CONCERTFILM
Ludovico Einaudi behoort tot het selecte groepje van internationaal gerenommeerde neoklassieke componisten en pianisten. De wereld van de klassieke muziek heeft er een hele kluif aan, want adopteer je ze als de nieuwste twijg aan een eeuwenoude boom, als de nieuwste ontwikkeling in een lange traditie, of doe je ze af als new age? Een gerenommeerd label als Deutsche Grammophon, opgericht in 1898, heeft in elk geval de klik gemaakt door o.a. Max Richter aan z’n catalogus toe te voegen. Hem afdoen als new age of kitsch zou dus ongepast zijn. Trouwens, als we over het smalle rif tussen kitsch en kunst hebben, dan moeten we misschien ook een aantal composities van de Oostenrijkse Strauss-dynastie tegen het licht durven te gehouden? En wat met operette?

Maar eigenlijk was het de bedoeling om het over de dvd van Ludovico Einaudi te hebben, de 61-jarige Italiaanse pianist en componist die in juli 2016 op Jazz Middelheim speelde en de daarmee bij ons definitief de erkenning krijgt die hij verdient. Sinds 1988 bracht hij meer dan 20 albums uit en leverde hij een haast ontelbaar aantal composities voor tv- en filmsoundtracks, o.a. voor This Is England (2007), J. Edgar (2011) en Black Swan (2010).

In The Royal Albert Hall trad Einaudi in 2010 aan met een kwintet waarmee hij composities uit z’n album Nightbook (2009) ten gehore bracht: The Planets, Lady Labyrinth, Nightbook, In Principio, Indaco, Bye Bye Mon Amour, The Crane Dance, The Tower; stuk voor stuk prachtige melodieën waarin de piano het voortouw neemt, de violen en cello voor een bloedmooie begeleiding zorgen, met mooi glockenspiel door Mauro Durante en fijnzinnige electronics van de hand van Robert Lippok. Een perfecte combinatie.
 

Het is dan ook vreemd dat hij in de tweede helft van het concert het kwintet inruilde voor het ruim 20 man/vrouw sterke Orchestra I Virtuosi Italiani waarmee hij hoofzakelijk composities uit het album I Giorni (2001) speelde plus een meer dan tien minuten durende versie van Eros (uit Nightbook, 2010). Meer mensen, meer geluid, meer visuele indrukken voor het publiek, maar niet noodzakelijk een beter concert, al kan je je voorstellen dat die aanpak voor een groter effect in de ruime Royal Albert Hall zorgde, wat door het publiek duidelijk op prijs werd gesteld. Toch kan je je als liefhebber van zijn vaak minimalistische en sobere stijl niet van de indruk ontdoen dat er veel meer dan in de eerste helft van het concert op een cross-overpubliek werd gemikt. De kwaliteit van de composities was dezelfde, het pianospel even mooi als eerder, Orchestra I Virtuosi Italiani speelde de sterren van de hemel, maar voegde eigenlijk alleen maar show en bombast toe. Muzikaal is er sprake van een uitstekende tweede helft, maar qua visuele presentatie zat het net iets te veel in het vaarwater van acts zoals André Rieu.