FILM
Als je opgroeit in een buurt waar wapens eerder de regel dan de uitzondering zijn, is het slechts een kwestie van tijd eer je zelf aan gevaarlijke schietoefeningen begint. Die wijsheid vormt de rode draad doorheen Bullet Boy, een weinig origineel Brits stadsdrama dat niettemin goede punten scoort voor de professionele vertelstijl. De prent volgt de jonge zwarte twintiger Ricky tijdens de eerste dagen na zijn vrijlating uit de gevangenis. De jongen is opgegroeid in de grimmige buitenwijken van Londen en wil nu zo snel mogelijk andere oorden opzoeken. Hij is immers slim genoeg te weten dat hij anders opnieuw zal worden meegezogen in een spiraal van geweld en wapens. Maar Ricky laat zich als een naïef jochie ringeloren wanneer een banaal auto-ongeluk escaleert in een hoogoplopende ruzie. Het vuurwapen van een vriend verbergt hij vervolgens in zijn ouderlijk huis, in de slaapkamer van zijn tienerbroertje Curtis. Die kijkt op naar Ricky, wil hem imiteren en haalt de revolver meermaals tevoorschijn uit de schuilplaats. De poppen gaan echter pas echt aan het dansen als een schoolvriendje van Curtis het wapen wil zien.

De doorzichtige, voorspelbare moraal waarvan Bullet Boy doordrenkt is, drukt vanaf het begin een domper op de film. Waar de cineast naartoe wil is namelijk nooit een geheim, van een ‘verborgen’ agenda is nooit sprake. Dit is een onvervalste aanklacht tegen wapenmisbruik in de uitzichtloze, door zwarten gedomineerde buitenwijken van de Britse hoofdstad. Het gevolg is dat liefhebbers van spanning en onverwachte wendingen grotendeels op hun honger blijven zitten. Dat betekent echter niet dat Bullet Boy saai is. Saul Dibb toont zich immers een bekwaam cineast, die niet grabbelt in de clichéton van hippe of ‘edgy’ regietrucjes, maar een gewoon verhaal uitstekend vertelt. De sfeer die hij op het scherm kwakt benadrukt nu eens niet de grimmigheid of het hoge hiphopgehalte, maar wel de familiale kant van het verhaal.



Toch duiken er problemen op die het de kijker niet gemakkelijk maken zich te vereenzelvigen met de personages. De belangrijkste flater van de filmmakers is de weigering een focaal punt te kiezen voor de plot. Soms kiest men er immers voor het verhaal te vertellen vanuit het standpunt van Ricky, soms bekijkt men de gebeurtenissen door de ogen van diens broertje Curtis. Voor de moraal of de plot maakt dat eigenlijk weinig uit, maar het creëert wel een zekere mate van verwarring in de voor het overige zeer rechtlijnige film. Ook handelen de karakters regelmatig zo dom en/of naïef dat je je afvraagt of de scenaristen niet gewoon te lui zijn geweest om enkele situaties beter en logischer uit te werken. Een ander minpunt is de geloofwaardigheid, die in bepaalde scènes erg laag scoort. Zo oogt de inval van de politie in Ricky’s appartement iets te driest, grootschalig en luid. Je waant je zowaar eventjes in Hollywood met zijn SWAT-teams. En ook een bizarre schietpartij op een wit paard in een verlaten vlakte heeft een hoge ‘what the f*ck’-factor.

Een groot pluspunt vormen dan weer de vertolkingen. Ashley Walters, lid van de notoir geweerlustige rapgroep So Solid Crew, werpt de mantel van hiphopmuzikant succesvol van zich af en vertoont verrassend weinig ego als Ricky. Zijn vertolking weegt iets te licht om de belangrijkste dramatische scènes te dragen, maar hij brengt het er toch uitstekend vanaf. In de pivotale rol van Curtis overtuigt ook de jonge Luke Fraser, hoewel hij in de finale scènes zijn urbane charme inruilt voor overdreven moralistische blikken-in-de-verte. De rest van de cast komt slechts sporadisch aan bod maar is uniform excellent. Vooral de naam van Claire Perkins – de moeder van Ricky en Curtis – is het vermelden waard.

Als de eindgeneriek van Bullet Boy over het scherm rolt, heb je niet direct de neiging te prent opnieuw te bekijken noch het gevoel dat je een speciale film hebt gezien. Het alles overheersende moralisme geeft de prent bovendien de air van een veredelde tv-film. Maar hoe je het ook draait of keert, je verveelt je niet bij Bullet Boy. Originaliteit en verrassing mogen dan ver te zoeken zijn, je ervaart dat de regisseur zich betrokken voelt bij het onderwerp, waardoor hij een eerlijke opinie de huiskamer ingooit. En dat is in tijden van manipulatieve, pseudo-hippe misdaadfilms met als vuilbekkende setting de zwarte suburbs een ware verademing.



BEELD EN GELUID
Aan het beeld is te merken dat de film met een redelijk klein budget gedraaid werd. Vooral de korreligheid van de nachtelijke scènes is emblematisch hiervoor. Niettemin oogt de print scherp, worden de kleuren prima weergegeven en zijn de zwartniveaus en het contrast een goede middelmaat. Het geluid staat in een 5.1-mix op de schijf en is eveneens prima. De dialogen zijn soms moeilijk verstaanbaar, maar dat ligt eerder aan het accent van de acteurs dan aan de soundtrack. De achterste boxen krijgen echter weinig werk te doen.

EXTRA’S
De dvd bevat geen bonus-items.

CONCLUSIE
Bullet Boy biedt een weinig originele en moralistische kijk op het door vuurwapens gedomineerde leven in de uitzichtloze zwarte wijken rondom Londen, maar overkomt die problemen dankzij een no-nonsense script, een solide regie en goede acteerprestaties. Beeld en geluid kregen een goede transfer, maar extra’s zijn niet aanwezig op deze disc.