DOCUMENTAIRE
In Brokeback Mountain, het pakkende homo-erotische cowboyepos van regisseur Ang Lee, zong hij The Maker Makes over een jongen die zich tot God wendt en seks afzweert en met Teddy Thompson bracht hij in dezelfde film ook nog de Roger Millerklassieker King Of The Road. In The Aviator interpreteerde hij I'll Build A Stairway To Paradise van George Gershwin en in Shrek coverde hij het Hallelujah van Leonard Cohen. Rufus Wainwright is dus geen onbekende in het filmmilieu en toch is hij nauwelijks bekend bij zowel film- als muziekliefhebbers. Dat heeft alles te maken met de stijl waarin hij zijn werk presenteert en de ondubbelzinnige manier waarop hij uitkomt voor zijn homofiele geaardheid waardoor z'n massale doorbraak in de States wordt gehypothekeerd.

Rufus Wainwright heeft z'n naam niet gestolen, maar geërfd, van zijn vader Loundon Wainwright III, de New Yorkse acteur (o.a. Big Fish en The Aviator) en folkzanger die in 1972 een redelijke hit had met Dead Skunk (In The Middle Of The Road). Zijn moeder Kate scoorde samen met zusje Anna als Kate & Anna McGarrigle in onze kontrijen een grote hit met Complainte Pour Sainte-Catherine (1975), een Frans-Amerikaanse folksong met roots in Québec, Canada. Bij de Wainwrights en de McGarrigles zit de muziek m.a.w. in het bloed en het hoeft dus niet te verbazen dat de boom ooit vruchten zou dragen. Muzikale echtparen hebben niet noodzakelijk muzikale kinderen, maar bij Rufus was er geen twijfel, z'n moeder vertelt een anekdote van toen hij anderhalf jaar oud was en achter in de auto zat tussen Boston en Québec: om de tijd te doden zong ze voor hem het eerste zinnetje uit Old MacDonald Had A Farm en Rufus antwoordde met ia ia oh. Toen ze de melodie een hele noot hoger inzette, kwam het ia ia oh met dezelfde verhoogde toon vanaf de achterbank. He was definitely musical!, grapt ze.



Thuis speelden ze alle soorten muziek door elkaar, zegt Rufus over de invloeden uit zijn jeugd. Klassiek, opera, volksmuziek, Piaf en de muziek van zijn beide ouders, het stond allemaal voortdurend op het menu. Zelf had ik iets met musicals, zegt hij, en dan: ik wilde altijd graag Alice spelen in "Alice In Wonderland". Maar ondanks de belofte van zijn moeder is het er nooit van gekomen. Het was natuurlijk ook onmogelijk, maar dat besefte ik toen niet, voegt hij eraan toe. Maar musicals zitten Wainwright wél in het bloed, evenals opera, de bigbandmuziek uit zijn vaders collectie en de popmuziekinvloeden uit zijn jonge jaren. Het is resultaat is een fusion van stijlen en genres en een singer-songwriter met een uniek repertoire van sobere en introverte observaties op piano en/of akoestische gitaar tot rauwe autobiografische en barokke arrangementen, soms uitgevoerd door meerder orkesten tegelijk, twee tot drie koren in de achtergrond en meerdere honderden overdubs in de zangpartijen. Het effect is indrukwekkend en overweldigend, maar voor een deel van het publiek beslist te bombastisch en te ingewikkeld. Je gebruikt te veel noten, was het verwijt dat J.S. Bach indertijd van zijn opdrachtgevers kreeg, en datzelfde argument is hier wellicht van toepassing wanneer Wainwright uit de bol gaat en een melodie met ontelbare layers, melodielijnen en tempowisselingen componeert en die vervolgens met veel drama ten gehore brengt. Vooral zijn albums Want 1 en Want 2, na elkaar uitgebracht, maar eigenlijk het product van één en dezelfde uitgebreide opnamesessie, kreunen onder de muzikale overdaad en de barokke orkestraties. Zijn eerdere album Poses en zijn titelloze debuutalbum daarentegen zijn pareltjes van eenvoud, vindingrijkheid en creatieve zelfanalyse.

