FILM
Een misdaadgolf teistert de Britse hoofdstad. Jonge vrouwen worden vermoord en hun rechtervinger als souvenir meegenomen door de moordenaar. Radeloos zoekt Scotland Yard zijn toevlucht tot Sherlock Holmes. De speurder is ervan overtuigd dat de dood gewaande professor Moriarty achter de moorden zit en concludeert dat hypnose een belangrijk onderdeel vormt van zijn modus operandi. Hij weet binnen te dringen in het arendsnest van Moriarty en hypnotiste Lydia, maar laat zich vangen in hun web en wordt zelf in trance gebracht. De professor aarzelt geen moment en stuurt de detective het balkon op om hem de dieperik in te storten. Enkel een interventie van Holmes’ goede vriend Watson zou nog soelaas kunnen brengen. Maar komt de dokter wel tijdig om de dood van de speurder te voorkomen?

Zo luidt de plot van The Woman In Green, een van de laatste delen in de Sherlock Holmes reeks en tevens een van de minst opmerkelijke. Het scenario kabbelt immers aan een te traag tempo voort, betreedt weinig paden die eerdere prenten uit de reeks nog niet betraden en slaagt er niet in de kijker gedurende lange periodes aan het scherm gekluisterd te houden. Het heilige vuur is overduidelijk verdwenen uit de reeks en niemand van crew of cast lijkt geneigd daar een-twee-drie verandering in te willen brengen. Toch is The Woman In Green een merkelijk betere film dan bijvoorbeeld Pursuit To Algiers. Om nu meteen de vinger op de wonde te leggen en te zeggen waarom dat zo is, is niet eenvoudig, maar ik vermoed dat nostalgie er een bepalende rol in speelt.

Voor het eerst sinds lang (om precies te zijn The Secret Weapon, dat van drie jaar eerder dateert) staat Sherlock Holmes immers nog eens oog in oog met zijn aartsvijand, professor Moriarty, die geheel volgens de traditie van de serie nog maar eens door een andere acteur gespeeld wordt. Ook wordt ons eindelijk nog eens een langdurige blik gegund in Baker Street 221b, dat door avonturen in Canada, Schotland en Algiers op het achterplan was verdwenen. Beide elementen voeren je in gedachten terug naar de 'goede oude tijd', naar de beste episodes van de serie. Buiten deze nostalgische factor bevat het script helaas te veel onderdelen die de mindere, laatste delen van de reeks kenmerken: het gebruik van voice-over, de nadruk op herkenbare situaties uit vorige avonturen i.p.v. op nieuwe, fascinerende plots en de mank geschetste relatie tussen de speurder en dokter Watson.

Ook qua visualiteit valt The Woman In Green in negatief opzicht op. De tijden dat er minstens drie of vier innovatieve scènes in een film uit de reeks voorkwamen, ligt achter ons. The Woman In Green bevat er geen enkele en wordt gekenmerkt door een onopvallende regie, een slome montage en een artificieel, ongeïnspireerd camerawerk en belichting. Enkel de sequentie waarin Sherlock Holmes in trance wordt gebracht, poogt vaagjes de visuele impact op de kijker te verhogen, maar dan op een weinig indrukwekkende wijze. Van een frequentie van twee films op twaalf maanden, was de productie van deze prenten immers verhoogd naar drie per jaar, wat voor alle betrokkenen het monotone gevoel van bandwerk in de hand gewerkt moet hebben. Een gevoel dat helaas ook op de kijker wordt overgedragen.

