FILM
Buster Edwards (Phil Collins) is een kruimeldiefje van niks, dat er amper in slaagt zijn vrouw June (Julie Walters) en zijn dochtertje Nicky (Ellie Beaven) te onderhouden. De maatschappij is niet al te vriendelijk voor hem geweest, en wanneer zijn vrouw nogmaals een miskraam heeft, is de maat voor hem vol. Samen met zijn kompaan Bruce (Larry Lamb) trommelt hij een tiental kleine garnalen uit het misdaadmilieu op om één van de meest gewaagde stunts aller tijden uit te halen: de posttrein beroven. Ondanks hun amateuristische aanpak slaagt de overval, en wat nog meer is, de buit bedraagt miljoenen ponden. De Engelse regering, die net het Profumo-schandaal achter de kiezen heeft, zet Scotland Yard onder druk om hard op te treden, en één voor één worden de daders geklist en tot zeer zware straffen veroordeeld, ondanks het feit dat de pers de voortvluchtigen meer en meer afschildert als moderne Robin Hoods. Alleen Bruce en Buster blijven uit de handen van het gerecht, en ze ontsnappen samen met hun echtgenotes naar Mexico. Ze kunnen er een stinkend rijkeluisleventje op nahouden, maar Buster ondervindt al spoedig dat het paradijs niet is zoals hij het verwacht: iedereen behalve hijzelf spreekt er Spaans, het eten is er niet te vreten, dikke bromvliegen vallen je constant lastig, en als zijn dochtertje ziek wordt, ondergaat hij ook nog eens de hel van je weg te moeten zoeken in een Midden-Amerikaans hospitaal. En June krijgt meer en meer heimwee naar de druilerige Londense mist en een flinke pint in de lokale pub. Maar terugkeren betekent voor Buster gegarandeerd een flinke portie cel...

Popzangers die hun carrière willen uitbreiden naar het witte doek toe moet je altijd met een beetje omzichtigheid benaderen, en in sommige gevallen zoals Britney Spears of Mariah Carey is het resultaat zodanig slecht dat, als de film een hond was geweest, het beestje een spuitje uit genade zou hebben gekregen. Wat dat betreft valt deze Buster wonderwel nogal redelijk mee, want Phil Collins kan, tot ieders verbazing, acteren, en is zelfs uitermate geknipt om in de huid te kruipen van Engelands meest doodgeknuffelde dief, Buster Edwards. Net als in de film beschreven wordt, is de echte Buster Edwards na zijn gevangenisstraf inderdaad een bloemenkraampje begonnen; en ja, het was uit noodzaak, want het geld van de treinroof heeft hij er echt in Mexico bijna volledig doorgedraaid. Zijn biografie, deze Buster, is een luchtig filmpje geworden, waarin de hoofdrolspeler ongetwijfeld sympathieker voorgesteld wordt dan hij in werkelijkheid is, want volgens ons bestaan er zo geen sympathieke dieven. Voor de rest teert de film op een paar dungezaaide gags, zoals het feit dat de gangsters na de overval in hun schuiloord monopoly aan het spelen zijn met écht geld. Uitzonderlijk originele cinema moet je dus niet verwachten; wel krijg je de indruk dat Collins zich goed geamuseerd heeft tijdens het maken van de film - waarschijnlijk was hij het aantal plaatjes aan het tellen dat hij extra heeft verkocht. De soundtrack is van de hand van Art Of Noise-bandlid Anne Dudley (The Full Monty), die de Collins-hits A Groovy Kind Of Love en Two Hearts en ad nauseam ook nog Loco In Acapulco van de Four Tops door de klassieke mallemolen draait.

BEELD EN GELUID
We hebben nergens teruggevonden wat het originele beeldformaat van deze Buster was; de aftiteling doet een breder formaat vermoeden dan het hier gepresenteerde 4:3-formaat, wat ook niet onmogelijk is, vermits de film eerder voor televisie is klaargestoomd. De waarheid zal wel ergens tussenin liggen, maar of het beeldformaat nu origineel is of niet, erg hoge punten kunnen we aan de beeldkwaliteit niet toekennen. Ofwel was het originele bronmateriaal een oude videotape, ofwel heeft men het beeld er om de één of andere bizarre reden bewust op laten lijken, maar goed is het beeld niet. Er zitten veel - lees: heel veel - printbeschadigingen in, de kleuren zijn erg smaakloos, het contrast is belabberd en in de scène waarin Buster en Bruce naar het W.K. voetbal zitten te kijken, zit er duidelijk een kanjer van een hapering. De 2.0-audiotape is net aanvaardbaar, maar ook hier klinkt het geluidsspectrum vrij vlak, in sommige dialogen zelfs wat te stil naar verhouding, en op één of twee momenten, zoals in de openingsscène, klinkt de muziek zelfs ronduit vals, alsof de 33-toerenplaat niet snel genoeg op gang wordt getrokken. Bridge Entertainment kan nochtans kwalitatief goede releases afleveren - zie onze recensie van Windkracht 10 - maar bij deze Buster hebben ze er duidelijk met hun pet naar gegooid. En de pet in kwestie is nog verkeerd neergekomen ook.

EXTRA'S
Biografieen van Phil Collins en Julie Walters en een fotogallerij moeten het schromelijke gebrek aan extra's verhullen.

CONCLUSIE
Voor de ramsjprijs waaraan je deze film kan kopen kan je uiteraard geen kolossale DVD verwachten, maar wie dit stukje jaren '80-nostalgie in huis wil halen, zal wat de technische kwaliteit van deze Buster betreft even op de tanden moeten bijten. U bent gewaarschuwd.