... totdat 26 jaar later de nieuwe eigenares van het Parrish-huis arriveert. De plek is in verval geraakt nadat industrieel en vorige eigenaar Samuel Parrish (Jonathan Hyde) tevergeefs de wereld is beginnen rondreizen, op zoek naar zijn vermiste zoon. De nieuwe eigenares, Nora Shepherd (Bebe Neuwirth), wil van de vervallen ruïne een klasse-hotel maken. Haar neefje en nichtje, Judy (Kirsten Dunst) en Peter (Bradley Pierce), die hun ouders zijn kwijtgeraakt in een verkeersongeval, vinden het Jumanji-bord, en beginnen een nieuw spelletje. Of beter: ze zetten het spelletje voort dat Alan Parrish ooit begonnen is. Al bij de tweede worp komt de intussen volwassen geworden en totaal gehavende Alan Parrish (Robin Williams) als het ware uit de gevangenis zonder te betalen, terug tevoorschijn, na 26 jaar als opgejaagd wild in de Jumanji-jungle te hebben doorgebracht. Alan waarschuwt de kinderen dat het spel niet zonder gevaren is. Dat hebben ze intussen echter zelf al kunnen constateren, want na elke worp debiteert het bord een karamellenversje, om vervolgens de meest verschrikkelijke jungle-wezens los te laten. Muggen, vleermuizen, apen, een leeuw, vleesetende planten, olifanten, neushoorns, en als kers op de taart de geschifte jager Van Pelt (ook Jonathan Hyde) komen uit het bord en trekken een spoor van vernieling achter zich. Het oude Parrish-huis én het naburige dorp worden bij iedere worp opnieuw vakkundig verder gesloopt door de losgeslagen meutes; de enige manier om de waanzin te stoppen, is het spel uit te spelen. Wat onder meer inhoudt dat Alan en de kinderen op zoek moeten gaan naar de volwassen Sarah Whittle (Bonnie Hunt), die het spel mee is begonnen en dus op haar beurt de dobbelstenen moet gooien. Sarah heeft echter 26 jaar in de psychiatrie, afdeling zware gevallen, doorgebracht, om zichzelf te doen overtuigen dat er niet is gebeurd wat er is gebeurd, namelijk dat Alan voor haar ogen verdwenen is. En dan staat Alan plots aan de deur... je zou van minder een toeval krijgen. En wat zeker verboden is in Jumanji, is proberen vals te spelen...

Yep, het is weer back-catalogue time. Jumanji is de voodoo-kruisbestuiving tussen Mens-Erger-Je-Niet en een ouija-bord, en past in het rijtje van werelden achter de kleerkast, in de spiegel of desnoods in a galaxy far, far away. Mits je je kan verzoenen met dergelijke onwezenlijke magische objecten, en je vooral niet te veel vragen stelt naar het hoe en waarom, kan je met een gerust geweten deze Algemeen Fonds-kaart van de stapel nemen. De voornaamste verdienste van Jumanji was het afleveren van een staalkaart van waar Industrial Light and Magic anno 1995 precies stond. We zijn intussen tien jaar verder en één blik op de recentste Harry Potter toont ons dat het pionierswerk van weleer intussen achterhaald is, maar dat er voor films als deze inderdaad wel baanbrekend pionierswerk is verrricht. Zo zie je duidelijk dat de krokodil een animatronic is en de apen pure CGI-produkten, en alhoewel het speciale effecten-team duidelijk de grenzen aan het aftasten was in hoeverre men dergelijke effecten geloofwaardig kon mengen met real action-beelden, kennen de meeste liefhebbers van SFX-films intussen de truuken van de foor. Het mag dan ook niet verbazen dat Joe Johnston (Jurassic Park III), één van de voornaamste medewerkers van Steven Spielberg en één van de specialisten op het gebied van speciale effecten, voor de regie tekende. Alhoewel Johnston duidelijk niet zeker wist of hij de kaart van de horror, dan wel van de komedie moest trekken, en dan maar voor alle veiligheid allebei de troeven uitspeelde, is de film één roetsjbaan van speciale effecten, waarbij de karakterontwikkeling duidelijk van nevengeschikt belang was. De verdienste van Johnston is dat de film geen minuut verveelt, en tien jaar na het maken nog een zeer aangenaam tijdverdrijf is. Voor de hele familie dan, want zowel de verhaaltechnische als de surprise-elementen hebben iets van een grootst gemene deler. Qua casting wordt de luchtigere toon nog eens onderstreept door bekkentrekker Robin Williams de hoofdrol toe te bedelen. Daarnaast is het vooral leuk om Kirsten Dunst als jong tienertje aan het werk te zien; ware het niet dat we intussen tien jaar verder zijn en weten wat we nu weten, we zouden nog voorwaar zeggen dat de kleine het nog ver kan schoppen.










CONCLUSIE
Jumanji is zeker en vast te prefereren boven een avondje stratego, en is dankzij de speciale effecten toch méér dan een Robin Williams-vehikel. Ook deze disc is weer tot in de puntjes verzorgd op technisch vlak, al hadden de extra's vooral kwantitatief wat meer mogen zijn voor een versie die het predikaat "Collector's Edition" wenst te dragen.