“The ultimate hero”, zo wordt Indiana Jones wel eens omschreven. In 1981 zou dit nog een gewaagde uitspraak geweest zijn, maar anno 2003 weten we wel beter. Indiana Jones is “the ultimate hero in the ultimate adventure”.

Lang geleden (1973) in een ons zeer bekend sterrenstelsel was er eens een beginnende filmmaker genaamd George Lucas. Wanhopig op zoek naar ideeën voor films kwam hij op het idee dat het nog eens tijd werd voor een avonturenfilm zoals hij die zich herinnerde uit zijn jeugd. Zodoende bedacht hij de archeoloog die de wereld rondreist op zoek naar verloren beschavingen en kostbare artefacten, steeds vergezeld van zijn vilten fedora en lederen zweep.
Toch vestigde Lucas zijn aandacht na verloop van tijd op science-fiction en besloot een volledig nieuw universum te creëren in plaats van het idee van de archeoloog uit te werken. Het zou noch een tijdje duren eer deze terug het daglicht zou zien.

Twee jaar later, Lucas was toen nog vollop bezig het script voor Star Wars uit te werken, ontmoette Lucas regisseur Philip Kaufman en tijdens een gesprek kwam de archeoloog nog eens de kop opsteken. Kaufman zag het idee wel zitten en gedurende weken werder er ideeën uitgewisseld … ook was het Kaufman die de Ark des Verbonds aan de verhaallijn toevoegde. Lucas hoopte er op dat Kaufman de film zou willen regisseren, maar spijtig genoeg verliet hij het project toen hem werd aangeboden om The Right Stuff (zie review elders op de site) te regisseren. Lucas zelf had het echter nog zo druk met Star Wars met als gevolg dat de archeoloog weer in de vergetelheid raakte.

In 1977 kwam daar echter verandering in. Lucas was op vakantie op Hawai, want hij wou zo ver mogelijk van Hollywood weg zijn als Star Wars gereleased werd, aangezien hij er van overtuigd was dat het een ramp ging worden, en ontmoette daar mede filmmaker Steven Spielberg. Tijdens een conversatie kwam de archeoloog nog eens om de hoek kijken, dit maal met succes. Spielberg was laaiend enthousiast en liet Lucas duidelijk weten dat hij geïnteresseerd was in het regisseren van een dergelijke film.

Enkele maanden later was het al zo ver en werd er begonnen met de pre-productie, dit terwijl de beide heren zelf ook nog in andere projecten verwikkeld waren. Beiden gingen ze nu op zoek naar iemand die het script voor de film kon schrijven, Spielberg stelde Lawrence Kasdan voor wiens werk hij al had gelezen en waarvan hij zeer onder de indruk was. Tijdens een etentje werd Kasdan aangesproken over het verhaal en stelde Lucas hem ook voor om het script voor The Empire Strikes Back te schrijven.

Lucas was zo onder de indruk van de eerste versie van een script voor Raiders of the Lost Ark dat hij er op stond dat Lawrence ook het script van The Empire Strikes Back voor zijn rekening zou nemen. Tegen juli 1979 was het uiteindelijke script dan afgewerkt. Het hoofdpersonage zou Indiana Jones worden en het verhaal zou zich afspelen in een waaier van landen zoals Peru, de USA, China, Egypte en Griekenland. Alsof de halve wereld afreizen nog niet goed genoeg was moest onze held het dan ook nog eens gaan opnemen tegen het derde rijk, valstrikken en een gigantisch groot aantal slangen.

Dan moest er echter op zoek gegaan worden naar een productieteam om het geheel te realiseren. Als Producer werd Frank Marshall gekozen die al aan talloze low budget films had meegewerkt en er om bekend stond dat hij zijn producties steeds op tijd en binnen budget afleverde. Lucas zou samen met Howard Kazanjian, een oud mede-student van hem, de taak van Executive Producer op zich nemen, Spielberg werd vanzelfsprekend regisseur. Spielberg huurde Michael Kahn in als Editor en Douglas Slocombe als Director of Photography. Verder werden nog Robert Watts als Associate Producer en Normal Reynolds als Production Manager aan het team toegevoegd.

