FILM
Laten we het maar meteen zeggen zoals het is, Resurrection is moeilijke cinema. Niet dat je moeite moet doen om het te begrijpen. Het speelfilmdebuut van Kris Hoornaert heeft geen enkele plot en het aantal woorden die in de film gezegd worden kun je op een bierkaartje kwijt, en je hebt nog plek over. Neen, Resurrection is trage cinema die net niet op een stilleven lijkt. Het is duidelijk dat deze Vlaamse regisseur wil dat zijn beelden doordringen bij de kijker, alleen lok je hier ook verveling mee uit waardoor de film een veel te lange rit wordt. Gelukkig is er wel het ijzingwekkende spel van de twee actoren.




De film begint met beelden van een terreuraanslag. Het is een gebeurtenis die het leven van een anonieme kluizenaar (Johan Leysen) zal doen veranderen. Op bijna calvinistische wijze leeft de man teruggetrokken in zijn boerderij. Hij heeft geen contact met anderen en het enige wat je op de vergeelde muren aantreft is een sober kruis. Een man die met haat naar de wereld zit en die ook voor zichzelf geen extraatje toelaat. Een ogenblik later zien we een vechtpartij die eindigt in een moord. Bijna naakt schuilt (de alweer anonieme) moordenaar (Gilles de Schryver). Ook al zeggen de twee geen woord tegen elkaar (de moordenaar is in shock), ontstaat er een onverwachte band.





Een woordenloze parabel over twee mensen zonder toekomst en een film die zeer veel inspanningen vergt van de kijker. Antwoorden zijn er niet, er zijn zelfs simpelweg geen vragen. De film is ook nooit echt spannend. Dat was verre van de bedoeling van de maker en Hoornaert doet er (gewild) ook niets aan om de kijker te doen meeleven in zijn personages. Het is gewoon een uitzichtloze situatie waarin de twee verzeild zitten. Cinematografisch is het overduidelijk dat deze Vlaming er een eigen Tarkovski heeft van willen maken. Dat lukt soms, maar Resurrection wendelt zich simpelweg te vaak in het grote niets en dan blijft er voor het oog maar weinig over. Slecht kun je dit geenszins noemen, en het siert dit soort regisseurs dat ze in deze onmogelijke tijden van Marvel en Disney-monopolies nog zo’n films willen maken, alleen is de moed niet genoeg.




BEELD EN GELUID
De film is in al zijn elementen sober, ook qua kleurenpalet. De transfer zelf is van uitstekende kwaliteit en ook het geluid dat een voorname rol speelt in deze film, zelfs het geluid van het kraken van een tak is uiterst belangrijk in Resurrection.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op dit schijfje.

CONCLUSIE
Resurrection is trage arthouse met aan roer een regisseur die weet wat hij wil en dat gaat regelrecht in tegen wat we tegenwoordig in de zalen zien. Wel is de film veel te traag, ten minste zal dat zo voor heel wat kijkers aanvoelen. Voer voor Tarkovski-liefhebbers.