FILM
Callie (Carrie Coon) wordt met haar twee kinderen Trevor (Finn Wolfhard) en Phoebe (Mckenna Grace) uit hun appartement gezet wegens wanbetaling, en hun enige optie is verhuizen naar het krot in het boerenhol Summerville, Oklahoma, dat ze geërfd hebben van Callies vader, van wie de familie compleet vervreemd was. Op de zomerschool wordt Phoebe beziggehouden door een amateurwetenschapper annex zomerleerkracht, Gary Grooberson (Paul Rudd), die zijn pupillen bezighoudt met hen naar kindvriendelijke films te laten kijken zoals Cujo en Chucky, terwijl Trevor een baantje zoekt in een lokale hamburgerrestaurant. De streek wordt regelmatig geplaagd door aardbevingen, alhoewel er geen breuklijn of boorpunten voor schaliegas in de buurt zijn. In de kelder van het huis vindt Phoebe een geheim laboratorium, waaruit blijkt dat haar grootvader wijlen de Ghostbuste Egon Spengler was. Spengler heeft gebroken met zijn drie kompanen, en heeft de laatste jaren van zijn leven gewijd aan het voorkomen van de apocalyps.




En die zit eraan te komen, want in een mijncomplex waar hetzelfde metaal gewonnen wordt als hetgene waar het flatgebouw uit de eerste Ghostbusters-film gemaakt is, zit demon Gozer (Olivia Wilde) te wachten op zijn/haar herrijzenis. Slimme Egon heeft een valstrik gemaakt waardoor Gozer in een schacht blijft opgesloten, maar de Sleutelbewaarder Clortho en de Poortwachter Zuul, Gozers trouwe minions, staan op het punt een nieuw mensenlichaam te bezetten en de poort voor Gozer te openen. Trevor heeft intussen in een garage de Ghostbusters-auto gevonden, en tijdens een joyride-ritje door het stadscentrum heeft hij de halve hoofdstraat vernield.




Er was al lang sprake van een Ghostbusters-sequel, maar het was vooral Bill Murray die de boot lange tijd heeft afgehouden, de lauwe kritiek op het tweede deel indachtig. Met het overlijden van Harold Ramis leek het even alsof de plannen definitief werden opgeborgen. Weliswaar vond regisseur Paul Feig het in 2016 nodig om een reboot, Ghostbusters: Answer The Call, te maken met een vrouwelijke cast, maar de versie uit 2016 werd een onzinnige woke-bedoening met vier bijzonder ongrappige vrouwen, waarbij de pointes van de grappen even gevat waren als een bebloed inlegkruisje. De film werd door critici terecht neergesabeld, en wordt door de hardcore-fans niet als het officiële canon bestempeld. Toch bleef de roep om een waardige Ghostbusters-sequel klinken, en het kan gek en zelfs een beetje luguber linken, maar het was uitgerekend de dood van Harold Ramis die de krijtlijnen uittekende voor de aparte invalshoek van deze derde Ghostbusters-film. Het duurt evenwel eventjes vooraleer de prent zijn tempo vindt, en in handen van een andere regisseur zou een prent waarbij de kleinkinderen van de originele Ghostbusters in de schoenen van hun grootvaders treden, afgaan als een gieter. De regisseur van dienst is echter Jason Reitman, de zoon van de originele regisseur Ivan Reitman, die overigens in 2022 is overleden, en het moet toch zijn dat de Ghostbusters ergens in de genen zitten en erfelijk zijn, want in tegenstelling tot de crapquel van Paul Feig heeft deze film wél het hart op de juiste plaats.




De film moet je dus in de eerste plaats zien als één langgerekt eerbetoon aan Harold Ramis, alhoewel ik hier niets pejoratiefs mee bedoel, want het is een waardig eerbetoon. Buiten enkele archiefbeelden wordt de rol van (de geest van) Egon Spengler overgenomen door acteur Bob Gunton onder een spectaculaire digitale make-up, die inderdaad voor Harold Ramis kan doorgaan. Ook vervullen de drie overlevende Ghostbusters-acteurs, Bill Murray, Dan Aykroyd en Ernie Hudson een meer dan occasionele cameo, die tegelijkertijd de mogelijkheid openlaat voor een vervolg in de toekomst, maar vooral van Ghostbusters: Afterlife een feest van herkenning moet maken voor de fans van het origineel. Weliswaar wordt er niet bijzonder creatief omgesprongen met de antagonisten: wederom worden Gozer, Zuul en Clortho opgevoerd, en in bijrolletjes herkennen we opnieuw Annie Potts en Sigourney Weaver - deze laatste alleen in een mid-credits scene. Uit de originele cast ontbreekt naast Harold Ramis om de evidente reden alleen nog Rick Moranis. Er wordt echter héél veel moeite gedaan om, in tegenstelling tot Ghostbusters: Answer The Call het publiek niet te laten vervreemden, en dat was nodig na een dergelijke drol van een film. Carrie Coon en Mckenna Grace lazen ter voorbereiding van de rol zelfs de autobiografie van de dochter van Harold Ramis, en onder meer het character design van Gozer sluit zéér nauw aan bij dat uit de originele film. De mini-Stay Puft Marshmellow Men zorgen dan weer voor de nodige dosis slapstick, maar het moet gezegd worden dat Ghostbusters: Afterlife de klus klaart zonder pis-, kak en scheetgrappen, en dat is een redelijk opbeurend feit.




