FILM
Als kind is Mike Wazowski (Billy Crystal) zodanig onder de indruk tijdens een schooluitstap naar de energiefabriek Monsters Inc. dat zijn toekomst vaststaat: hij zal een topschrikker worden! Natuurlijk heb je voor zoiets een diploma nodig, en meteen nadat hij van de schoolbanken is gestapt, begeeft hij zich naar de prestigieuze universiteit Monsters U om een diploma te halen. Zijn kamergenoot Randy Boggs (Steve Buscemi) studeert hetzelfde, en aanvankelijk zijn de twee goeie maatjes. Mike wordt echter door zijn medestudenten niet ernstig genomen, omdat hij gewoon niet... schrikbarend genoeg is. Bovendien is hij het mikpunt van spot van de luiwammes James "Sully" Sullivan (John Goodman), die in de opleiding is gestapt om in de sporen van zijn illustere vader te treden, en van zichzelf meent dat hij een natuurtalent is.




Bij het eerste examen maken de twee er door onderlinge rivaliteit een potje van, en de meedogenloze decaan van de faculteit, Abigail Hardscrabble (Helen Mirren), verwijdert de twee uit de opleiding. Mike sluit echter met de decaan een weddenschap af: als Mike en Sully de zogenaamde Scare Games winnen, een competitie tussen studentenclubs, dan mogen ze blijven. Om deel te kunnen nemen moet het duo zich echter inschrijven in een studentenclub, en de enige club die hen wil, is Oozma Kappa, een zootje nóg grotere losers dan zij tweeën tesamen. Meer door dom geluk dan door wat anders kan Oozma Kappa in de competitie blijven, maar er wacht hen een spannende finale waarin ze het moeten opnemen tegen Roar Omega Roar, de club waar Randy Boggs intussen is opgeklommen.




De kritiek dat de ster van Pixar tanende is, is volgens mij fel overtrokken. Cars 2 tapte misschien een beetje te veel uit het vaatje van de populaire cultuur ten nadele van onschuldig kinderentertainment, maar Monsters University is een méér dan waardige prequel van mijn all-time favoriete Pixar, Monsters Inc. In deze laatstgenoemde film werd vooral de bedrijfscultuur op de hak genomen, ditmaal is het de academische wereld die er moet aan geloven. Even de kleine discontinuïteitsfout opzij schuivend die is ontstaan doordat Mike in de eerste film zei dat hij Sully al van in fourth grade kent, terwijl ze hier elkaar op de universiteit leren kennen en niet dadelijk goede vrienden waren, sluit het universum van Monstropolis naadloos aan bij het gegeven van de eerste film. We zien onder meer George Sanderson weer, het monster dat in Monsters Inc. tegen zijn wil wordt kaalgeschoren nadat hij in aanraking is gekomen met een extreem toxische sok, alsook een korte flits van onze goede vriend de Yeti. Tegelijkertijd laat de film zich makkelijk bekijken als een hommage aan diverse universiteitskomedies, echter ditmaal met een groter gevoel voor goede smaak.




De focus van de film verlegt zich van de dubieuze en slecht gedocumenteerde toxiciteit van kinderen naar de vraag of een monster dat niet angstaanjagend genoeg is, wel een monster kan genoemd worden. Het verhaaltje is zeker niet te clichématig: in de ontknoping wordt een atypische wending genomen, alhoewel de film op het einde uiteraard netjes dient aan te sluiten bij zijn voorganger. Maar uiteindelijk blijft mijn credo overeind: There's no such thing as a bad Pixar movie. De acteurs geven de film cachet, en Billy Crystal en John Goodman trekken hun rol van lovable losers weer aan als een vaak gedragen handschoen; ook Steve Buscemi, wiens personage in deze film transformeert van een good guy tot een bad guy weet zijn rol met brio te dragen. Een fijne toevoeging aan de cast is Helen Mirren, die als de compleet onderkoelde decaan Hardscrabble de eigenlijke opponent in de film is. De inzet waarmee de cast zich van zijn taak kwijt, staat in schril contrast met de manier waarop in de Vlaamse en Nederlandse dub, die wat mij betreft nooit gemaakt hadden mogen worden, de synchonisatie verminkt wordt (en terug te vinden is op de Blu-ray). Ook Randy Newman is terug van weggeweest met een leuke score die naadloos in het verlengde ligt van zijn werk voor de eerste film. Maar in de eerste plaats is de prent een dolle opeenvolging van situatiehumor waarbij het gros van de grappen grandioos doel treft, en meer moet dat niet zijn.




BEELD EN GELUID
Is een upgrade van de Blu-ray naar een 4K te verantwoorden? De beeldkwaliteit is nagenoeg hetzelfde, met goede rendering van onder meer de pels, de schubben en de roestvlekken op de energie-containers. Zo zit de HDR-verbetering er maar voor spek en bonen bij en levert deze niets nieuws ten opzichte van de Blu-ray. Ook de donkere scènes zijn goed gedetailleerd, maar we hadden voor 4K misschien net ietsje meer verwacht. Het is zeker geen verslechtering, maar het volle potentieel van 4K wordt niet benut. We krijgen qua geluid deze keer wel een Atmostrack, maar zoals vaak bij Disney staat deze te stil, en levert een draai aan de volumeknop vervorming op. Er valt weliswaar nog genoeg leut te beleven in de surrounds, zeker in de scenes waarin Oozma Kappa meedoet met de Scare Games en enkele vernederende ontgroeningsproeven moet ondergaan, maar ook hier hoor je niet dat beetje extra.




EXTRA'S
Hier worden we serieus bij de neus genomen. We krijgen de beperkte extra's op de bijhorende Blu-ray, maar de bonusdisk is in rook opgegaan. De Blu-raydisk bevat als bonusmateriaal alleen de inmiddels traditioneel geworden kortfilm, ditmaal "The blue umbrella" (6:46), die naar Pixar-normen een beetje tegensteekt, want de short wordt genadeloos naar huis gespeeld door de veel charmantere Paperman op de disk van Wreck-It Ralph. Omdat de feature onvermijdelijk op dezelfde disk moet staan als de film zelf, kon Disney niets anders doen dan ook de audiocommentaartrack door regisseur Dan Scanlon, producent Kori Rae en storysupervisor Kelsey Mann op de 1-diskversie te zetten - wees gerust dat ze er anders wel een exclusive van hadden gemaakt. Op de commentaartrack wordt vooral het verband met de eerste film toegelicht, inclusief de hiervoor vermelde continuïteitsfout, waar men een draai aan heeft trachten te geven door te stellen dat "knowing someone since fourth grade" in de overdrachtelijke zin moet beschouwd worden.

CONCLUSIE
Monsters University is technisch gezien niet zo'n grote upgrade, en vooral in het bonusmateriaal wordt flink gesneden. Niet de beste uitgave ooit, dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt.