Tijdens een spelletje autonummerplaten raden raken Marianne en haar dochters betrokken bij een auto-ongeluk. De meisjes zijn gewond, hun moeder is dood. Niet lang nadien besluit hun vader Joe om tijdelijk naar Italië te verkassen, want daar heeft een oud-collega voor hem een opdracht aan de universiteit van Genua weten te regelen. We stikten in die flat, zegt hij tegen een medewerkster, we moeten er nodig een tijdje tussenuit. Ze betrekken een flat in het centrum van de oude stad, Joe gaat aan de slag als docent, z’n dochters volgen in afwachting van het nieuwe schooljaar een opfriscursus pianospelen, dat ze van hun moeder – een concertpianiste – hebben geleerd.

 

 

De naam van de Engelse regisseur Michael Winterbottom blijft voor altijd verbonden met z’n film 24 Hour Party People (2002). Sindsdien haalde hij nooit meer hetzelfde niveau, hoewel z’n documentaire The Road to Guantánamo (2006) over de onmenselijke behandeling van de zgn. terroristen door het Bush-regime een indrukwekkende productie was en ook het fel onderschatte A Mighty Heart er best mag zijn. In Genova kiest Winterbottom voor een familiedrama, lichtvoetig en bij momenten erg oppervlakkig, eerder een middelmatige weekendfilm dan een stevige en beklijvende bioscoopfilm. Z’n hoofdpersonage Joe (Colin Firth) krijgt de moeilijke opdracht om tegelijk moeder en vader te zijn voor z’n tienerdochter Kelly én haar 11-jarige zusje Mary. Meer dan vijf maanden na het auto-ongeluk is het trauma verre van verwerkt: Joe mist z’n vrouw, Mary voelt zich schuldig aan de dood van haar moeder en Kelly neemt het haar zusje kwalijk dat ze haar leven in een andere richting heeft gestuurd. Eens in Genua krijgt Kelly vlinders in de buik. De gaat op stap, ze rookt cannabis, ze komt te laat thuis en begint een avontuurlijke relatie met een jonge Italiaan. Mary daarentegen heeft nachtmerries, plast opnieuw in bed en beweert dat haar moeder regelmatig met haar praat, dat ze zelfs in de kamer verschijnt om haar te troosten en aan te moedigen. En Joe, die probeert de breuk tussen zijn dochters te lijmen, Kelly onder controle te houden, Mary van haar neurose af te helpen en overdag gewoon z’n job te doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

 

 

Waar het allemaal toe leidt? Niets, hoewel Winterbottom vaak de indruk geeft dat er horror in het spel is, dreiging en bovennatuurlijke krachten. Maar het blijft bij suggestie, ook wanneer zijn handheldcamera zich door de nauwe stegen van Genua wurmt of Kelly en Mary bespiedt van achter het draadgaas en de kijker elk moment een aanranding of een onbestemd gevaar verwacht. In werkelijkheid lopen alle spannende momenten met een sisser af. Genova is dan ook een film die het quasi louter van atmosfeer moet hebben: een toeristische folder voor Genua (oude straatjes, exotische muziek, strand, zee, zonnebaden, lekker eten, romantiek) en een reclamebord voor Ryanair (als product placement). Het verhaal zelf meandert tussen de drie hoofdpersonages en hun bezigheden. Meest interessant zijn de momenten dat ze met z’n drieën aan tafel zitten en de onderlinge conflicten aan de orde zijn, met een twijfelende en pensieve Joe die het allemaal in goede banen probeert te leiden.

 


In de recensies na de release van Genova oogstte Colin Firth nogal wat goede kritieken voor zijn acteerprestatie. Dat was wel nodig, want in voorganger Mamma Mia! (2008) was ie gewoon slecht. Jammer genoeg straalt Firth heel vaak onverschilligheid uit of geeft hij de indruk met z’n gedachten elders te zijn. Op z’n best was hij in Pride & Prejudice (1995) als Mr. Darcy, de stijve hark van dienst en als de getormenteerde en gefixeerde Johannes Vermeer in The Girl with the Pearl Earring (2003). Voor de rest is Colin Firth eerder een acteur voor lichtvoetige en komische komedies of voor een onopvallende bijrol. Z’n prestatie in Genova is interessant, maar niet meer dan dat en zeker niet beklijvend. Hetzelfde geldt voor Hope Davis (Marianne), wegens een rol die nauwelijks die naam waard is, en voor lichtgewicht Willa Holland als de opstandige dochter Kelly, een rol die niet veel meer te bieden heeft dan wat boze en opstandige blikken. Haar dialogen kan ze op een A4-tje kwijt. Wel goed op dreef is de 11-jarige Perla Haney-Jardine die een geloofwaardige en intense interpretatie brengt van de zich schuldig voelende dochter Mary. Ze trekt overigens voortdurend de aandacht en het is niet helemaal duidelijk of dat aan haar persoontje ligt dan wel aan de manier waarop Winterbottom haar als Mary portretteert. Het is in elk geval een jonge actrice met pit die verwachtingen wekt.

Prachtige en veelzijdige kleuren, scherpe opnamen met een goed zwartniveau, maar in de donkere scènes vaak heel weinig detail en digitale blokvorming. Het geluid is oké met een pittige soundtrack van aangepaste en klassieke muziek. De dvd kan bogen op een sterk en zeer opvallend stereo-efffect en - ondanks de overwegend rustige toon van de film - op opvallend veel actie via de achterste kanalen, opnieuw zeer duidelijk opgesplitst in links en rechts.

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers.

Als u van dit genre films houdt, dan is het familiedrama Genova beslist een productie die u gezien moet hebben. Ze is atypisch voor het oeuvre van Michael Winterbottom, met een minder dan perfect scenario, een haperende voortgang met een zekere saaiheid als gevolg en weinig indrukwekkende acteerprestaties (op uitzondering van de jonge Perla Haney-Jardine). Genova van Michael Winterbottom is een teleurstelling.