FILM
Owen Wilson heeft een evenwaardige partner nodig om een film te doen slagen. Die conclusie kan je trekken na het bekijken van You, Me And Dupree, een halfgaar sterrenvehikel dat gedragen moet worden door Wilson, maar ten onder gaat aan geforceerde situatiehumor, melodramatische wendingen en ongeloofwaardige karakterwisselingen. Vers van het succes van het nochtans ook redelijke middelmatige Wedding Crashers moet een nieuwe komedie met de jongste Wilsonbroer als gemakkelijke dollars geklonken hebben voor studio Universal. Gelukkig trapte het Amerikaanse publiek er niet in en stelde You, Me and Dupree teleur aan de box office. Het bespaart ons alvast – voorlopig – van nog meer slecht geconcipieerde 'komedies' die humor verwarren met het casten van een grappige acteur.

De Dupree uit de titel is een naïeve, slungelachtige late dertiger wiens denkpatronen zich nog op de middelbare school wanen. Een soort Peter Pan dus, een jongen die maar niet wil opgroeien. Maar het leven confronteert Dupree meteen met de nadelen daarvan als hij ontslagen wordt na het niet aanvragen van verlof om getuige te kunnen zijn bij het huwelijk van zijn beste vriend Carl. Die krijgt medelijden met Dupree en neemt hem voorlopig in huis, tot hij een nieuwe baan heeft. Zeer tot ongenoegen van Carls kersverse bruid Molly trouwens, die haar wittebroodsweken anders had voorgesteld. Het bekende Amerikaanse gezegde 'Two’s company, three's a crowd' verliest geen tijd om werkelijkheid te worden, want de nieuwe huisgast zorgt voor heel wat problemen, tot huwelijksconflicten toe. Carl is bijgevolg ineens het aambeeld tussen twee hamers: zijn beste vriend en zijn vrouw. En alsof dat nog niet genoeg is moet Carl ook nog eens afrekenen met zijn schoonvader/baas die al te graag laat blijken dat hij hem niet de ideale echtgenoot voor zijn dochter vindt.



De grootste fout die You, Me And Dupree maakt is de aperte weigering om radicaal één personage als hoofdfiguur uit te spelen. Te oordelen naar het eindproduct kan ik me voorstellen dat de ontwikkeling van de film ongeveer als volgt moet zijn gegaan. De scenarist verkoopt zijn scenario aan de studio. Op dat moment is Carl nog de absolute spil van het verhaal, met de belangrijkste karakterevolutie. Maar vervolgens krijgt Owen Wilson interesse in de rol van Dupree. En moet het script worden herschreven met een grotere aandacht voor de luie dertiger. Want Wilson is nu eenmaal de ster en sterren krijgen wat ze willen. Of de film daarmee gediend is? Absoluut niet. Want de prominente rol van Dupree zuigt zoveel aandacht naar zich toe dat het karakter van Carl maar in de marges zijn ding mag doen en daarmee zowat het hele bestaan van de prent onderuit haalt.

Nu, niet alle blaam moet aan Wilson gericht worden, want ook zonder zijn bekommernis is het maar de vraag of You, Me And Dupree een goede film zou zijn geworden. De structuur is immers een ramp, de grappen belegen, de moraal tenenkrullend en de karakters zijn enkel daar om het scenario te dienen, in welke ongeloofwaardige bochten ze zich daarvoor ook moeten wringen. Een schoonvader die zijn schoonzoon vraagt een vasectomie te ondergaan? Hier kan het. Molly die eerst alle moeite doet om Dupree uit huis te werken en hem twee minuten later als een verloren zoon weer binnenhaalt? Geen probleem. Maar het meest ergerlijke aspect van de prent is het feit dat alle personages steeds de moeilijkste oplossing kiezen, terwijl een eenvoudige solutie voor de hand ligt. Dupree geld lenen om het een maand vol te houden in een motel had alle problemen ineens opgelost, maar tja, daar denkt een filmpersonage niet meteen aan. Zeker niet als de scenarist hem/ haar als willig, dom slaafje gebruikt.

De hoop dat alle scriptchaos door de acteurs nog enigszins recht wordt getrokken blijkt helaas ook een utopie. Zoals eerder aangehaald is Wilson zelden grappig op zijn eentje. Geef hem een Jackie Chan of Ben Stiller of Vince Vaughn als co-ster en hij kan perfect uit de voeten. Maar solo bakt hij er weinig van, ook hier, in een performance die zich focust op één stereotype en niet de moeite doet om dat uit te vullen met realisme. Kate Hudson blijft een charmante verschijning op het scherm, maar haar rol is zo flinterdun geschreven dat ook zij niet meer is dan een stukje van het meubilair. Als haar vader heeft Michael Douglas het soort rol dat de film kan opfleuren met een vleugje excentriciteit en venijn. Maar Dougflas probeert niet eens en oogt ongeïnteresseerd in iedere scène. De enige die zijn waardigheid behoudt is Matt Dillon. Zijn karakter maakt de meeste evoluties door en Dillon zorgt ervoor dat je op zijn minst vaag geïnteresseerd blijft in zijn lot. Dat is een prestatie op zich als je bedenkt dat zijn Carl door het scenario gedwongen wordt te evolueren van een goede echtgenoot en werknemer naar een paranoïde jaloerse stressbal.

Op bovenstaande opmerkingen na is er nog wel meer aan You, Me And Dupree waar een geurtje aan hangt. Het schaamteloos pluggen van producten bijvoorbeeld – kabelzender HBO is de meest ergerlijke – of het gebruik van Lance Armstrong als een rode draad. Inventiviteit is ver te zoeken bovendien en hoe minder wordt gezegd over doodsaaie regie hoe beter. You, Me And Dupree is bijgevolg een formulefilm van het ergste allooi geworden, die gehaaid inspeelt op eerdere succesformules en denkt dat een publiek alles slikt. Mooi niet dus. Hoewel het professionalisme van de productie het soms verdomd moeilijk maakt om de uitknop in te drukken. Slimme jongens die Hollywoodianen!



BEELD EN GELUID
Productiejaar: 2006. Dvd-kwaliteit: prima. Het zijn twee zinnen die vaker en vaker samengaan, zeker als het om films van grote studio's gaat. En dus valt er over scherpte, contrast, zwartniveaus, printkwaliteit en digitale compressie weinig meer te zeggen dan dat het topkwaliteit is. Ook de soundtrack klinkt uitstekend en gebruikt voor en komedie zelfs verbazend goed alle boxen. De mix is bovendien een pareltje: luister maar eens naar een keukenscène zo'n 25 minuten voor het einde, waarin de mélange tussen dialoog, muziek en het sissen van een kookpan optimaal is.

EXTRA'S
Zelfs geen trailer? Hoe is het mogelijk!

CONCLUSIE
You, Me And Dupree probeert Wilsons success in Wedding Crashers een verlengstuk te geven, maar faalt op alle vlakken. Belegen grappen, onsympathieke personages en een incoherente verhaalstructuur halen de prent genadeloos onderuit, ongeacht de professionaliteit van de productie. Beeld en geluid zijn van topklasse, maar de bonussectie blijft leeg.