Lucas’ originele intentie was om de film volledig zelf te financieren, maar omwille van cash-flow problemen ging deze droom in lucht op en moest er een alternatief gevonden worden. Simpel ging het niet worden, want uiteindelijk vroegen de filmmakers aan de studio’s om alle risico’s voor zich te nemen en daarbovenop ook nog eens de hele zaak te bekostigen.
Uiteindelijk bleek de directeur van Paramount, Michael Eisner wel geïnteresseerd te zijn. Enig probleem leken de vele eisen te zijn die de filmmakers stelden en waarvoor ze ook niks terug gaven. Eisner eiste dat de film op tijd en binnen budget zou worden geproduceerd, anders zouden er zware boetes volgen voor Lucas. Deze laatste gaf daaraan toe op één voorwaarde: Paramount mocht Raiders naar eigen goeddunken distribueren, maar mocht echter geen sequel produceren zonder dat Lucas daarin zou betrokken worden.


Uiteindelijk werd de deal gesloten en kon het werk aan de film nu maar pas echt gaan beginnen. Als thuisbasis voor de film koos Lucas wederom voor Elstree studios, waar hij eerder ook aan Star Wars had gewerkt, mede het talent en de ervaring van alle mensen verbonden aan de studio deed Lucas keer op keer teruggrijpen naar hun vakkunde.
Spielberg liet het Art Department het grootste deel van het script uitwerken in storyboards om de opnamen, die in 85 dagen zouden moeten afgewerkt zijn, te vergemakkelijken. Hij ging zelfs nog verder, hij liet ook elke set in miniatuur nabouwen om te kunnen bekijken welke camerahoeken hij best zou kunnen gebruiken op elk van de sets.
Om de film binnen budget te houden en op tijd af te werken werd er ook besloten om enkele scènes deels of volledig te schrappen.

Nu dit achter de rug was moest men echter nog op zoek gaan naar een cast. Al snel bleek dit niet zo simpel te zijn. De uiteindelijke keus voor de rol van Dr. Henry Jones Jr. viel bij Tom Selleck, spijtig genoeg bleek deze onder contract te liggen bij CBS voor een TV serie genaamd Magnum. CBS weigerde om Selleck’s contract te annuleren of zelfs maar uit te stellen vanwege het grote succes van de nieuwe serie.
Op een dag kreeg Spielberg van Lucas een screening doorgespeeld van The Empire Strikes Back, dat toen bijna afgewerkt was. Als bij donderslag wist Spielberg wie hij voor de rol wou hebben, wanneer hij Lucas er over aansprak, wist deze al op voorhand wat de andere zou zeggen. Harrison Ford was de 2e keuze geworden, blijkbaar hadden ze nu meer succes want Ford aanvaarde de rol na een ontmoeting met Spielberg onmiddellijk.

Eenmaal in London aangekomen, stond er al een uitdaging op Ford te wachten. Lucas had als wapen voor Indiana Jones namelijk een zweep gekozen, iets wat veel helden in die tijd al lang niet meer gebruikten. Dus moest Harrison gaan oefenen onder begeleiding van Glenn Randall. Uiteindelijk bleek hij zo goed overweg te kunnen met het ding, dat het in tal van scènes werd opgenomen. Weliswaar, zo maakte Ford bekend, ging dit niet zonder het nodige lijden en duurde het enkele weken vooraleer hij niet om de haverklap zichzelf de voeten van onder het lichaam sloeg.

Ook voor de rol van Marion Ravenwood, Indy’s vriendin in Raiders, was er wat zoekwerk nodig. De eerste keuze, Amy Irving, was niet beschikbaar, tweede keuze Debra Winger was dan weer niet geinteresseerd. Uiteindelijk werd de rol toegekend aan de Amerikaanse Karen Allen.

Indiana’s tegenspeler, de Franse archeoloog René Bellocq, werd vertolkt door Paul Freeman (The Dogs of War, Death of a Princess, 3 Kings).