Aan muzikale bewonderaars heeft Rufus Wainwright geen gebrek: Sting zegt onder de indruk te zijn van zijn veelzijdigheid en Elton John noemt hem een groot songschrijver. Hij kan ook rekenen op de belangstelling van Anthony (van Anthony & The Johnsons) die hem wel eens vocale ondersteuning geeft, Boy George en de Scissor Sisters. Het zijn niet toevallig (bijna) allemaal Britten, want voor de opnamen van zijn doorbraakalbum kwam Rufus speciaal naar Engeland. Daarmee trad hij in de voetsporen van Kate & Anna McGarrigle, zijn moeder en tante, die met hun atypische muziek ook eerst Europa veroverden en pas later de States. In New York is Rufus Wainwright ondertussen een ster, zij het in nog te beperkte kring, en thuis in Montréal wordt hij op handen gedragen. In Europa kan hij rekenen op een grote bijval en vooral ook op de goodwill van de muziekpers, niet het minst wegens de ronkende popiconen die hem bewonderen en op handen dragen.

De dvd All I Want is een ambitieuze onderneming geworden waaraan menig popartiest zich behoort te spiegelen. Als ziekelijke regelneef houdt Rufus Wainwright de documentaire over zichzelf heel stevig in de hand: helemaal in het begin stopt hij een anekdote waaruit zijn homofiele neiging duidelijk blijkt. Geen verstoppertje spelen is zijn richtsnoer: toen hij het platencontract met Geffen ging tekenen in New York maakte hij zijn broodheren meteen duidelijk dat het wegmoffelen van zijn geaardheid ter beveiliging van de verkoopcijfers op een njet zou stuiten. Dat zou overigens onmogelijk zijn, zegt hij daarover, mijn werk is grotendeels autobiografisch en het zou dus meteen blijken. De documentaire wordt door Wainwright zelf grotendeels aan elkaar gepraat. Zijn zus Martha, zijn moeder Kate, vrienden, fans en uiteraard Sting, Elton John en de Scissor Sisters geven commentaar op zijn persoonlijkheid, zijn karakter en zijn artistieke prestaties. Homevideo's, toevallige opnamen van zijn eerste publieke optreden en fragmenten uit officiële liveconcerten illustreren de vele verhalen, interviews en gesprekken met specialisten. Het is allemaal mooi gemonteerd en voorzien van zijn beste songmateriaal in releaseversie of als demo. De documentaire duurt 66 minuten.

Sinds z'n succesvolle optreden op Rock Werchter 2007, staat niets een definitieve doorbraak van Rufus Wainwright bij ons nog in de weg.



BEELD EN GELUID
De kwaliteit van het materiaal varieert gezien de vele bronnen die het ter beschikking stellen en in sommige gevallen de ouderdom of de fragiele kwaliteit van de amateuropnamen. De opnamen die speciaal voor de dvd zijn gemaakt zijn in orde, zij het dat niet is uitgerukt met een grote cameraploeg en een complete lichtunit waardoor het materiaal op elk moment een documentaireachtig uitzicht blijft houden. Winter en sneeuw in Montréal zorgen voor prachtige miniatuurtjes: dikke jassen, sjaals en mutsen zoals wij ze nog zelden kunnen dragen. Het geluid staat in stereo (de archiefopnamen en het oude zwart-witbeelmateriaal) en de meest recente opnamen voor zijn albums Want 1 en Want 2 in een 5.1-versie met een aangenaam surroundeffect.

EXTRA'S
Massa's extra’s op deze dvd: de nooit eerder gepubliceerde song The Maker Makes uit Brokeback Mountain (8'30 min.) en vervolgens nog meer dan 2 uur muziek: 13 Live Performances, 4 Muziekvideo’s en een rits Bonus Interviews, de onverknipte interviews waaruit is geput voor de documentaire. Alles bij elkaar een indrukwekkende selectie, niet als een dineetje, maar als een ware feestdis met alles erop en eraan. Voor wie dat allemaal nog niet mocht volstaan is er een Internetlink voor Audiocommentaar bij Want 1 en Want 2.

CONCLUSIE
De muziekvideo All I Want van de Canadese singer-songwriter Rufus Wainwright biedt waar voor z'n geld én is bovendien inhoudelijk interessant en relevant. Met zo'n 200 minuten of ruim drie uur autobiografisch beeldmateriaal, liveconcertregistraties, vier muziekvideo's en een aantal langere interviews wordt gepoogd een consistent portret op te hangen van één van de meest belovende jonge muzikale talenten van vandaag, een jonge Canadees die zich voorgenomen heeft om het te maken in de internationale muziekindustrie en er heel lang in de topdivisie mee te draaien. Die hoogste positie heeft hij nog niet bereikt, maar met de steun van vrienden en fans én een repertoire dat atypisch, niet echt commercieel, maar van een bijzonder hoge kwaliteit is, staat Rufus Wainwright een regenboogkleurige toekomst te wachten.