FILM
Chris, de echtgenoot (Jeff Hephner) van Riley North (Jennifer Garner) begaat de fout van zijn leven wanneer hij zich inlaat met zijn maat Mickey (Chris Johnson), die van plan is om drugbaron Diego Garcia (Juan Pablo Raba) te beroven. Alhoewel Chris uiteindelijk nee zegt, is het gerucht al tot in de oren van de misdadigersbende doorgedrongen, en op de avond van de verjaardag van hun dochtertje Carly (Cailey Fleming) wordt het gezin vanuit een voorbij rijdende auto neergeschoten. Vader en docher overleven de slachtpartij niet; Riley heeft echter de daders goed kunnen zien, en na een maand in coma te hebben gelegen, duidt ze hen zonder problemen aan bij een line-up. De ontnuchtering volgt al snel: de advocaat van de tegenpartij probeert eerst Riley een smak geld aan te bieden in ruil voor het intrekken van haar verklaring, en wanneer dat niet blijkt te werken, blijkt de rechter (Jeff Harlan) ook nog eens te zijn omgekocht. Kortom: Riley's verklaring is voor de prullenbak, en het drietal wandelt vrij de rechtzaal uit. Door haar hysterische reactie beveelt de rechter bovendien dat Riley moet worden opgenomen in een gekkenhuis.

 

Onderweg daar naartoe ontsnapt ze echter, en vier jaar lang is ze compleet van de radar verdwenen, nadat ze op de bank waar ze werkt een behoorlijke som geld heeft achterover gedrukt. Sinds drie maanden duikt ze echter weer op, onder meer op bewakingscamera's van een wapenhandel gespecialiseerd in wapens voor militair gebruik. Wanneer op een mooie ochtend de drie daders met hun voeten naar boven, afgeslacht aan de top van een reuzenrad te vinden zijn, lijkt het onwaarschijnlijk dat Riley hier achter zit. De dame heeft zich echter weten te trainen tot een meedogenloze vechtmachine, en ze zal niet rusten vooraleer de hele bende, van top tot teen is uitgemoord. Ook de corrupte rechter moet er aan geloven, en wanneer ze met hem klaar is, past hetgeen wat van hem overblijft nog ruim in een confituurpotje. Riley moet echter op twee fronten vechten: zowel de gangsters die ze een lesje wil leren als de politie die niet gediend is van een vigilante, zitten achter haar veren. Wél breekt er op sociale media een storm los over de vraag of ze een misdadigster is, dan wel een heldin; want zij slaagt er kennelijk in om datgene te doen wat de politie niet kan.

 

Regisseur Pierre Morel levert met Peppermint een film af die volledig in de lijn van zijn eerdere film Taken ligt, met dat verschil dat de hoofdrol nu door een vrouw wordt vertolkt. Het levert een bij momenten ongeloofwaardig actiespektakel op dat vooral op sympathie kan rekenen van de kijker omdat Jennifer Garners personage strijd levert om de juiste redenen. Ze is niet langer bang van de dood, integendeel, want het zou in haar ogen een reünie met haar familie opleveren, maar eerst wil ze orde op zaken stellen, en behoorlijk! Een duidelijk aan alcohol verslaafde vader die zijn zoon mishandelt, een toevallige passant op de bus, krijgt prompt door haar toedoen de loop van een pistool in zijn mond geduwd, met het dringende verzoek zijn leven te herdenken. Peppermint gaat evenwel gebukt onder enkele blatante simplismen. Zo zijn de daders uiteraard allemaal in het gezicht getatoeëerde Latino's die hun dagen vullen met drugs slijten, naar foute muziek luisteren en vrouwen aftuigen. De vele vechtscènes zijn echeer kundig uitgevoerd, en Jennifer Garner, die met films als Elektra en series als Alias al bewezen heeft niet vies te zijn van fysiek uitdagende rollen, is credibel als vrouwelijke Charles Bronson. Als nu wat meer aandacht was besteed aan het scenario, dan was dit een topfilm geweest.

 

BEELD EN GELUID
The Searchers brengt met Peppermint een barebones-release uit op een single layer-schijf, en dat wreekt zich wat. De vrij jachtige film met veel los camerawerk ontbreekt het wat aan scherpte en contrast. Het beeld is donker en de kleuren zijn niet echt geprononceerd. Wellicht sluit één en ander aan bij het timbre van de film, maar we hadden op meer gehoopt. De geluidstrack is afgewerkt in DTS-HD MA 5.1, en klinkt niet slecht, maar ook niet bijzonder; met een film waarin ongeveer even veel munitie wordt afgevuurd als in een gemiddelde burgeroorlog, was wellicht meer te doen. Dat het label van de schijf bovendien niet Peppermint is maar The Man Who Killed Don Quixote bewijst toch dat ze tijdens het authoren niet hebben zitten opletten.

 

EXTRA'S
Niks. U kan kiezen tussen een Nederlands en een Frans menu, en that's it.

CONCLUSIE
Vooral fans van Jennifer Garner zullen deze actiethriller naar waarde weten te appreciëren. De technische merites van de schijf volstaan, maar het had wat meer mogen zijn.