Andere rollen werden vooral onder Britse acteurs verdeeld. Ronald Lacey werd de immer in het zwart geklede nazi agent die er van houdt mensen te martelen, Denholm Elliot (The Bourne Identity, Marco Polo, Bangkok Hilton) werd gecast als Indiana’s vriend Marcus Brody. Tenslotte is er natuurlijk ook nog Sallah, de beste opgraver in heel Egypte, waarvan de rol werd toegekend aan acteur John Rhys-Davies (Lord of the Rings, Shogun, The Untouchables, The Living Daylights).

Eenmaal de casting eindelijk achter de rug was kan de eigenlijke productie van de film aangevat worden. Paramount zou er geen spijt van krijgen want het eigenlijke filmen, zowel op locatie als in Elstree Studios, duurde maar 73 dagen, meer dan op schema dus. Als locaties werden onder andere gebruikt:

• Hawai voor de openingsscene in de Zuid-Amerikaanse jungle
• Tunesië als vervanging voor het Caïro uit 1936
• La Rochelle, Frankrijk diende als U-boot basis voor de nazi’s
• Engeland leverde dan weer Barnett College

Natuurlijk was de film nu nog lang niet afgewerkt, er was nog voor een paar maanden lang postproductie werk, want Raider of the Lost Ark was gevuld met special effects die de grenzen van de techniek wederom zouden verleggen.
Vanzelfsprekend werden al deze effects verzorgd door Industrial Light & Magic. Vooral de scène waarin de Ark door de nazi’s geopend was een probleem, ten eerste omdat er niet specifiek beschreven was wat er in beeld zou gebracht worden, ten tweede omdat er gesproken werd van geesten die uit de Ark zouden opstijgen.
Meer informatie over het tot stand komen hiervan vindt je vanzelfsprekend op de 4e disc van de DVD Collectie die elders op de site besproken staat.

Om het met Lucas’ eigen woorden te zeggen: een film is maar half afgewerkt als je geen muziek hebt. Op dit vlak was er echter snel een filmcomponist gekozen, zowel Lucas als Spielberg werkten bijna constant samen met John Williams, die tot dan toe al voor muziek bij talloze producties van beide heren gezorgd had. De samenwerking zou zeer vruchtbaar blijken en duurt tot op de dag van vandaag nog steeds voort.
Het thema dat hij voor Raiders of the Lost Ark schreef, beter bekend als “The Raiders March” is tot op de dag van vandaag nog steeds een van de meest geliefde en meest bekende stukken filmmuziek aller tijden.


Eenmaal de muziek afgewerkt was, werd het tijd om de proef op de som te nemen. Op 12 juni 1981 werd Raiders of the Lost Ark gereleased in meer da 1500 cinemazalen in de hele US. Het resultaat was fenomenaal, Indiana Jones werd een gigantisch succes, niet alleen in de Verenigde Staten maar ook in de rest van de wereld. Bioscopen overal ter wereld zaten keer op keer stampvol, het ging zelfs zo ver dat er plaatsen te weinig waren. Harrison Ford werd plots tot wereldster uitgeroepen en kwam naast tal van andere topacteurs uit die tijd en uit het verleden te staan.

Ook bij de Oscaruitreiking bleek het succes van Raiders al snel, de film ontving maar liefst 11 nominaties, en wist uiteindelijk 5 beeldjes in de wacht te slepen. De budgetprijs van 22 miljoen dollar was snel teruggewonnen en Spielberg’s deel van de winst was zelfs groter dan wat hij tot dan toe voor alle vorige films bijeen al verdient had.

Indiana Jones bleek wel degelijk "the ultimate hero in the ultimate adventure" te zijn !





Een zo succesvole film als Raiders of the Lost Ark schreeuwde gewoon om een vervolg, in 1982 werd dan ook aangevangen met de pre-productie van Indiana Jones and the Temple of Doom.

