FILM
Televisiepresentator Rob Salinger (Dudley Moore) presenteert op de Amerikaanse televisie iets wat nog het best kan omschreven worden als een kruisbestuiving tussen Man Bijt Hond en Jambers, maar dan nóg veel slechter. Het inkomen in het gezin Salinger wordt duidelijk binnengebracht door zijn echtgenote Micki (Ann Reinking), een carrièrevrouw die haar steun aan een winnende gouverneurskandidaat beloond ziet met een benoeming tot rechter. Helaas betekent dit dat na zeven jaar huwelijk de kinderwens van de Salingers - vooral toch die van Rob - nog maar eens in de ijskast wordt gezet. Tijdens een reportage over een Cambodjaans strijk-ensemble ontmoet hij de knappe en intelligente celliste Maude Guillory (Amy Irving), met wie hij een stormachtige verhouding begint, tegen advies van zijn beste vriend Leo (Richard Mulligan). Wanneer Maude zwanger van hem is, ziet Rob zijn kinderwens eindelijk in vervulling gaan, en hij plant om zo snel mogelijk van Micki te scheiden en met Maude te trouwen. Met het woord "echtscheiding" op het puntje van zijn tong krijgt hij plots te horen dat Micki óók zwanger is, maar zeven maanden lang platte rust moet nemen. Op aandringen van zijn kersverse schoonpapa Barkhas Guillory (H.B. Haggerty), een catcher van het type waar je op het zicht beter geen ruzie mee zoekt, trouwt hij zo snel mogelijk met Maude. En nu ze allebei zwanger zijn, durft hij aan geen van beide meer te vertellen dat er ergens nóg een vrouw op hem wacht; Micki zou een miskraam krijgen, en Maudes hart zou breken. Om maar te zwijgen dat papa Guillory in een dergelijk geval met veel genoegen elk beentje in zijn lichaam óók zou breken. Maar Rob heeft het allemaal goed gepland: hij zal zijn bigamisme aan zijn beide vrouwen opbiechten. Morgen... Het blijft bij goede intenties, en de datum van de geboorte komt alsmaar dichterbij. Als Micki dan ook nog wat te laat en Maude wat te vroeg bevalt, komt Rob in de kliniek van de éne penibele situatie in de andere terecht wanneer zijn aanwezigheid bij twee bevallingen tegelijkertijd vereist is. Ditmaal is er echter niet aan onderuit te komen, en moet hij kiezen.

Wie graag experimenteert met alternatieve samenlevingsvormen, moet deze eens uitproberen! Naast zijn creatie van de personages uit The Pink Panther zal Blake Edwards vooral bekend blijven van het door hem gepatenteerd soort relatiekomedies vol bizarre driehoeksverhoudingen en romantische vergissingen, waarbij het aantal successen ongeveer in evenwicht is met het aantal beschamende miskleunen, 10 met dezelfde hoofdrolspeler Dudley Moore duidelijk aan de top van laatstgenoemd klassement. Micki & Maude behoort gelukkig tot de eerste categorie, en is een licht verteerbaar brokje romantische comedy zoals tegenwoordig niet veel meer gemaakt wordt. Het melige einde wordt grotendeels gecompenseerd door het uitgebalanceerde slapstick-gehalte van de rest van de film, waarbij vooral de tweede helft van de film, met Moore pendelend van de éne verloskamer naar de andere en terug, memorabel is. De film bevat enkele spitante dialogen, vooral die tussen Rob en zijn collega Leo Brody, die voortdurend zitten te filosoferen over de ongelofelijk korte halveringstijd waarmee Robs leven zich schijnt te desintegreren, met als hoogtepunt Leo's suggestie om Rob de vrouw die hij dumpt als troostprijs mee te geven dat hij de baby bij haar concurrente naar haar zal vernoemen. Micki & Maude is een comedy met af en toe een serieuze noot - de onvervulde kinderwens van Rob - maar af en toe ook bijna een glijpartij op de slappe koord van de slapstick. De scène waarin de beide mevrouw Salingers elkaar ontmoeten, de éne zo high als een pauw van de pre-narcose en de andere in haar volle zwangerschap op haar bed dansend, rekt het voor de rest leuke geklets waarin mijnheer Salinger de éne na de andere ongeloofwaardige leugen opdisselt een beetje tot het uiterste uit. Verder zit er nog een klein streepje sociale satire verstopt in het soort van reportages dat Rod Salinger verslaat voor de kost. Was deze film recenter gemaakt, zou er ongetwijfeld een dosis relatiekomische grappen van het pijnlijk lage Friends-niveau aan toegevoegd zijn geweest; alhoewel je hier het gevoel krijgt dat je alles al wel eens hebt gezien, getuigt de flow van de film toch van een redelijk goeie timing. Vooral de casting is aardig sympathiek. Bigamist Dudley Moore is zo schlemielig dat hij ondanks zijn voortdurende leugens en bedrog bijzonder veel medeleven opwekt bij de kijker naarmate hij de greep over de toestand verliest. Moore won er een Golden Globe mee. Ann Reinking koos na deze film definitief voor het theater, en is sindsdien nauwelijks nog op het grote of kleine scherm te zien geweest. Amy Irvings carrière kende hoogtes (een oscarnominatie voor Yentl) en laagtes (een razzie-nominatie voor Yentl) , en haar laatste rol totnogtoe was die van Emily Sloane in de succesvolle tv-reeks Alias. Voor beide dames was deze film het hoogtepunt hunner carrière.

BEELD EN GELUID
Niet verkrijgbaar in regio 2 zijn we voor deze film uitgeweken naar de Sony-release in regio 1. Voor een film uit 1984 moeten we natuurlijk niet de beste transfer verwachten; de vermelding "remastered in High Definition" op de achterkant van de hoes is een beetje te lyrisch om de beeldkwaliteit te beschrijven. Niet vergelijkbaar met recente releases kan de beeldkwaliteit wonderwel door de beugel, en is nog redelijk te doen in vergelijking met films van dezelfde ouderdom. De kleuren ogen erg natuurlijk, en het contrast is tot een aanvaardbaar niveau opgekrikt. Maar natuurlijk is de laatste printbeschadiging niet digitaal weggewerkt. En ook in regio 1 schijnt geen enkele release van Sony gespaard te zijn van edge enhancement. De Dolby Surround 2.0-track biedt ons heldere dialogen en een mooie, onvervormde soundtrack, maar dat is het dan ook. Ruimtelijke effecten en subwoofer-gebruik zijn op deze dvd-release squat. De ondertiteling in Engels is accuraat, maar het gele lettertype is storend.

EXTRA'S
Enige bonusmateriaal is een handjevol trailers voor andere movies-you-might-like. De trailer van de film zelf zit hier jammer genoeg niet bij.

CONCLUSIE
Gelet op wat er allemaal aan oldies wordt uitgebracht is het verwonderlijk dat Micki & Maude ontbreekt aan de regio 2-catalogus. Importeren is dus de boodschap voor liefhebbers van deze aardige feelgood-comedy.