FILM
De vuilgebekte Juno MacGuff (Ellen Page) heeft zich eigenlijk als sekspartner opgedrongen bij de sullige Paulie Bleeker (Michael Cera), en uiteraard is dat avotuurtje uitgemond in een zwangerschap. Haar eerste idee is om abortus te plegen, maar omdat de abortuskliniek zo'n steriele omgeving is, besluit ze het kind te houden en af te staan voor adoptie aan een koppel dat haar minstens aanstaat. Zo komt ze op de kinderloze Mark (Jason Bateman) en Vanessa (Jennifer Garner) Loring uit, die al vijf jaar vruchteloos proberen, en bij wie een kind zeer welkom zou zijn. De Lorings zijn bovendien maar wat bereid om alle medische kosten te vergoeden, wat welkom is, wat de familie MacGuff heeft het niet te breed. Dan gaat Mark er echter bij zijn vrouw vandoor. Wat nu?




Wat deze film Juno zo aanstekelijk maakt, is de spitante manier waarop Ellen Page haar rol van de niet op haar mondje gevallen Juno vertolkt. De film betekende voor haar niet alleen de grote doorbraak, werd de film een sleeper hit die het aan de kassa aardig deed. Terwijl Juno bovendien de vraag voorgeschoteld krijgt of ze nu eigenlijk van Bleeker houdt of niet, besluit ze met een niet voor de hand liggende maturiteit dat het kind toch te vroeg in hun relatie komt, en ze is vastberaden het juiste te doen, wat dat ook mag zijn. De film is zeer fris en onconventioneel gemonteerd, met alle krediet aan Jason Reitman (ja, de zoon van Ivan), die kennelijk niet om een slechte vondst verlegen zit. Daarnaast zijn er leuke bijrollen te bespeuren voor J.K. Simmons en Allison Janney als de wanhopige ouders van Juno en Jennifer Garner als de wensmoeder; alleen Michael Cera valt in negatieve zin op, want acteren kan die kerel voor geen meter.




BEELD EN GELUID
We krijgen een aardig beeld in 1.85:1 waarin vooral de frisse kleuren de indruk moeten wekken dat Juno vooral een tienerkomedie met een hoekje af is. De zwartwaarden zijn stabiel, en naast wat milde grain is er feitelijk weinig op de merken op deze Franse release, die ons voor de rest identiek lijkt aan de Benelux-versie. De soundtrack is uitgevoerd in DTS-HD MA 5.1 en bevat vooral wat eigentijdse alternatieve muziek die de surrounds bezig houdt.




EXTRA'S
We krijgen om te beginnen een audiocommentaar door regisseur Jason Reitman en auteur Diablo Cody die niet diepgravend is, maar wel onderhoudt. Er zijn 11 verwijderde scènes met optioneel commentaar (20:24) voorzien, alsook een flauwe gag reel (5:11) en een nog veel flauwere gag take (1:57). De "documentaire" Cast and Crew Jam (3:12) is een montage waarop cast en crew wat staat te huppelen op één van de songs uit de film. Interessanter is de selectie aan screen tests (22:35). Way Beyond 'Our' Maturity Level: Juno-Leah-Bleeker (8:59) gaat over de jonge cast van de film, Diablo Cody is Totally Boss (8:35) over de scenariste, Jason Reitman For Shizz (8:08) over de regisseur, en Honest to Blog!: Creating Juno (13:01) is een aangedikte making-of. Afsluiten doen we met twee Fox Movie Channel Excerpts, World Premiere (5:26) en Casting Sessions (7:51), waarbij de titel al alles zegt over de inhoud.

CONCLUSIE'
Juno houdt het midden tussen een coming of age-film en een komedie die flirt met de grenzen van de goede smaak. Voor het mooie snoetje van Ellen Page moet u het alvast niet doen, want die heeft intussen besloten dat ze als vent door het leven wil gaan.