Het script kwam deze keer niet van Lawrence Kasdan, die ondertussen zelf als regisseur begonnen was. Nu werden Gloria Katz en Willard Huyck aangesproken, die eerder al het script van American Graffiti voor George Lucas verzorgd hadden. Het script werd in sneltempo geschreven, aangezien Spielberg in de tussentijd steeds meer projecten aangeboden kreeg en niet eeuwig ging blijven weigeren. Eenmaal het script na ongeveer 8 maanden af was, was deze laatste echter zo onder de indruk dat hij stond te trappelen om met het project aan te vangen.

Opvallend was dat enkele ongebruikte scènes die oorspronkelijk voor Raiders geschreven waren uiteindelijk in Temple of Doom opduiken. De meest bekende hiervan is natuurlijk de achtervolging inde mijnkarretjes. Robert Watts werd gepromoveerd tot Producer en Frank Marshall tot Executive Producer. Ook Douglas Slocombe was weer van de partij.

Nu er een crew en een script voorhanden was moest er op zoek gegaan worden naar acteurs om Harrison Ford te vergezellen in deze nieuws prent. Voor de vrouwelijke hoofdrol Willie Scott werder meer dan 1000 actrices getest vooraleer de keuze uiteindelijk viel bij Kate Capshaw.
De zoektocht naar een vrouwelijke hoofdrolspeler was dan misschien al
moeilijk, maar een 10 jaar oude sidekick voor Indiana Jones vinden was nog een veel grotere ramp. Meer dan 6000 jongeren werden getest zonder succes, op een dag echter bracht Spielberg een bezoek aan een van scholen in Chinatown in LA. Daar ontdekte hij het Vietnameesje jongetje Ke Huy Quan, deze had echter nog nooit van Indiana Jones gehoord en dacht dat het om een grap ging. Niet beseffende dat hij zich tijdens de auditie samen met Harrison Ford, George Lucas en Steven Spielberg in één kamer bevond, was het voor de jongen net alsof hij een spelletje speelde. Al snel bleek echter dat hij de perfecte keus was voor de rol van Indy's sidekick "Short Round".

De enige grote rol die nu nog moest gevuld worden was die van Jones' tegenstander in deze film, nl. Mola Ram. Na een vruchteloze zoektocht naar een Indische acteur voor deze rol werd er uiteindelijk gekozen voor de Indiër Amrish Puri, die op het moment in nog een paar andere projecten verwikkeld was.

Nu de pre-productie voltooid was kon het filmen op locatie en in Elstree Studios beginnen. Enkele van de locaties waren bv. Shri Lanka, Macau en Noord Californië. Op Shri Lanka werd er zelfs de hulp ingeroepen van een Brits constructiebedrijf, dat bezig was met de bouw van een dam, om de houten brug te bouwen die aan het einde van de film te zien is.

Bij de terugkeer uit Shri Lanka naar Elstree Studios in Engeland bleek echter dat Ford zijn rug serieus geblesseerd had en dat onmiddelijke behandeling noodzakelijk zou zijn. Zodoende werd het hele filmschema door elkaar gegooid om de enkele scenes waarin hij niet te zien was eerst te filmen. Ford herstelde echter spoedig en het filmen liep verder. De meeste stunts liet hij echter wel over aan zijn stunt double Vic Armstrong.

Ook het filmen van de achtervolging in de mijnkarretjes bleek niet zo simpel want Spielberg vond dat deze scene zeker 7 minuten moest duren, terwijl het rondje in de studio maar 25 seconden duurde. Uiteindelijk werd de hele rit in zoveel verschillende hoeken en met zoveel verschillende lichtinvallen gefilm dat er nog filmmateriaal over leek te zijn. De uiteindelijke afwerking gebeurde vanzelfsprekend in de postproductie.

Het aantal special effects shots in Raiders was al hoog geweest, maar in Temple of Doom zou het aantal nog hoger liggen. De film is letterlijk gevuld met allerlijk praktische, optische en digitale effecten. ILM begon met het werk aan Temple of Doom van zodra ze Return of the Jedi afgewerkt hadden. Een eerste vereiste was natuurlijk onderzoeken welke shots met behulp van special effects konden geregeld worden en wat daarvan de kostprijs zou worden.

