Twintiger Frank is werkloos en heeft dus veel vrije tijd. Het is heet in Zuid-Frankrijk en dus maakt hij van de gelegenheid gebruik om verkoeling te zoeken aan een meertje. Maar dat is niet z’n eerste bekommernis, want dat er op het strand aantrekkelijke mannen liggen die op zoek zijn naar seks, dat interesseert Frank veel meer. Aan beschikbare mannen is er geen nood, want Frank is een aantrekkelijke kerel, en hij laat z’n oog vallen op de al wat oudere en goed uitziende Michel. Jammer genoeg heeft die al een vriendje met wie hij elke dag in de zon ligt en zich in de bosjes terugtrekt, en het vriendje, dat Frank als een indringer beschouwt, geeft hem te verstaan dat hij beter uit de buurt kan blijven. Maar Michel ziet een seksspelletje met Frank wel zitten en dus zoekt hij een manier om van z’n bezitterig vriendje af te komen en wat is er makkelijker dan hem gewoon in het meer te verdrinken?

Frank heeft de moord van achter een bosje zien gebeuren, maar verrassend genoeg schrikt hem dat niet af om het met Michel aan te leggen. Hij is verliefd en dus zet hij de affaire uit z’n hoofd. Maar daartoe krijgt hij nauwelijks de kans, want twee dagen later wordt een lijk opgevist en arriveert er een politieman die moeilijke vragen stelt: heb je niet gemerkt dat de handdoek en de kleren van het slachtoffer twee dagen onaangeroerd op het strand hebben gelegen?, vraagt hij aan Frank, en dat z’n auto al die tijd op de parkeerplaats heeft gestaan? Jij blijft toch altijd lang in de buurt rondhangen? Is het je dan niet opgevallen? Frank vertelt de achterdochtige politieman dat hij geen habitué is, dat hij niet iedere dag aan het meer verschijnt, maar die bewering houdt geen stand als de man in kwestie hem alle volgende dagen wél op het strand ziet zitten. Bovendien is ondertussen bekend dat de verdronken kerel vrij intiem omging met Michel, en dus wordt die ook op het rooster gelegd. Henry, een oudere homo, die het allemaal vanop een afstand gadeslaat geeft Frank een goede raad: wees voorzichtig met Michel, zegt hij, die man is gevaarlijk…

Regisseur Guiraudie oogstte grote bijval op het Festival van Cannes met L’Inconnu Du Lac. Terecht, want de combinatie van suspense à la Hitchcock en de broeierige sfeer van cruisende homo’s zorgt voor een unieke situatie die niet eerder in beeld is gebracht. Het resultaat is een spannende thriller die de kijker tot op het einde op het puntje van z’n stoel houdt, want het wordt gauw duidelijk dat Frank z’n leven op het spel zet door voorrang te geven aan z’n seksuele verlangens waardoor een potentiële misdadiger vrij spel krijgt. Zoals dat in dergelijke films vaak het geval is, is er sprake van een zeer oppervlakkige karakteruitdieping, want de nadruk ligt uiteraard op de vraag of de protagonist het er levend vanaf brengt en de antagonist voor z’n daden wordt gestraft, maar dat is in dit geval geen bezwaar, want Guiraudie snijdt z’n film helemaal op de actie toe en hij toont de mannen in kwestie alleen op het strand. Wie ze zijn en wat ze voor de rest met hun leven doen, wordt niet medegedeeld en omdat de regisseur het net van intriges op een bijna perfecte manier spant, vraag je je dat als kijker ook nauwelijks af. L’Inconnu Du Lac is als een goed geschreven pagetuner waarvan je alleen maar de uitkomst wilt weten.

Die aanpak beperkt de regisseur evenwel ook in de manier waarop hij de actie in beeld brengt, want die speelt zich uitsluitend op het strand en de omliggende bosjes af. Om de dagen van elkaar te scheiden last hij herhaaldelijk een scène in waarin we Frank elke dag z’n auto zien parkeren op een geïmproviseerde parkeerplaats om vervolgens via een bospaadje z’n doel te bereiken. Het is een noodzakelijke ingreep ten gunste van de chronologie, maar het gaat na verloop van tijd vervelen en eigenlijk wacht Guiraudie veel te lang om de scène in te korten. Tijdens een eerste kijkbeurt valt het misschien niet echt op, alle volgende keren heb je de neiging om de afstandsbediening te gebruiken.

De film is goedgekeurd voor een publiek van 16+ en dat is in dit geval geen luxe, want Guiraudie schrikt er niet voor terug om scènes in te lassen die het merkteken pornografie verdienen en waarmee de grenzen van wat redelijk wordt geacht, ruim wordt overschreden. Het is geen kwestie van puritanisme, wel van het besef dat niet alles moeten kunnen en vooral dat niet alles een verrijking is. Dat neemt niet weg dat L’Inconnu Du Lac een zeldzame parel is in het gaygenre, want nog te veel regisseurs spelen liefst het discriminatie-aspect uit of maken de zoveelste coming-of-age-film.