FILM
De jonge Suzanne Vale (Meryl Streep) is filmactrice. Tijdens een opnamesessie krijgt ze het aan de stok met de regisseur omdat ze er niet in slaagt om de scène tot een goed einde te brengen. Allemaal de schuld van je drugsgebruik, is z’n boze opmerking. De dag nadien ligt de jonge vrouw op de spoeddienst van een ziekenhuis wegens een overdose. Haar maag wordt leeggepompt en ze wordt overgebracht naar een afkickcentrum. Haar carrière lijkt voorgoed voorbij, maar ze wordt toch gevraagd voor een rolletje in een B-film. De verzekeringsmaatschappij stelt één voorwaarde:  ze moet van de drugs afblijven en voor de duur van de opnamen bij haar moeder Doris Mann (Shirley MacLaine) intrekken, een gevierde zangeres die schijnbaar het vertrouwen geniet van alle betrokken partijen. Suzanne protesteert, maar ze heeft geen keuze en dus legt ze zich erbij neer.

Tussen moeder en dochter botert het evenwel niet echt goed. Suzanne vindt haar moeder een bemoeial en Doris begrijpt niet hoe ze uit elkaar zijn kunnen groeien en waarom haar dochter er niet in slaagt om haar leven op de sporen te houden. Je zou moeten zingen, zegt ze, je hebt zo’n mooie stem en je zou beslist succesvoller zijn dan Madonna. Maar daar wringt het schoentje: Suzanne wil acteren omdat ze niet hetzelfde wil doen als haar moeder, want ze beseft dat Doris het goed met haar voorheeft, maar wellicht niet zou verdragen dat haar dochter even populair en succesvol of misschien zelfs populairder en succesvoller zou zijn dan zijzelf. Vandaar Suzannes tegendraadse houding, maar ook haar onmogelijkheid om echt volwassen te worden. Want ook emotioneel zit ze in de knoop: ze laat zich inpakken door rijkeluiszoontje Jack, een goed uitziende kerel met een ranch in Malibu, maar te laat merkt ze dat hij het ook met andere vrouwen doet en dat z’n verleidingsritueel een standaardprocedure is om zo veel mogelijk jonge vrouwen in z’n bed te krijgen. Suzanne zit aan de grond, ook al is ze zich bewust van de bevoorrechte positie die de meeste jonge vrouwen haar benijden. Ik besef het, zegt ze tegen een bevriende regisseur, maar ik voel het niet en het gaat niet alleen om drugs, maar ook om m’n moeder…

 

Postcards From The Edge is een film die voornamelijk bedoeld is voor een vrouwelijk publiek, met twee grote actrices in de hoofdrol. Het is moeilijk kiezen tussen Shirley MacLaine en Meryl Streep, want de eerst is een stuk ouder en had in 1990 een glansrijke carrière achter de rug, terwijl de andere vooral imponeert door haar ongedwongen aanpak en eenvoud. Maar op het feestje ter gelegenheid van Suzannes terugkeer naar het huis van haar moeder, is het toch Shirley MacLaine die met de eer gaat strijken, al was het wellicht ook de bedoeling van de regisseur om in die scène het professionalisme van moeder Doris te tonen waartegen dochter Suzanne op moet boksen. Want Postcards From The Edge is voornamelijk een film over de frustraties van een dochter die haar hele leven in de schaduw van een succesvolle moeder heeft geleefd en die beseft dat ze in alles wat ze doet op de goedkeuring en de steun van die moeder kan rekenen, zolang ze haar niet overvleugelt. Vandaar de drugs, de vlucht in de armen van foute mannen en een haperende filmcarrière, want dat is eigenlijk niet echt wat ze ambieert, maar een zangcarrière is totaal onmogelijk…
 

Het klinkt als een niet te vermijden drama, maar gelukkig voegt regisseur Mike Nichols voldoende humor toe zodat het scenarioverloop veel minder grimmig is dan het op het eerste gezicht lijkt. Trouwens, Shirley MacLaine en Meryl Streep kunnen ook echte feestnummers zijn als het uitkomt en in Postcards From The Edge krijgen ze ruim de kans om frustratie en uitbundigheid te combineren. Dat wil niet zeggen dat Nichols’ film perfecte film is, want waar het eigenlijk om gaat wordt vaak ondergesneeuwd door scènes die niet altijd even perfect zijn en die zelfs vertragend werken. Gelukkig wordt dat gecompenseerd door enkele fragmenten waarin wél diep genoeg op de problematiek wordt ingegaan. Maar al bij al lijkt het resultaat toch een beetje mager, té mager voor een sterrencast van die omvang.
 

Uiteraard levert Shirley MacLaine een perfecte prestatie, minder verwachten we van haar niet na een carrière van 35 jaar, en daar kon Meryl Streep met nauwelijks 14 jaar op haar palmares nauwelijks aan tippen, maar zij had het voordeel van de jeugd en van een naturel waardoor ze die handicap handig wist te neutraliseren. In de nevenrollen maakt Richard Dreyfuss een goede beurt, zij het dat er nauwelijks sprake is van een echte rol, Dennis Quaid speelt de stoute jongen en Rob Steiner de begripvolle regisseur en de vaderfiguur voor een  ontregelde jonge actrice. Mary Wikes is een actrice uit een heel andere tijd en toen zij in 1997 overleed had ze er een carrière van meer dan 60 jaar opzitten. Zij was o.a. van de partij in de beide Sister Act-films, maar voor de rest hoofdzakelijk in TV-series (Murder, She Wrote, 1985; The Waltons, 1981; M*A*S*H*, 1975). In Postcards From The Edge neemt ze rol van Suzannes grootmoeder voor haar rekening, een eerder korte scène, waarin ze desondanks indruk maakt met haar Midwest-accent en onbehouwen manier van doen.