Uiteindelijk werd er uitbundig gebruik gemaakt van matte paintings, miniaturen en blue screens, om dit alles dan te combineren tot wat we vandaag de dag in de film te zien krijgen.
Voor de muziek werd, ondertussen vanzelfsprekend, beroep gedaan op John Williams. Deze wist de film weer te voorzien van exact dat soort muziek die een avonturenfilm die zich in de jaren 30 afspeelt nodig heeft. Dat werk werd uiteindelijk ook beloont met een Oscar nominatie.

Wanneer de film op 23 mei 1984 uiteindelijk gereleased werd waren de reacties verdeeld. Veelal gingen er stemmen op dat de film te gewelddadig was voor kinderen. Teneinde hier een oplossing voor te zoeken kreeg de film de PG-13 rating. Niettemin wist Temple of Doom toch massaal veel fans naar de bioscoopzalen te trekken en zijn budgetprijs maar dan in tienvoud terug te winnen.

Het harde werk werd uiteindelijk beloond met een Oscar voor de special effects uitgevoerd door ILM. Het was nu voor eens en voor altijd bewezen: if adventure has a name, it must be Indiana Jones !





Na het lichte tegenvallen van Temple of Doom duurde het even vooraleer Lucas begon met creeëren van een derde deel van zijn avonturenfilmreeks. Uiteindelijk vond hij dat het het best zou zijn als de stijl van Raiders zou gebruikt worden. Eenmaal dat besloten werd het tijd om een verhaal te bedenken.

Lucas had al zitten spelen met het idee van een zoektocht naar de legandarische graal, maar Spielberg vond dit onderwerp niet down-to-earth genoeg en er werd besloten dat er nog iets meer nodig was om de film realistisch te doen overkomen. Na een tijdje kwamen ze zo op het idee om Indiana's vader Henry Jones te introduceren, ook Sallah en Marcus Brody zouden weer aanwezig zijn in het verhaal.

Om dit alles uit te werken werd er een beroep gedaan op scriptwriter Jeffrey Boam. Deze wist de hele film te baseren op het conflict tussen vader en zoon, met als gemenschappelijk doel hun zoektocht naar een nu meer realistische versie van de graal. Vooral de openingsscene van de film bleek een uitdaging te zijn, zeker aangezien deze in de 2 vorige films steeds iets meer over het verleden van Indiana aan het publiek uit de doeken had gedaan.
Na veel zwoegen en zweten kwam Boam op het idee om de jonge Indiana Jones te tonen die enkele grafrovers betrapt op het opgraven van het kruis van Coronado, in de scene worden onder andere de oorsprong van de zweep, de fedora en Indy's angst voor slangen verklaard.

De crew voor de film was snel samengesteld, want het grootste gedeelte van de medewerkers had maar een half woord nodig om overtuigd te worden zich voor de derde film te engageren.

Naarmate de pre-productie vorderde werd er al snel de vraag gesteld wie nu de vader van Indiana Jones zou vertolken. Spielberg vond dat er maar één man geschikt was voor de rol: Sean Connery. George Lucas was echter niet te wild van dat voorstel en het vergde een beetje overtuigingswerk van Spielberg om George to overhalen. Nu was enkel nog de vraag of Sean de rol zou willen aanvaarden. Deze stemde al gauw toe, hetzij onder de voorwaarde dat het script hem moest bevallen. Er werden tal vaan aanpassingen in het script gedaan om tegemoet te komen aan Connery's visie op Indiana's vader Henry.

Wanneer dit in kannen en kruiken was moest er eerst nog via de studio gegaan worden met de kostennota, Lucas had een budget van 44 miljoen dollar in gedachten. In het begin was Paramount daar in het geheel niet over te spreken, maar uiteindelijk gaven ze toch schoorvoetend toe.

Enkele van de belangrijkste rollen waren al toegekend en ook over de terugkerende personages Sallah en Brody bestond er geen twijfel wie de rol op zich zou nemen. Natuurlijk bleven er nog enkele ondersteunende rollen over. Voor de Amerikaanse miljonair en collaborateur Arthur Donovan werd er een beroep gedaan op Julian Glover die voordien al had meegespeeld in The Empire Strikes Back en For Your Eyes Only. Kazin, lid van het Brotherhood of the Grail werd vertolkt door Kevork Malikyan, waarvan Spielberg onder de indruk was geweest in de film Midnight Express.

