfect voorbeeld van het antimilitarisme dat een rode draad vormt doorheen Servais’ werk, won hij de Primo Premio voor beste kortfilm op het filmfestival van Venetië. Met Harpya werd hij in 1979 de eerste Belgische regisseur ooit die een Gouden Palm (voor beste kortfilm) won in Cannes. De film was een eerste poging van Servais om live-action beelden te combineren met animatie en bleek een scharniermoment in zijn carrière. Het oeuvre van Raoul Servais is een mix van verschillende filmprocedés en intrigerende syntheses van live-action, grafische decors en animatie. Invloeden reiken van Paul Delvaux en René Magritte tot buitenlandse grootheden als Picasso en Joan Miró. Zelfs op zijn 94ste blijft hij als kunstenaar én als mens nieuwe generaties aanspreken en inspireren.

De 49ste editie van Film Fest Gent vindt plaats van 11 tot en met 22 oktober 2022. Het 22ste World Soundtrack Awards Gala & Concert vindt plaats op 22 oktober 2022.