FILM
Het beeld dat wij, gewone stervelingen, van Wall Street-makelaars hebben is niet meteen fraai. Recent nog schopte Martin Scorsese in de VS heel wat keet door de yuppies in The Wolf Of Wall Street af te schilderen als gemene, gewetenloze geldwolven zonder medelijden. Er ontsond een belachelijke controverse daarover. Welke zijde je ook kiest, deze film roept herinneringen op aan het in 1991 verschenen boek van Bret Easton Ellis. De gruwelijke seriemoordenaar uit deze lijvige roman leeft niet in kartonnen dozen of is geen krankzinnige postbode die de stress niet meer aan kan. Neen, het is de succesvolle zakenman Patrick Bateman (Christian Bale). De onuitstaanbare ijdeltuit heeft alles waarvan hij in zijn leven maar kan dromen. Hij tafelt iedere avond in de beste restaurants. Een spiegel is voor hem de bevestiging van zijn rotsvaste overtuiging dat hij beter is dan de rest. Maar toch, ondanks zijn geslaagd zakenleven verveelt Bateman zich te pletter. Uit pure frustratie (of is het wat anders?) verandert de beursgoeroe 's avonds in een meedogenloze psychopaat. Zijn slachtoffers zijn gewoon de sukkels die toevallig in zijn vizier lopen: een dakloze, een prostituee, zijn collega of zelfs gewoon zijn vriendin.

Het duurde negen jaar vooraleer deze bestseller werd verfilmd. Bizar genoeg was het een vrouw die de wandaden van Bateman op het witte doek zou vastleggen. Eerder had Mary Harron de controversiële (maar saaie) I Shot Andy Warhol gedraaid. Gelukkig viel haar oog ook op de roman van Ellis, want de cineaste is er dankzij haar strakke regie mooi in geslaagd om één van de beste misdaadfilms aller tijden te realiseren. Net zoals Jonathan Demme dat met Hannibal Lecter in The Silence Of The Lambs deed, tovert ook Harron haar hoofdpersonage om tot een onmenselijk monster dat je vanaf de eerste seconde op de elektrische stoel wil zien belanden. Uiteraard is dat ook de verdienste van Christian Bale. We kennen hem ondertussen als Batman, maar in American Psycho bewees hij al veel eerder dat hij tot het groepje van Amerikaanse topacteurs behoort.

Het blijft natuurlijk wel ontzettend amoreel om Patrick Bateman op de tonen van Huey Lewis & The News een collega de schedel in te zien slaan, maar puur cinematografisch is het toch een genot. Let trouwens ook op de uitstekende cast. Voor één keer irriteert Reese Witherspoon niet (ook al is dat waarschijnlijk gewoon omdat ze het verwaande trutje speelt dat ze sowieso uitstraalt), levert  Willem Dafoe zoals altijd subtiel acteerwerk en is ook die heerlijke Chloë Sevigny weer van de partij!

BEELD EN GELUID
Over RCV is er al heel wat geschreven op onze pagina's. De releases van dit label waren inderdaad alom gevreesd wegens de afschuwelijke beeldkwaliteit. Dat de film met een verschrikkelijke Nederlandse commentaar werd aangekondigd viel al bij al nog mee (alhoewel!), maar vele cinefielen hebben destijds toch hun RCV-schijfjes tegen de muur gekwakt wegens het afgrijselijk foute beeldformaat! Gelukkig heeft E1 Entertainment heel wat uit die fouten geleerd. De schijfjes blijven gelukkig, net als bij RCV, spotgoedkoop en ook beeld en geluid zijn heel wat verbeterd. Ten minste toch als je het met de verschrikkelijke dvd vergelijkt. Een optimaal beeld of m.a.w. gewoon dat wat we van een Blu-ray verwachten!

EXTRA'S
Een mens is toch nooit tevreden, niet waar? Jarenlang zaten we met de handen in het haar omdat RCV zo'n klassieker door de verknipte beelden had verknoeid. Jaren later is er dan eindelijk die Blu-ray met een (jawel!) topbeeldkwaliteit, maar nu blijkt dat alle extra's die op de dvd wel te vinden waren op het blauwe schijfje plots zijn verdwenen!

CONCLUSIE
Is het boek nu beter of de film? Aan een recensent die dagelijks minstens drie films wil zien en dus geen tijd heeft om te lezen moet je dat niet vragen. Wel heb ik American Psycho al meer dan tien keer bekeken en ook een decennia later blijft deze prent één van de beste films over seriemoordenaars ooit. Als dat geen conclusie is die kan tellen!