De tot dan toe onbekende actrice Alison Doody werd gecast als de Duitse Elsa Schneider. In 1985 vertolkte ze echter wel een rol in de laatste James Bond film gespeeld door Roger Moore nl. A View To A Kill.

Na afloop van de casting werd het tijd voor het filmen op locatie. Hiervoor werden onder andere Spanje, Engeland, Jordanië, Venetië en de US gebruikt. Ook de soundstages van Elstree Studios werden weer gebruikt.
Het meest opvallende aan de film moet de replica van de Duitse Mark 7 tank uit 1917 zijn. Er was van deze tank namelijk maar één exemplaar over en die stond veilig opgeborgen in een museum. Redding kwam er echter van George Gibbs, deze bouwde namelijk een volledig werkende replica. De replicas was zelfs even zwaar als het origineel, niet minder dan 28 ton ! Het gevaarte moest met een Belfast vliegtuig, één van de grootste ter wereld op het moment, overgevlogen worden naar Spanje.

Na het filmen in Spanje volgden er nog een aantal weken filmen in de Elstree Studios, waar ondertussen de gigantische sets tot in het kleinste detail afgewerkt waren. Nadien moest er nog in een van toeristen vergeven Venetië gefilmd worden evenals in Petra (Jordanië). De tempel die we te zien krijgen in The Last Crusade als laatste rustplaats van de graal werd er immens populair van.

Natuurlijk werden er ook nu weer tal van special effects voorzien door ILM en werd er voor het eerst gebruik gemaakt van een 70 mm geluidsformaat om de surround ervaring van sound effects en muziek nog intensiever te maken. Ook John Williams keerde terug voor de 3e episode in de Indiana Jones saga, wat hem weerom een nominatie voor een Oscar opleverde.

Op 24 mei 1989 ging de derde film van 's werelds meest bekende archeoloog in première. De film overtrof Temple of Doom vele malen en scoorde zelfs beter dan Raiders met een totale opbrengst van bijna 500 miljoen dollar. Het ging zelfs zo ver dat de fedora en het lederen jasje van Indiana Jones werden opgenomen in de collectie van het Smithsonian Institute.
Er bestaat geen twijfel over dat The Last Crusade zijn gigantische succes te danken heeft aan de fantastische samenwerking tussen Sean Connery en Harrison Ford. Zoals de teaser poster voor de film aankondigde: the man with the hat is back ... and this time he's bringing his dad ...





Dat Indiana Jones in 8 jaar tijd immens populair was geworden is vooral op te maken uit de massa afgeleidde producten die er tot op de dag van vandaag rond geproduceerd wordt.

Zo bestaat er bijvoorbeeld een 23 delen tellende boekenreeks (vertaald in het Nederlands) die de avontuen van Indiana voorzet, zowel in de periode voor, tijdens als na de films. Elk van deze boeken is een plezier om te lezen en bieden steeds weer wat meer inzicht in het toch wel zeer actieve leven van onze archeoloog. Tevens duiken er een aantal personages uit de films in de boeken op.

In de Verenigde Staten werden er ook een tijdje stripverhalen gepubliceerd. Eerst door Marvel en daarna door uitgeverij Dark Horse. Dark Horse produceerde onder andere de geïllustreerde versie van het ondertussen immens populaire verhaal: Indiana Jones & The Fate of Atlantis. De stijl van de Marvel comics verschilt nogal wat met de Dark Horse exemplaren, maar toch zijn beide series een leuke voorzetting van de avonturen die Indiana beleeft.

