FILM
Met Pacifiction ben je net geen drie uur in het onafwendbare gezelschap van een arrogante blaaskaak. Toch werd dit slow cinema-epos door Cahiers du Cinéma bekroond als beste film van 2023. De man achter de camera heet dan ook Albert Serra. Deze Catalaan is dankzij La Mort De Louis XIV met Jean-Pierre Léaud en Liberté met Helmut Berger dan ook al een tijdje de chouchou van cinefiele pennenlikkers. Zijn achtste film Pacifiction is waarschijnlijk zijn meest toegankelijke ooit, maar past nog steeds perfect in het Serra-stramien, en is wederom een lange rit geworden die over macht handelt.




Serra’s films zijn vaak gecentreerd op één personage, en dat is in Pacifiction niet anders. Dat is een excentrieke rol van Benoît Magimel (de rest van de cast bestaat bijna volledig uit lokale Tahitianen) die op zijn dertiende debuteerde in de Franse classic La Vie Est Un Long Fleuve Tranquille uit 1988, later te zien was in onder meer La Haine, Les Voleurs, Les Petits Mouchoirs en tientallen andere titels waar vaak César-nominaties aan verbonden waren. Wat Magimel doet als De Roller in Pacifiction is ronduit magistraal. Hij speel teen onuitstaanbare praatjesmaker die over alles mee kan kletsen zonder dat hij ook maar iets zinnigs zegt, maar door zijn opgeklopte dikdoenerij wel altijd in de belangstelling staat. Hij paradeert steeds in een wit kostuum met een daarbij horend bloemetjeshemd dat tot op de navel open staat, alsook steevast de zonnebril en een misleidende tandpastaglimlach op. De Roller is een bureaucraat van de Franse regering, wat voor hem een reden is om hem zonder al te veel vragen met twee woorden aan te spreken.




De ijdeltuit werkt op een Frans-Polynesisch eiland waar de Franse marine geregeld kernproeven uitvoert. Zijn taak bestaat er vooral in om de lokale bevolking te sussen volgens het oeroude, maar nog steeds goed marcherende verdeel-en-heers principe. Veel werken doet deze praalhans niet, wel lanterfanten in de lokale nachtclub waar hij - met een onafscheidelijke drankje in de hand - de bacchanalen gadeslaat of observeert hoe hij eventuele branieschoppers het best de mond kan snoeren.

Pacifiction is het soort film waarin je je moet laten onderdompelen. Het is dan ook geen toeval dat Serra’s trage cinema qua stijl meermaals vergeleken wordt met die van Claire Denis. Naast het bedwelmende kunstmatige neonlicht van de nachtclubs dat hand in hand gaat met de Aphex Twin-achtige score van Joe Robinson en Marc Verdaguer, zie je ook veel azuurblauw dat eigen is aan de verblindende natuur aldaar. Zo is de scène waarin dagjestoeristen de levensgevaarlijke golven trotseren een stukje perfecte cinema waar Hollywood nog heel wat kan van opsteken.




Het verhaal bezit dan wel een spionage-achtige twist, toch is het niet meer dan de achtergrond voor een pakkend portret van een zelfzekere dandy die koortsachtig de macht in eigen handen wil houden en te hautain is om te beseffen dat anderen daarmee gaan lopen. Soms baadt de film in een Querelle-sfeertje, maar dan wel zonder de Fassbinder-excessen.

BEELD EN GELUID
De film kwam uit bij Imagine, zowel op dvd als Blu-ray. En laat ons vooral dankbaar zijn voor dit laatste. Arthouseproducties zijn in de Benelux een zeldzaam fenomeen en de natuurlijke pracht van de Frans-Polynesisch eilanden zijn oogverblindend mooi in beeld gebracht en wordt geleverd met een zeer fijn afgelijnde transfer. De geluidsband is technisch wel ok, maar op wat natuurgeluiden en wat techno-achtige tracks na is dit één van het rustige type.




EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Dat Pacifiction aparte cinema die niet voor iedereen geschikt is, moet niet aan getwijfeld worden, qua intrigerende filmmakerij kan het in ieder geval wel tellen.