:: BESPREKINGEN ::
DVDInfo.be >> Bespreking >> RUFUS WAINWRIGHT - PRIMA DONNA, THE STORY OF AN OPERA
RUFUS WAINWRIGHT - PRIMA DONNA, THE STORY OF AN OPERA
Bespreking door: William - Geplaatst op: 2015-01-12
DOCUMENTAIRE
Op 10 juli 2009 ging op het Manchester International Festival in Engeland de debuutopera Prima Donna van de Canadese singer-songwriter Rufus Wainwright in première, in juni 2010 gevolgd door de eerste voorstelling in Noord-Amerikaanse tijdens het Luminato Festival in Toronto. Eigenlijk was het Wainwrights bedoeling om Prima Donna in The New Yorkse Metropolitan Opera uit te laten voeren, maar dat ging niet door omdat de directie van de prestigieuze instelling op een Engelstalige opera had gerekend, terwijl Wainwright voor de taal van Molière koos. Dat is ook een terechte keuze, want Prima Donna vertelt het verhaal van Regine Saint Laurent, een operadiva die na zes jaar afwezigheid haar comeback probeert te maken. Het verhaal is gesitueerd op Bastille-dag 1970 en vertelt over Laurents interactie met een bediende en een journalist op het moment dat ze wordt verscheurd door extreme emoties. In Engeland waren de critici verdeeld over het project, in Amerika werd het gefnuikt na de afwijzing van de Metropolitan Opera. Rufus Wainwright was evenwel vastbesloten om z’n opera naar het grote publiek te brengen en dus voerde hij onderdelen van het 2 uur durende werk uit tijdens z’n eigen concerten, o.a. in Long Beach en in de Hollywood Bowl, waar de slotaria Les feux d’Artifice t’Appellent door een spetterend vuurwerk werd begeleid in 2011.

 

Pop- en rockartiesten die de overstap maken naar het klassieke repertoire worden met weinig enthousiasme door het behoudsgezinde publiek ontvangen. Beatle Paul McCartney probeerde het o.a. met The Liverpool Oratorio (1991), Standing Stone (1997), Ecce Cor Meum (2006) en Ocean’s Kingdom (2006), maar hij moest vaststellen dat die projecten tussen wal en schip vielen, want de liefhebbers van klassieke muziek namen zijn pogingen niet serieus en z’n popfans waren nog veel minder enthousiast. Cross-overpogingen van o.a. Sting en Tori Amos (op Deutsche Grammophon notabene!) waren al evenmin een groot succes en al helemaal niet als men rekening houdt met de inspanningen en de financiële middelen die ingezet werden om de projecten tot een goed einde te brengen. In de andere richting werkt het schijnbaar wél (The Three Tenors, Monserrat Caballé, Andrea Bocelli, Paul Potts, Susan Boyle, etc.), maar dat heeft wellicht te maken met het feit dat er zich tussen beide kampen een grote massa bevindt die af en toe een leuk en ongevaarlijk klassiek deuntje kan appreciëren.

 

Net zoals Paul McCartney kiest Rufus Wainwright in Prima Donna voor een puur klassieke aanpak. Dat heeft te maken met zijn levenslange interesse voor alles wat met opera te maken heeft. In de homevideo’s uit zijn tienerjaren blijkt dat hij graag scènes uit Tosca en La Bohème naspeelde met z’n zusje Martha en volgens z’n moeder Kate McGarrigle kende hij haar collectie opera-albums beter dan zijzelf. Dat hij uiteindelijk voor popmuziek koos is het gevolg van het feit dat hij nauwelijks een partituur kan lezen en z’n opleiding aan de muziekacademie al na anderhalf jaar vaarwel zei. Maar de theatrale toon en sfeer van veel van zijn composities wijzen wel degelijk in de richting van een klassiek geïnspireerde interesse. Het is een gedurfde zet om meteen met een klassieke opera uit te pakken, zegt operazangeres Renée Fleming in de documentaire, want hij mikt ermee op een publiek dat hem helemaal niet kent en dat hem bovendien als een vreemde eend in de bijt beschouwt. Voor z’n vader Loudon Wainwright III is de carrièreswitch van zoonlief geen verrassing. Hij was altijd al een apart kind, meent hij, en dus is Prima Donna geen Tommy! Kate McGarrigle is het daarmee eens: nee, het is geen musical of een rockopera, het is een volbloed klassieke opera…

 

Dat het project geen ingang vond in het klassiekemuziekmilieu is voor Rufus Wainwright geen reden om z’n poging op te geven. Ik schrijf straks een nieuwe opera, zegt hij, en nog vele daarna. Dat heeft volgens een goede vriendin alles te maken met het feit dat hij nooit op een of andere succesvolle pop- of rockartiest heeft willen lijken. Rufus was vanaf het begin helemaal zichzelf, zegt ze, zo zit hij in elkaar, hij doet gewoon z’n eigen ding en daar is hij niet vanaf te brengen. Wat Prima Donna betreft is de met zijn moeder gedeelde liefde voor operamuziek beslist ook van wezenlijk belang in dit proces, en toen haar werd verteld dat ze terminale kanker had, was dat voor Rufus een reden om het tempo op te drijven, want hij wilde dat z’n moeder in elk geval nog de première van de opera mee zou kunnen maken. Hij is dan ook aan haar opgedragen.

