FILM
William Miller (Patrick Fugit) probeert onder de overprotectieve vleugels van zijn alleenstaande moeder Elaine (Frances McDormand) uit te raken, net zoals zijn zus Anita (Zooey Deschanel) hem dat heeft voorgedaan. Bij haar vertrek, vier jaar geleden, heeft ze haar broer een stapel rockalbums nagelaten, waardoor Williams liefde voor muziek is aangewakkerd. Intussen zijn we in 1973, William, die door zijn moeder twee klassen vooruit is gezet, is het lulletje van de school. Als artistieke uitlaatklep schrijft hij nu en dan muziekrecensies voor een lokaal blaadje. Hiermee trekt hij de aandacht van Lester Bangs (Philip Seymour Hoffman), redacteur van het vakblad Creem Magazine, die hem vraagt om een concert van Black Sabbath te bespreken. Niemand van de security gelooft dat de snotneus William inderdaad journalist is. Toch raakt hij voorbij de security door zich voor te doen als medewerker van de rockband Stillwater. Stillwater is een band op zijn retour die nooit heeft leren omgaan met succes. De horden vrouwelijke fans die zich aan hun voeten werpen, worden feitelijk seksueel uitgebuit, niet in het minst door gitarist Russell Hammond (Billy Crudup). Russell is evenwel de kwaadste niet en hij staat William toe om mee op tournee te gaan, in de hoop dat als hij maar vriendelijk genoeg is, William - die intussen via bluf een opdracht voor het leidende muziekopinietijdschrift Rolling Stone te pakken heeft - een lovend artikel over Stillwater schrijft. Onder de entourage van Stillwater bevindt zich de jonge Penny Lane (Kate Hudson), een professionele "groupie", die, net als William om er bij te kunnen horen, heeft gelogen over haar leeftijd. William laat zich meevoeren met de stroom, samen met de band en de groupies ronddtrekkend in een busje dat Doris heet, en hij komt zo in de onderbuik van de rockscène terecht. De bandleden dollen voortdurend met minderjarige meisjes met welluidende valse namen als Polexia Aphrodisia (Anna Paquin) en Sapphire (Fairuza Balk) en doen zich tegoed aan alles wat je kan drinken, spuiten en snuiven.

De ongevaarlijk uitziende William wordt niet echt au serieux genomen als journalist, maar net daardoor komt hij dingen te weten die voor andere journalisten geheim blijven, zoals het feit dat Russell Hammond en leadzanger Jeff Bebe (Jason Lee) elkaars bloed wel kunnen drinken en dat Jeff een relatie heeft met Russells vrouw - terwijl Russell zelf alles wat jong en neukbaar is in bed tracht te krijgen, Penny op de eerste plaats. William moet lijdzaam toezien hoe Penny, die oprecht verliefd is op Russell, door hem bij het kaarten in wordt geruild voor 50 dollar en een bak bier (en dan liefst nog Heineken)! Ze probeert zelfmoord te plegen en hij kan haar nog op het nippertje redden. Intussen loopt de deadline voor zijn artikel af. Ook had hij al lang terug thuis moeten zijn voor de examens en hangt zijn moeder voortdurend aan de telefoon om hem van de drugs af te houden. Bovendien staat de journalisten van Rolling Stone nog een aardige verrassing te wachten wanneer zal blijken dat hun "sterreporter" een 15-jarige puber is.



Almost Famous is een semiautobiografische prent waarin regisseur Cameron Crowe een verhaal wil vertellen dat is gebaseerd op zijn ervaringen als rockjournalist. Het hoofdpersonage van de film, William, is duidelijk een doordrukje van hemzelf. De film is tevens opgevat als een soort van nostalgische hommage aan de muziekscène van de jaren zestig - je weet wel, sex & drugs & rock-n-roll - waarin de meeste succesbands ofwel zichzelf de vernieling in hielpen door hun decadent gedrag (zie The Doors), ofwel uitgroeiden tot rockmastodonten met een gigantisch gevoel voor zelfverheerlijking (zie Yes). Crowe is als geen ander goed geplaatst om dit alles met de nodige dosis cynisme te doordrenken en als je dit alles leest, lijkt het wel om een enorm zwaarmoedige film te gaan. Niets is minder waar: het is een boeiende schets, niet altijd origineel - sommige scènes lijken zo uit This Is Spinal Tap te zijn gestolen - maar altijd wel oprecht. De drug- en seksfuiven die als vastgeroest cliché bij elke film of documentaire over ruige rockers horen, worden door Crowe in een zekere omkadering geplaatst waardoor je als kijker beter de complexe achtergronden kan begrijpen. Ze worden tevens niet overdreven en gewoon tot hun normale proporties herleid door de man die het kan weten. Crowe heeft dit project met veel liefde in elkaar gestoken, liefde voor de muziekscène en het daarbij horende "circus", zoals hij het bij monde van zijn protagonisten verschillende keren noemt. Beeld je even zijn positie in: welke 15-jarige jongen zou er nu niet graag samen op tournee willen met zijn favoriete rockkband? Bovendien heeft Crowe een boeiende cast bij elkaar gesprokkeld, waarbij Patrick Fugit en Kate Hudson ongetwijfeld het meest in het oog springen. Uiteraard veel muziek uit de jaren zestig en zeventig en de originele score is gecomponeerd door Nancy Wilson, bekend van de Amerikaanse rockband Heart, die bij ons ook een paar hits had met These Dreams en Alone. De fotografie is zeer geslaagd en evenwichtig, vooral tijdens de concertopnamen, en Crowe wisselt zeer vlot losse camerabeelden af met meer statische. Er zitten wel heel veel personages in deze film, maar ondanks dat blijft het scenario overzichtelijk en zonder losse eindjes. Cameron Crowe is overigens in 2001 bedacht met een Oscar voor het beste originele script.

