FILM
De steenrijke miljardair Jack Morris (Rainn Wilson) is de mecenas van een onderwaterlaboratorium, dat vanop een boorplatform voor de kust van Shangai naar onbekende diepten speurt, mogelijk zelfs dieper dan de Marianentrog. Eén van hun schepen geraakt tijdens een duikexpeditie vast te zitten nadat het op grote diepte een aanvaring heeft gehad met een onbekend object van kolossale omvang. De enige optie is om er duiker Jonas Taylor (Jason Statham) bij te halen, die vroeger een soortgelijke reddingsoperatie heeft ondernomen, maar een deel van de bemanning van een gestrande onderzeeër aan zijn lot heeft moeten overlaten omdat hij niet iederéén kon redden vooraleer het schip ontplofte. Taylor resideert tegenwoordig in Thailand, alwaar hij is verworden tot een drankorgel eerste klas. Een extra motivatie om toch een helpende hand te bieden, is dat de bemanning die onder water vast zit, als kapitein Taylor's ex-vrouw Lori (Jessica McNamee) als kapitein heeft.

 

Het schip heeft echter door zo diep te duiken een muur van thermocline doorbroken. Dat is een soort van thermische schutskring waaronder zich een warmwaterbel bevindt, waarin soorten gedijen die al miljoenen jaren afgesloten zijn van de buitenwereld en die voor marinebiologen compleet onbekend zijn. Met het gestrande schip uit de bel te trekken, veroorzaakt de reddingsploeg echter een corridor langswaar tijdelijk zeedieren naar de oppervlakte kunnen komen. En daar komt dan de bezoeker uit de oertijd aan de oppervlakte waaraan de film zijn naam ontleedt: een megalodon, een reuzenhaai uit de prehistorie, vindt zijn weg naar de oppervlakte, en zaait er dood en vernieling. Taylor wil dat zo snel mogelijk de kustwachten van de omringende landen worden verwittigd. Morris echter wil de ontdekking van de megalodon geheim houden en het dier zo snel mogelijk vernietigen, omdat hij tegen een joekel van een schadeclaim aankijkt. Uiteraard is dat laatste een slecht idee. Een zéér slecht idee!

 

The Meg is een banale actiefilm die grossiert in clichés, zoals een op geld beluste miljardair voor wie het enkel te doen is om zijn fortuin veilig te stellen, een aan lager geraakte antiheld met een serieus alcoholprobleem, een love interest, niet één maar twéé computernerds - waaronder uiteraard een Lisbeth Salander-achtige getatoeëerde dame - en uiteraard de minderjarige van dienst die kennelijk ongesuperviseerd mag rondlopen in een miljoenen kostend laboratorium. Voor de rest is The Meg de zoveelste variant op Tien Kleine Negertjes, waarbij de castleden één voor één smakelijk opgepeuzeld worden door het monster van de week, meestal door hun eigen stomme overmoed. Actieheld van dienst is Jason Statham, de keizer van de B-film, die gewoonlijk mag opdraven wanneer de Willisen, Johnsons en Schwarzeneggers van deze wereld hun kat sturen. Het scenario rammelt echter hier en daar: er wordt op gegeven moment gesuggereerd dat Taylor vijf jaar voordien ook al een aanvaring heeft gehad met een megalodon. Dit spreekt uiteraard falikant het gegeven tegen dat de onderzeeër van de Mana One-expeditie de eerste is die de laag thermocline heeft doorbroken. Ook de plot twist, namelijk [spoiler]dat er niet één megalodon, maar twee zijn[/spoiler], zie je van ver aankomen.

 

The Meg is echter volgens de regels van de kunst uitgevoerd, en het is duidelijk waar Jon Turteltaub, die in vroegere tijden ook romcoms als While You Were Sleeping en luchtige avonturenfilms als National Treasure op zijn conto schreef, zijn mosterd gehaald heeft. Net zoals Roland Emmerich met zijn interpretatie van Godzilla de Jurassic Park-franchise naar de kroon trachtte te steken, zo probeert Turteltaub ons Steven Spielbergs Jaws te doen vergeten, basically door een groter beest ten tonele te voeren. Turteltaub is openhartig over de manier waarop hij hommage brengt aan deze klassiekers door er nogal wat referenties in te stoppen, zoals de kleine op het strand die tegen de instructies van zijn moeder in tóch gaat zwemmen. De productie had echter veel voeten in de aarde, en toen in 1997 het boek van Steve Alten verscheen, leken de filmstudio's, beducht voor een clunker, zwartepiet te willen spelen met de filmrechten. Disney was de eerste om te bieden, maar trok zijn staart in nadat Warner in 1999 reeds de haaien van Deep Blue Sea op de mensheid had losgelaten. Ook Guillermo Del Toro en Jan De Bondt haakten uiteindelijk af, en het project heeft intussen ongeveer twintig jaar in de diepvries gestoken. Tegen alle verwachtingen in deed The Meg het echter goed aan de kassa, wat er onder meer voor heeft gezorgd dat een sequel in de steigers staat.

BEELD EN GELUID
Alhoewel het beeld zeer scherp en kleurrijk is, laat het soms wat afweten in detaillering. Het begint al bij het rommelige hutje waar Taylor in Thailand in resideert, waarin de contouren van zijn rommel wat textuurloos overkomt. De openluchtscènes zoals op de tropische stranden baden dan weer in het licht, en ook de onderwatershots zijn goed genoeg bevonden, alhoewel de belichting daar logischerwijze minimaal is. Er is een lichte ruis aanwezig, wat het beeld wat meer filmisch maakt, maar het grootste probleem is dat deze BD 50-schijf maar amper voor de helft gevuld is. Er blijven nog 23,7 Gb over, ruimte die beter kon besteed zijn geweest aan een goeie re-authoring. Qua geluid krijgen we de keuze tussen een stevige Dolby TrueHD 7.1-audio en een DTS-HD MA 5.1-track, en wordt de ruimte tenminste niet ingenomen door een kwalitatief betere Franse dub. De tracks zijn beide dynamisch en immersief, waarbij de show uiteraard wordt gestolen door het beest uit de titel, dat er met graagte op los beukt. Opvallend is wel dat bijvoorbeeld een explosie onder water nauwelijks geluid genereert, en dat de film wat dat betreft wetenschappelijk accuraat is, en dat te midden van een hoop wetenschappelijke nonsens. Harry Gregson-Williams zorgde voor een bombastische filmscore die past bij dit soort hersenloos entertainment dat bulkt van de testosteron.

 

EXTRA'S
Het bonusmateriaal bestaat uit drie documentaires met een hoog promo-gehalte. In Chomp on This: The Making of the Meg (12:09) vrijen regisseur Jon Turteltaub en producent Lorenzo di Bonaventura elkaar en de rest van cast en crew op. Creating the Beast (10:25) gunt ons een blik achter de computer waarop de CGI-haai tot stand kwam. New Zealand Film Commission (1:53) is waarschijnlijk een obligate clip waarin de voornaamste sponsor moet vermeld worden.

CONCLUSIE
U zal na het bekijken van The Meg alleszins niet slimmer geworden zijn op gebied van marinebiologie. De film is vooral een traktatie voor liefhebbers van films over dieren die je liever niet als huisdier houdt, gepresenteerd op een waardige schijf waarvan de beeldkwaliteit misschien iets beter mocht.