 

In de documentaire komt de hele productie van Prima Donna aan bod: het vastleggen van Wainwrights muzikale ideeën in een partituur waarvoor een beroep is gedaan op een specialist, het bepalen van de tempi in samenwerking met de dirigent, de oefensessies met de geschoolde zangers en zangeressen, de niet altijd even gemakkelijke samenwerking met de regisseur om de theaterproductie van voldoende dramatiek te voorzien, want Wainwright mag dan volgens hem een goede componist zijn, een voorstelling moet het publiek ook visueel en intellectueel prikkelen. Het is een aspect waar Rufus Wainwright weinig aandacht aan heeft besteed en dat geeft hij achteraf ruiterlijk toe. Ik heb veel geleerd, zegt hij, en ik ben blij dat het achter de rug is, maar de soms harde gedachtewisselingen zijn een bruikbaar hulpmiddel voor mijn volgende project. De interviews worden ondersteunt door fragmenten uit repetities van Prima Donna in Manchester, maar tegelijk wordt ook aandacht besteed aan de rest van Wainwrights carrière, al was het maar om de kijker ervan te overtuigen dat het de singer-songwriter ernst is met dit soort projecten omdat hij er altijd al interesse voor heeft gehad.

 

Rufus Wainwright heeft z’n homoseksualiteit nooit onder stoelen of banken gestoken en ook dat aspect van z’n persoonlijkheid komt in de documentaire ruimschoots aan bod. Bij de Wainwrights en de McGarrigles is het al lang geen punt meer, maar als van oorsprong Franstalige Canadezen hebben ze dan ook eerder een Europese mentaliteit. Dat hij in Carnegie Hall destijds de finale van z’n Judy Garland-tournee in een zwart jasje en nylons zong, vindt z’n tante Anna McGarrigle gedurfd, maar tegelijk ook een perfecte apotheose. Over z’n relatie met de Duitse art director Jorn Weissbrodt praat hij overigens vrijuit: hij heeft me gesteund tijdens het componeren en schrijven, zegt hij, en hij heeft z’n kritiek gelukkig niet gespaard, waardoor Prima Donna toch een beetje ons beider project is.

 
BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze documentaire varieert van uitstekend tot acceptabel, want de oude homevideo-opnamen zijn wat wazig en korrelig, de opnamen op straat zijn niet altijd onder de beste omstandigheden op video gezet, maar de rest van het materiaal (interviews, fragmenten uit de opera, videoclips van Rufus Wainwright) is loepzuiver, mooi van kleur en zonder ongerechtigheden. De geluidstrack staat in stereo.
 
EXTRA’S
40 Minuten extra footage met de integrale versies van interviews die in de documentaire zijn gebruikt, langere versies van in de film gebruikte performances van Rufus Wainwright, tijdens de montage gesneuvelde opnamen en extra fragmenten uit de workshops van Prima Donna.

 
CONCLUSIE
Prima Donna, The Story Of An Opera is de interessante en uitstekend gemaakte documentaire over de koerswending in de carrière van de Canadese singer-songwriter en gay-icoon Rufus Wainwright. Alle aspecten van het project komen aan bod en nog veel meer: fragmenten uit de repetities en de première, interviews met alle betrokkenen en een overzicht van ’s mans carrière tot nog toe. De documentaire bevat ook de allerlaatste interviews en beeldfragmenten met z’n moeder Kate McGarrigle. Nog een goede reden om de dvd in huis te halen.



cover




Studio: Decca

Regie: George Scott
Met: Bernadette Colomine, Renée Fleming, Janis Kelly, Anna McGarrigle, Kate McGarrigle, Loudon Wainwright III, Martha Wainwright, Rufus Wainwright, Alan Yentob, Daniel Kramer, Jorn Weissbrodt, Pierre-André Valade

Film:
8/10

Extra's:
5/10

Geluid:
8,5/10

Beeld:
8,5/10


Regio:
0

Genre:
Documentaire

Versie:
U.K.

Jaar:
2011

Leeftijd:
AL

Speelduur:
84 min.

Type DVD:
SS-DL

Barcode:
044007433973


Beeldformaat:
1.85:1 anamorf PAL

Geluid:
Engels stereo 2.0

Ondertitels:
Engels, Frans, Duits, Spaans
Extra's:
Additional Footage, Unseen Performances, Interviews, Opera Workshop Footage

Andere recente releases van deze maatschappij