BEELD EN GELUID
Op het moment van schrijven heeft Sony Pictures geen distributeur meer voor hun fysieke releases in de Benelux. Gelukkig bevat in dit geval de Duitse versie gewoon Nederlandse ondertitels, en zal u het met een anderstalige hoes moeten stellen, maar de schijf is gewoon zowel op Blu-ray als op UHD eenvoudig te importeren; enkele winkels in Vlaanderen doen dit ook zélf actief, alhoewel zelf importeren uiteraard de goedkopere oplossing is. De 4K-schijf is maar een beetje beter dan de bijgeleverde Blu-ray, en Ghostbusters: Afterlife is een bij momenten donkere film met schaarse belichting en flink gedesatureerde kleuren. Desondanks is dit een scherp beeld met duidelijk gedefinieerde texturen zoals de kilo's stof op wat ooit de ECTO-1 clown car van de Ghostbusters was. De kleuren zijn zoals gezegd donker, maar stabiel, en de Dolby Vision zorgt ervoor dat de gradaties zeer subtiel zijn. Er is bijvoorbeeld niet het minste spoortje van colour bleeding wanneer de vonken uit het proton pack schieten, en de textuur van bijvoorbeeld de metaaletende dikkerd die door de kinderen liefdevol Muncher wordt genoemd, is zeer rijkgeschakeerd. De film bevat echter net zoals de twee andere delen in de (helaas uitverkochte) Collection een pompende Dolby Atmos-soundtrack waarin de surrounds knetteren en opspringen, en waarbij je de stralen van het protongeweer door je woonkamer hoort sidderen. Ook de aardbevingen (die uiteraard achteraf uitbraakpogingen van Gozer blijken) gaan zeer laag, en daar bovenop klinken de dialogen uiterst helder. De soundtrack is doorspekt met thema's uit de originele films die net als de film zelf vooral de fans van het eerste uur moeten bedienen. De bijhorende Blu-ray bevat wel Nederlandse ondertitels.




EXTRA'S
De UHD bevat buiten wat cross-promotionele trailers geen extra's, maar er is een Blu-ray toegevoegd waarop het gros van het bonusmateriaal te vinden is. Een commentaartrack ontbreekt spijtig genoeg, maar Jason Reitman overloopt de opzet van de film in de documentaire Summoning the Spirit: Making Ghostbusters: Afterlife (19:50), waaruit we onder meer leren dat er nogal wat gebruik werd gemaakt van ouderwetse speciale effecten, net om de film goed te laten aansluiten bij het origineel. The Gearhead’s Guide To Ghostbusters Gadgets (6:12) biedt ons een overzicht van de rekwisieten die onlosmakelijk verbonden zijn met de Ghostbusters-franchise, en het design van de spoken komt naar voor in Spectral Effects: The Ghosts of Afterlife (6:29). In het bijzonder zien we in Bringing Ecto-1 Back to Life (4:49) welke moeite de makers zich hebben getroost om de originele en legendarische Ghostbusters-auto te recreëren. In We Got One! Easter Eggs Revealed (7:49) worden de vele knipogen naar de franchise opgelijst, en in Ghostbusters: A Look Back (10:37) werpen cast en crew een blik in het verleden van de franchise, terwijl in A Look Ahead (3:44) de connectie met de nieuwe films wordt gemaakt. Er is een verwijderde scène "Is It Ever Too Late?" (1:24), en de schijf bevat traditioneel wat cross-promotionele trailers. Daarna is de boel nog niet uitverteld, maar daarvoor verwijzen we naar de raambespreking van de boxset met de daarbij horende bonusdisks.




CONCLUSIE
Ghostbusters: Afterlife is de waardige sequel die Ghostbusters: Answer The Call niet was. De film is met veel liefde en respect voor het origineel gemaakt, en vertaalt de intussen al meer dan 40 jaar oude franchise naar een hedendaags kader. Laat u vooral niet afschrikken door het feit dat Sony in de Benelux geen fysieke releases meer wil uitbrengen, maar importeer naar hartelust.