FILM 
Om maar meteen de deur in huis te vallen, iedereen heeft zo zijn eigen mening over het filmoeuvre van de 80-jarige Alain Delon en dan vooral het werk dat hij maakte na het gigantische succes van Borsalino. In het begin van zijn carrière was de schone jongen vaak te zien in films van grote regisseurs als Michelangelo Antonioni of Luchino Visconti, maar vanaf de jaren 70 was Delon op een paar uitzonderingen na, bijna steeds te zien in politiefilms. Of zoals men dat in Frankrijk zo mooi noemt: policiers. De ene al wat sterker dan de andere, maar steeds met Delon als de vrouwenmagneet met de ijzeren vuisten.

Net zoals zijn rivaal Jean-Paul Belmondo had ook Delon schoon genoeg van het maken van films voor een publiek dat hij tijdens een interview met TF1 wat smalend een “minorité” noemde. Voortaan zou Delon films maken voor zijn publiek. En die had hij wel degelijk in Frankrijk, ook al liep dat niet altijd even vlot. Het jaar daarvoor speelde Delon in de internationale productie The Concorde... Airport '79 (dat financieel bekeken een even groot catastrofe als het vliegtuig was), regisseerde hij een jaar later voor het eerst zelf een film (Pour La Peau D'un Flic) en ook met Trois Hommes À Abattre kreeg hij bakken kritiek over zich heen. Niet zo zeer voor zijn acteerprestaties, wel omdat deze actiethriller de Franse politiek van een minder fraaie kant liet zien.

Deze film bracht hem opnieuw samen met Jacques Deray met wie Delon de meesterwerken Flic Story, Le Gang en natuurlijk La Piscine draaide. Volgens sommigen werd Trois Hommes à Abattre  de allerlaatste goede samenwerking met de twee, want de Simenon-verfilming  L'Ours En Peluche uit 1993 is er één om te vergeten. 

Trois Hommes À Abattre is geen echte politiefilm, maar gaat wel over een vent die graag de flik uithangt. Michel Gerfaut (Delon) is een beroepsgokker (in films bestaat zoiets) en het soort kerel dat als je hem boos krijgt ongegeneerd met een revolver op de Champs Elysées mag staan zwaaien of zonder gevolgen zo maar een ziekenwagen mag rammen. Zijn bourgeoisleven wordt overhoop gehaald als hij op de terugweg van een pokerspel een wagen langs de kant ziet staan. Gerfaut ontdekt in het voertuig een heftig bloedende man en doet zijn plicht door hem naar het ziekenhuis te brengen. Van een tragisch verkeersongeval is er geen sprake, wel gaat het om een laffe moord waarbij drie vooraanstaande mannen uit de wapenindustrie het loodje moeten leggen. De huurmoordenaars gaan ervan uit dat Michel Gerfaut ook een pion van het spel is en moet daarom ook geliquideerd worden, alleen is Alain Delon nog altijd Alain Delon!

Il faut le dire (kwestie van in het Frans te blijven) dat Trois Hommes À Abattre een machofilm is zoals ze in de jaren 80 bij de vleet werden gemaakt. Mannen moeten andere mannen slaan en mogen overal met een pistool in hun broek rondlopen (een ideale rol voor Delon trouwens). Ook seksistisch, want de vrouwen zijn alleen maar goed om te gillen of om hun naakte schoonheid te etaleren, zoals Dalila Di Lazzaro. Een knap Italiaans fotomodel die ontdekt werd door Andy Warhol, Trois Hommes À Abattre zou haar voorlaatste film worden.

Of je nu zonder Trois Hommes À Abattre kan leven? Alles gaat zonder, maar wie zot is van Franse policiers en graag onemanshows van Delon ziet heeft met deze release anderhalf uur topvertier in zijn pollen.

BEELD EN GELUID
In Frankrijk heeft Pathé de reputatie dat ze met liefde hun klassiekers restaureren, en dan geldt ook voor deze Trois Hommes à Abattre die een 2K-restauratie kreeg. Een groot deel van deze film speelt zich in de straten van Parijs af en de kleuren zijn heerlijk om naar te kijken. Geen streepje of krasje is te zien. De geluidsband is een gerestaureerde Franse mono-band met een prachtige soundtrack van Claude Bolling die zich duidelijk liet inspireren door de werken van Georges Delerue. 

EXTRA'S
De extra bestaat uit een compilatie van interviews. Een paar uit de oude doos zoals die met Alain Delon die gemaakt werden voor TF1 en A2. Verder is ook journalist Olivier Rajchman aan het woord die zo wat alles verdedigt waar Delon ooit aan begon. De echtgenote van Deray Agnès Vincent-Deray die later zelf ook in een paar films zou spelen zoals Netchaïev Est De Retour met Yves Montand. Ook filmproducent  Alain Terzian mag zijn zegje doen. Als extra is dat misschien wat magertjes, maar het gaat om zinvolle en leerrijke gesprekken. Ook komt de blu-ray in een box die gehuld is met nostalgische filmaffiches. 

CONCLUSIE
Des goûts et des couleurs, on ne discute pas. Zo veel is zeker, maar wie Franse policiers lust zal zich volop amuseren met deze macho-achtige Delon-thriller.