BEELD EN GELUID
Er is iets bijzonder vreemds aan de hand met deze release. Deze dubbeldiskrelease bevat zowel de twee uur durende bioscoopversie als de half uur langere director's cut. De disk van de eerste versie is bevat een Duitse versie en het geluid op de disk is weliswaar in Engels en Duits in Dolby Digital 5.1 uitgevoerd, maar ook nog eens in Duits DTS. De director's cut daarentegen is uitsluitend in het Engels - zowel Dolby Digital 5.1 als DTS - te beluisteren. We bespreken in deze sectie enkel de Engelse geluidstrack, want we zijn niet zo masochistisch om dezfilm in de in het Duits gedubde versie te bekijken. Alhoewel beide tracks van zeer goede kwaliteit zijn, met een goed evenwicht tussen dialogen en omgevingsgeluid, bevat de DTS-track duidelijk meer dynamiek, wat op twee plaatsen in de film (de director's cut dan) goed te merken is: tijdens de optredens van Stillwater - waarbij het geluid realistischer klinkt dan opsommige echte concert-dvd's - en in een scène ergens op een half uur van het einde, waarin het vliegtuigje van de band in een onweer terechtkomt. De Dolby Digital 5.1-track van de kortere versie is van een vergelijkbare kwaliteit, maar we kunnen daar zoals gezegd DTS en Dolby Digital 5.1 niet met elkaar vergelijken. Ook de beeldkwaliteit van beide disks is vergelijkbaar: er zit misschien hier en daar wat ruis op en er is een klein beetje edge enhancement aanwezig, maar gelukkig geen artefacts en altijd een evenwichtig en natuurlijk kleurenpalet.



EXTRA'S
Eerst en vooral krijg je op deze disks dus twee versies van dezelfde film, waarbij de lange versie een half uur extra scènes bevat die de film een beetje meer diepgang geven. Opvallend detail is overigens dat de director's cut (nog) geen titel had, want in de openingscredits staat er letterlijk het woord "Untitled". Het was misschien toch beter geweest om deze twee versies bijvoorbeeld door de techniek van seamless branching tot één versie om te smelten zoals bijvoorbeeld bij The Abyss. In dat geval was er misschien wat meer plaats overgebleven voor substantiëlere extra's, want geheel tegen de gewoonte van Columbia Tristar in, valt de selectie extra's redelijk tegen, zeker voor een dubbeldiskrelease. Het feit dat de eerste disk de Duitse versie bevat, heeft jammer genoeg ook gevolgen voor de extra's. Alle extra's op de eerste disk zijn in het Duits, behalve dan de trailer en de verwijderde scènes - die overigens ook niet in de director's cut zitten. Er staat een selectie artikels van de hand van Crowe op uit het magazine Rolling Stone uit de periode dat hij voor het blad werkte als journalist en o.a. schreef over bands als Fleetwood Mac. Helaas is dit allemaal in de taal van Goethe, net zoals de informatie over de cast en de crew en de productie-aantekeningen. De director's cut is voorzien van een Nederlands ondertitelde commentaartrack van Cameron Crowe zelf en die is de moeite waard omdat de man een goede kijk heeft op de muziekscène én een interessant filmmaker is. De "documentaire" is slechts een veredelde B-roll waarbij een twaalftal minuten incoherente footage achter elkaar is geplakt, waaronder audities en stukjes uit een optreden van Stillwater. Dan is er nog een zeer kort stukje interview met de echte Lester Bangs en een gesproken stukje van Cameron Crowe die wat toelichting geeft bij tien van zijn favoriete platen uit '73.

CONCLUSIE
Almost Famous is een best aardige film met leuke acteerprestaties, maar bij de dvd-release is er toch wel één en ander misgegaan. Blijkbaar was er voor de Benelux-markt enkel maar de langere director's cut beschikbaar en om dat op te lossen heeft men er maar de Duitse versie bijgestopt. Slordig! Bovendien zijn de extra's redelijk mager, op de commentaartrack na.