FILM
In de eerste scène van de film maken we kennis met avonturier Frank Chambers op het moment dat hij aan een benzinestation passeert en een bordje met een werkaanbieding ziet hangen. Hij kijkt naar het huis en de aanbouw die dienst doet als restaurant en net als hij besluit om door te lopen, stapt Nick Smith, de al wat oudere eigenaar van het etablissement, op hem toe en nodigt hem uit om een kijkje te nemen en over de voorwaarden te praten. Frank is niet zinnens om te blijven, maar dat verandert als de wulpse en stralende Cora in de deuropening verschijnt en hem als de dure mannequin vanuit de hoogte bekijkt. Eerst ziet Frank een lipstick die in zijn richting rolt, vervolgens een stel prachtige benen, een nauw aansluitend wit broekpakje en dan het engelengezichtje van  Nicks jonge echtgenote: een droomvrouw met wie hij weleens nader kennis wil maken. Frank neemt het baantje aan, ook al beseft hij dat de onverschilligheid waarmee Nick Smith de entree van zijn jonge vrouw bekijkt misschien niet helemaal onschuldig is en dat er achter het werkaanbod meer schuil gaat.

Mocht het Frank Chambers niet zijn opgevallen, dan in elk geval wél de kijker, want de dag nadien moet Nick Smith voor een paar dagen naar de stad, waardoor hij als het ware de kat bij de melk zet, want Cora mag zich dan als een onbereikbare diva gedragen, voor de charmes van de aantrekkelijke Frank Chambers zal ze binnen de kortste tijd bezwijken. Frank is tot over z’n oren verliefd en misschien geldt dat ook voor Cora, al is zij duidelijk het soort femme fatale dat de dingen naar haar hand durft te zetten indien er voordeel mee gemoeid is. Met de veel oudere Nick is ze trouwens scheep gegaan omdat hij haar een gemakkelijk en beschermd leventje kon bieden en hij probeert schijnbaar te voorkomen dat ze per se weg wil uit het saaie wereldje waarin ze terecht is gekomen. Een jonge aantrekkelijke kerel in dienst nemen biedt dan wellicht uitkomst?

Het is niet duidelijk wie het eerst op het idee komt om Nick over de kling te jagen, maar uiteindelijk wordt daartoe een poging ondernomen die mislukt. Openbaar aanklager Kyle Sackett vindt de omstandigheden van Nicks ongeluk evenwel verdacht en vermoedt dat er meer aan de hand is tussen Frank en Cora dan een zakelijke relatie. Cora wordt in verdenking gesteld in de hoop dat zij zal bekennen dat er sprake was van een plan dat door Frank is uitgevoerd, maar haar sluwe advocaat Arthur Keats kan voorkomen dat ze een volledige bekentenis aflegt. Uiteindelijk krijgt het openbaar ministerie de bewijsvoering niet rond en komt Cora onder voorwaarden vrij. Niets schijnt het geluk van het jonge stelletje nog in de weg te staan, maar dan krijgen ze zelf een auto-ongeluk waarbij Cora om het leven komt. Frank mag op de beklaagdenbank plaatsnemen…
 

  

The Postman Always Rings Twice is gebaseerd op de gelijknamige roman van James M. Cain uit 1934. Naar de geest van de tijd maakt regisseur Tay Garnett er een spannende film noir van met Lana Turner als femme fatale en John Garfield als de kansloze antiheld, twee acteurs die op dat moment razend populair waren waardoor de film, ondanks een niet altijd even geloofwaardig plot, uitgroeide tot een groot succes. Dat heeft vooral te maken met de uitstekende cast, want naast een superbe Lana Turner en een overweldigende John Garfield, kon Tay Garnett ook een beroep doen op een uitstekende Hume Cronyn als Cora’s advocaat en een sterke Leon Ames als openbare aanklager. Maar het is vooral de perfecte chemie tussen de beide hoofdrolspelers die van The Postman Always Rings Twice een film maakt die niets van z’n charme en spanning heeft verloren en die de remake uit 1981 (van regisseur Bob Rafelson met in de hoofdrollen Jack Nicholson en Jessica Lange) moeiteloos evenaart en zelfs overklast.
 

  

Dat heeft de film wellicht te danken aan de censuur die precies in die periode een stuk strenger was waardoor de seksuele spanning tussen Frank en Cora alleen in zeer bedekte (fysieke) termen kon worden uitgedrukt, maar waardoor Garnetts Postman veel sensueler en prikkelender is dan de veel explicietere versie van Rafelson meer dan drie decennia later. Ook het gebruik van zwart-wit in plaats van kleur heeft een invloed op de sfeer van de prent, terwijl het sobere production design (eenvoudig interieur in het woonhuis van de Smiths, kale rechtszaal, advocaten in donkere pakken) het gevoel van ongemak zo veel beter accentueert.

Het meest verrassende aan The Postman Always Rings Twice is wellicht het feit dat er geen sprake is van een happy end, dat door de dood van Cora sowieso al voor de helft was opgeofferd, terwijl er voor een antiheld als Frank uiteraard weinig hoop is op een positieve conclusie, maar hij weet dat je de postbode soms niet hoort als hij de eerste keer aanbelt met een dringende brief, maar beslist wel de tweede keer…