Basil Rathbone, die het inmiddels grondig beu was dat Sherlock Holmes hem ervan weerhield andere rollen in andere films te spelen, acteert grotendeels op automatische piloot. Na zes jaar kende hij het personage van binnen en van buiten en hij wist goed genoeg dat het publiek hem met het karakter vereenzelvigde, zodat een grootse prestatie niet echt nodig was. Enkel in de scènes met Henry Daniell, die Moriarty vertolkt, valt een fonkeling in de ogen van Rathbone te herkennen. Hij wond er trouwens geen doekjes om dat hij zijn tegenspeler de beste professor Moriarty van allen vond. Daniell straalt inderdaad een rauwe, gevaarlijke kwaliteit uit die in de vorige incarnaties van het personages minder aanwezig was, zonder het koele intellect van het personage echter te verwaarlozen. Naar verluidt was hij in het echte leven trouwens even onaangenaam als het karakter dat hij speelt. Daarnaast zet in The Woman In Green ook de degradatie van Watson zich voort. Niet alleen lijkt hij met iedere aflevering dommer te worden, ook zijn aandeel in de plot verwatert, wat van Nigel Bruce ditmaal niet meer dan een veredelde figurant maakt. Dennis Hoey, de vertolker van inspecteur Lestrade, was niet in staat op te treden in de film, waardoor hij eenmalig vervangen werd door een andere inspecteur van Scotland Yard. Met weinig wereldschokkende gevolgen.

En dus zal The Woman In Green nooit de lijstjes van favoriete Holmes-films halen, bij fans noch leken. Eenmaal je hypnose in een misdaadverhaal verwerkt, weet je immers dat je de bodem van het vat bereikt hebt. Weinig plotelementen zijn immers zo vaak en zo voorspelbaar gebruikt als hypnose. Maar misschien is het ook wel dé oplossing om alsnog van deze uiterst middelmatige film te genieten. Een slinger voor je ogen zwaaien en continu herhalen: "The Woman In Green is een onderschatte prent. The Woman In Green is een goede film." Hoewel zelfs dat waarschijnlijk geen sluitende remedie zal blijken om het entertainmentgehalte van de film op te krikken…

BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid van The Woman In Green kregen een uitstekende restauratie van het UCLA-team. Het beeld werd goed genoeg opgepoetst om krassen en vuiltjes grotendeels te verwijderen, maar de filmgrain is nog steeds aanwezig in de achtergrond. Scherpte, zwartniveaus en contrasten zijn dan weer consequent en aangenaam om naar te kijken. Het mono audiospoor voert probleemloos zijn fundamentele functies uit, met heldere dialogen en muziek, maar breekt qua dynamiek geen potten. Een solide transfer met andere woorden, en een van de betere van de reeks.

EXTRA'S
De belangrijkste extra op deze dvd is een Audiocommentaar door David Stuart Davies, een gerenommeerd kenner van Holmesfilms, die o.a het fantastische boek Starring Sherlock Holmes schreef. In zijn babbelspoor haalt de man met de oer-Engelse tongval een massa weetjes aan over de productie, de acteurs en de wereldvermaarde fictieve detective zelf, wat voor een aangename én informatieve luistersessie zorgt. Daarnaast bevat de disc diverse pagina’s Production Notes, geschreven door Richard Valley, en een kleine, maar niettemin welgekomen Fotogallerij. Afrondend staat er ook een featurette op de schijf: Restoring Sherlock Holmes (5 min.), een veel te korte en vrijblijvende kijk op het restauratieproces van alle veertien films uit de reeks.

CONCLUSIE
The Woman In Green is een stap vooruit in vergelijking met het ondermaatse Pursuit To Algiers, maar slaagt er niet in maar tot aan de hielen te reiken van de beste delen in de Holmes-reeks. De terugkeer van Moriarty en Baker Street zijn weliswaar hoogst aangenaam, ze kunnen de tekortkomingen op artistiek slechts gedeeltelijk verhullen. Beeld en geluid zijn in prima conditie hersteld en onder de extra’s bieden enkel het audiocommentaar en de production notes een substantiële meerwaarde

SHERLOCK HOLMES: THE DEFINITIVE COLLECTION
The Woman In Green maakt deel uit van een collectie films die alle veertien gerestaureerde Sherlock Holmes prenten met Basil Rathbone en Nigel Bruce, uit de periode 1939-1946, bundelt in een digipack van zeven discs. Iedere dvd bevat twee films. Zo staat bijvoorbeeld The Woman In Green op één dubbelgelaagd schijfje met Pursuit To Algiers. Voor iedereen die Holmes in het hart draagt, is dit een essentiële aankoop, met een niet te kloppen prijs-kwaliteitsverhouding.