FILM
Joy (Amy Poehler), Disgust (Liza Lapira), Fear (Tony Hale), Anger (Lewis Black) en Sadness (Phyllis Smith) besturen nog steeds vanuit het hoofd van Riley (Kensington Tallman) de emoties van het meisje, en op haar 13de beleeft ze wat één van de meest vreugdevolle momenten van haar leven moet worden: ze mag met haar vriendinnen Grace (Grace Lu) en Bree (Sumayyah Nuriddin-Green) op ijshockeykamp! Op een nacht wordt het vijftal echter gewekt door een ploeg bouwvakkers die de console in Riley's hoofd komen verbouwen: het is tijd voor de puberteit, en dat gaat gepaard met vier nieuwe emoties: Anxiety (Maya Hawke), Envy (Ayo Edebiri), Ennui (Adèle Exarchopoulos) en Embarassment (Paul Walter Hauser). Vooral Embarassment heeft een andere kijk op hoe het weekeinde op het hockeykamp moet verlopen: ze wil vooral dat Riley op een goed blaadje komt te staan bij de kapitein van het hogeschool-ijshockeyteam, Valentina (Lilimar Hernandez Ruiz), zelfs als ze daarvoor haar twee vriendinnen, die na de zomer naar een andere school zullen gaan, moet laten stikken.




Het komt tot een confrontatie tussen de gevoelens, en het klassieke vijftal moet het onderspit delven: ze worden als onderdrukte gevoelens letterlijk in een confituurpotje gestopt in de kluis van verdrongen gedachten, terwijl Anxiety de persoonlijkheid van Riley, die tot dan toe van zichzelf overtuigd is dat ze een goed persoon is, bij het vuilnis kiepert, om het te vervangen door... ja, wat?




De stream of consciousness. De sar-chasm. De repressed emotions. De thought police. De big dark secret. Een minuut niet kijken en je hebt een geweldige grap gemist. Net als de eerste film staat de tweede ook stijf van de goede vondsten, alhoewel regisseur Pete Docter het stokje heeft doorgegeven aan Kelsey Mann, en niet alle originele voice actors terug zijn voor het vervolg. Voor het personage van Riley kunnen we dat enigszins begrijpen, maar Disgust en Fear worden niet meer door Mindy Kalling en Bill Hader gevoicet. De vijf originele stemmen krijgen overigens in dit deel wat meer schermtijd toebemeten, wat onder meer resulteert in een briljante scène waarin Anger Pouchy (James Austin Johnson), een attribuut van de idiote Bloofy (Ron Funches) molesteert. Bloofy is duidelijk een parodie op het op het randdebiele af zijnde Blues Clues waar dus zoals gezegd in deze film Pixar op niet geheel subtiele wijze de vloer mee aanveegt.




Het is evenwel het totale scenario dat briljant van opzet is, waarbij de gebeurtenissen die Riley in haar verwarde puberteit meemaakt, perfect parallel lopen met het gevecht om het controlepaneel dat door Anxiety vakkundig om zeep wordt geholpen. Uiteindelijk zullen alle negen de emoties echter moeten samenwerken om Rileys leven weer op de rails te krijgen, en het is zalig om zien hoe Pixar een film kan maken zonder echte slechteriken, maar gewoon door antagonisten die in hun drang om goed te willen doen uit de bocht vliegen. Alles aan deze film klopt, behalve dan misschien enkele meisjes van de Firehawks die ik écht niet kan zetten als goed rolmodel voor de jeugd. Dat kost in mijn eindbeoordeling een half puntje, maar dan zit u nog steeds met een dijk van een Pixarfilm. Inside Out 2 was de tweede best verkopende film aan de kassa in het slabakkende 2024, en moest alleen Deadpool vs. Wolverine laten voorgaan.




BEELD EN GELUID
Een 4K in onze contreien mag u naar goede gewoonte weer op uw buik schrijven, en gebaseerd op de informatie die ik nu heb, is de Benelux-Blu-ray zelfs voorzien van een Engelse DTS-HD HR 5.1-track maar een Franse DTS-HD MA 7.1-track, een praktijk die we eertijds bij Warner vaak hebben aangeklaagd, maar die nu Disney te pakken heeft. Als dit waar is, en we volgen dit voor u op, dan hebt u hopelijk geen Nederlandse ondertiteling nodig en kan u voluit voor de Amerikaanse 4K-versie gaan, die intussen door speculatie al zo duur is geworden dat u de gewone Engelse 4K-versie als goed alternatief kan nemen. Uiteraard blijft de wereld van Riley's achterhoofd met de vele kleurrijke thought bubbles heerlijk om zien, en scène zoals die waarin de emoties proberen op een golf van die bollen mee te surfen, zijn gewoon fenomenaal. Daar lijnrecht tegenover staat het hockeykamp, dat er redelijk somber uitziet, zeker naarmate Riley er zich in nesten werkt en haar gedachten beginnen op te spelen. Dit alles is uiteraard in een mooi HDR-palet gegoten, en de textuur - de huid van de emoties doet ze allemaal op een soort van knuffel lijken - is heerlijk gedetailleerd. Om Rileys puberteit ook nog eens in de verf te zetten, heeft ze ook nog eens last van beginnende puistjes die zeer mooi subtiel in het geheel worden gegoten.




Voor deze disk hebt u tenminste een Dolby Atmos-track die u van uw sokken zal blazen, want er valt heel wat te beleven in de hersenkronkels van Riley, zoals een gigantische katapult die de nare gedachten die moeten worden verdrongen naar het achterhoofd schiet - uitvindingetje van Joy - of een kussenpaleis waarin onder leiding van Anxiety een hoop copywriters alle mogelijke worst case scenario's moeten bedenken die Riley nog kan tegenkomen op hockeykamp. Daarnaast staat er nog een Dolby Digital Plus 7.1-track, een Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track op de schijf, en dan hebben we de foreign dubbings nog niet eens besproken. Het nut van al deze tracks ontgaat ons een beetje, maar de primaire track is helemaal in orde. Enige minpuntje misschien is dat Michael Giacchino niet is teruggekeerd voor de soundtrack; Andrea Datzman boort wel op dezelfde muzikale thema's verder, maar Giacchino's werk viel niet te evenaren.




EXTRA'S
De tegenvaller, en meteen de reden waarom we deze disk geen topstatus geven, is de magere bonussectie. Er is een documentaire New Emotions (11:44) over de emoties die Riley overvallen in haar puberteit, Unlocking the Vault (8:59) gaat over de hilarische ontmoeting met Bloofy en Pouchy, die alleen al de prijs van uw toegangsticket waard is, en dan zijn er nog een vijftal verwijderde scènes (23:53). Kom nu niet zeggen dat over deze film niet meer te zeggen viel.

CONCLUSIE
Voor Inside Out 2 weten we na de eerste film nu wel het concept, maar de makers laten zich niet kennen en vallen amper in herhaling terwijl ze de gedachtenwereld van Riley uitbreiden. Deze 4K heeft een puike technische fiche, maar faalt op bonusmateriaal.