Natuurlijk bleef het niet bij boeken, want tegen het verschijnen van The Last Crusade kwam een ander fenomeen de kop op steken : de spellencomputer en zelfs de eerste PC's. Lucas dacht wel dat hier iets mee aan te vangen was en al gauw liepen de eerste Indiana Jones PC games van de band. Ten tijde van de "Click en play" adventures zoals Monkey Island en Loom bracht Lucasarts Indiana Jones & The Fate of Atlantis uit. Het spel werd meteen een klassieker en bevat tot op de dag van vandaag nog steeds de meest intrigerende en actievolle verhaallijn van alle Indiana Jones games. Iets recenter kreeg dit spel 2 vervolgen nl. Indiana Jones & The Infernal Machine en Indiana Jones & The Emperor's Tomb. In The Emperor's Tomb gaat Indiana op zoek naar een artefact genaamd "The Dragon's Heart". De zoektocht naar het object leidt hem van Ceylon naar Tjechië en van Turkije naar China. Waar Indiana zal "binnendringen" in de tombe van China's eerste keizer, bekend van de bouw van de Grote Muur en het immense terracotta leger dat zijn graftombe moest bewaken. De tombe is tot op de dag van vandaag nog steeds niet geopend, maar de schatten die zich er in zouden moeten bevinden tarten alle fantasiën ...

Voor The Infernal Machine heeft men duidelijk wat inspiratie gehaald uit Temple of Doom, zo vinden we er ook een stuk in terug met een ons vrij bekend voorkomend geel opblaasbaar bootje, evenals een achtervolging in mijnkarretjes ! Deze keer zijn het echter niet de nazi's waar Indiana het tegen opneemt, maar wel we Russen. Deze laatsten hebben namelijk de Toren van Babel gevonden en staan op het punt om de occulte krachten die er in huizen los te laten op de wereld.

De films staan misschien nog maar net op DVD, maar de soundtracks zijn al een hele tijd beschikbaar. Op 3 albums worden de beste stukken muziek uit de films samengevat tot fantastische tracks die niemand onberoerd kunnen laten. Nu we het toch over muziek hebben, dit is ook één van de pluspunten van de games, de muziek is echt in Indiana Jones stijl en voor The Emperor's Tomb werd deze zelfs met een orkest opgenomen. Fans van zowel filmmuziek als de Indiana Jones trilogie streven er al lang naar om de volledige soundtrack op CD te verkrijgen (meer dan de CD's van een uur of minder die er nu zijn) maar spijtig genoeg lijkt het niet dat die er voor het moment komen.

In 1992 wist George Lucas ons weer te verassen ... want daar waren "The Adventures of Young Indiana Jones". In deze 22 delige avonturenreeks krijgen we de avonturen van "Junior" te zien die hij beleeft tijdens zijn reis rond de wereld. Hij ontmoet historische figuren als Lawrence of Arabia, Howard Carter, Picasso, Degas en vele anderen. Een serie die zowel leuk om te bekijken is als informatief. Er gaan andertussen trouwens geruchten op dat men vollop bezig is met de voorbereidingen van een DVD release voor deze verhalen. Elke DVD zou naast de anderhalf uur durende "chapter" ook een documentaire bevatten over de historische achtergrond van het hele verhaal. Dit om kinderen op een leuke manier kennis te doen maken met onderwerpen waar ze anders al van zouden gaan huiveren. Een intiatief dat we enkel kunnen toejuichen !

Net wanneer je dan denkt dat ze het wel eens allemaal gehad zullen hebben zijn ze daar met de volgende aankondiging ... eentje die iedereen wel aangenaam verraste. Lucasfilm kondigde namelijk aan dat er een Indiana Jones 4 komt. Wederom met Harrison Ford in de hoofdrol en Steven Spielberg in de regisseurszetel. Het script komt dit maal van Frank Darabont en de release van de film is op dit moment gepland voor de zomer van 2005, vlak na de release van Star Wars Episode III.

We zullen in de toekomst waarschijnlijk nog wel tal van games, boeken, strip en andere Indiana Jones producten te zien krijgen. Indien je een fan bent kun je daar enkel blij om zijn ... want het feit dat er na 22 jaar nog steeds over "the man with the fedora" gepraat wordt, er nog steeds nieuwe verhalen omtrent zijn avonturen verschijnen en dergelijke meer, geeft toch wel al aan dat Indiana Jones een echt stukje filmgeschiedenis is ...
(Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.)