FILM
Lou Bertignac is een dertienjarig hoogbegaafd meisje. Ze woont met haar ouders in Parijs en is nog maar net van school veranderd. Alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, zit Lou ook nog twee klassen te hoog en dus bij leerlingen die gemiddeld twee jaar ouder zijn dan zij. Maar ook thuis heeft Lou het niet gemakkelijk. Haar moeder huilt heel veel en is nauwelijks bij haar opvoeding betrokken en haar vader heeft het altijd druk. Daarom gaat Lou, bij wijze van bezigheid, na schooltijd naar het beroemde station Gare d’Austerlitz. Daar kan ze zich urenlang amuseren met het kijken naar de mensen die er passeren. Maar ook de mensen die daar blijven, die nergens naartoe gaan en voor wie het station een soort van thuis is – of toch op zijn minst een schuilplaats – ontgaan Lou niet.


Voor een spreekbeurt besluit Lou te werken omtrent de vele daklozen die ronddwalen in Parijs en in het Gare d’Austerlitz. Om haar werk interessanter te maken, wil ze één van de daklozen interviewen. Zo komt ze in contact met No, een meisje van ongeveer negentien dat al een hele tijd op straat woont. Lou probeert No te interviewen, maar dat is niet zo gemakkelijk. De dakloze is heel wantrouwig, laat niet snel in haar kaarten kijken en drinkt – als Lou trakteert tenminsbte – veel te veel. No’s verhaal staat ook bol van grootspraak en leugens. Maar Lou ontdekt dat het echte verhaal van No tussen de regels af te lezen valt. Tussen beide meisjes ontstaat er een bijzondere vriendschap, ook al is No geen gemakkelijke jonge vrouw om mee om te gaan. Maar Lou weet perfect om te gaan met No’s wisselvallige humeur en opgekropte boosheid.


Als No midden in de winter geen plaats vindt in de opvang, neemt Lou een belangrijke beslissing. Ze wil haar ouders ervan overtuigen No in huis te nemen. Daar is immers nog een kamer vrij, de kamer van Thais, het zusje van Lou dat overleden is aan wiegendood. Ondanks de terughoudendheid van haar vader, mag No bij de Bertignacs komen wonen. Nu ze een vaste verblijfplaats heeft, begint het er vloor haar beter uit te zien. Haar aanwezigheid heeft bovendien een positieve invloed op Lou’s moeder. Ze kan aan de jonge vrouw haar verhaal over Thais kwijt en over de jaren die ze doorbracht in de psychiatrie na het overlijden van haar dochtertje. Alles lijkt dus eindelijk de goede richting uit te gaan. Maar kan No wel volledig breken met haar oude gewoontes?


Dat Zabou Breitman zich naast acteerwerk ook bezighoudt met regie, wisten we al. Eerder regisseerde de Franse dame onder andere Je L’Aimais. In No Et moi combineert ze de twee. Als regisseur levert ze opnieuw een pareltje af, maar ook als actrice – Zabou Breitman vertolkt de rol van de depressieve moeder van Lou – staat ze zeer sterk in haar schoenen. Voorts zien we Julie-Marie Parmentier in de rol van No. Lou wordt vertolkt door de onbekende Nina Rodriguez. Hoewel beiden het er goed vanaf brengen is het toch voornamelijk Nina Rodriguez die de show steelt met een ingetogen, maar ijzersterke vertolking. Maar ook de andere acteurs dragen hun steentje bij tot het geslaagde geheel dat No et moi geworden is.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit stelt enigszins teleur. Het is een recente film en daarvan zijn we toch al wel iets meer gewoon. Er zitten weliswaar geen echte fouten in het beeld, maar op sommige momenten zijn de beelden toch ver van scherp te noemen. Het geluid is dan weer beter. Er is gekozen voor een 5.1-surroundtrack en dat is af en toe toch wel duidelijk merkbaar. Bovendien zijn de dialogen duidelijk en helder. Over het geluid valt dus zeker niet te klagen.


EXTRA'S
Naast de trailer van No Et moi, vinden we ook nog drie andere Lumière-trailers bij wijze van bonusmateriaal. Zo krijgen we een voorsmaakje van Stella, Simon Werner A Disparu en Crime D’Amour.


CONCLUSIE
No et moi is een ingetogen en sterke film geworden. De problematiek van de sans-abris in Parijs wordt duidelijk aangekaart, maar doordat de film het probleem niet al te zwart-wit voorstelt, is de prent ook niet te moraliserend geworden. Zeker een aanrader.