FILM
De uitgetreden predikant Graham Hess (Mel Gibson) is zijn geloof verloren nadat zijn vrouw Colleen (Patricia Kalember) door een trucker tegen een boom is geplet. Hij heeft zich samen met zijn broer Merrill (Joaquin Phoenix) en zijn twee kinderen Morgan (Rory Culkin, broer van dat éne ettertie) en Bo (Abigail Breslin, zus van dat andere ettertje) teruggetrokken op zijn boerderij. Op een nacht hoort hij buiten verdachte geluiden, en zijn honden beginnen raar te doen; quasi gelijktijdig verschijnen er vreemde cirkels in zijn maïsveld. Aanvankelijk meent hij dat het om een flauwe grap van de buren gaat, en hij schakelt de lokale politie, agente Caroline Paski (Cherry Jones), die op het Pennsylvaniaanse platteland wel wat beters te doen heeft. Wanneer de berichten over dergelijke cirkels wereldwijd toenemen, en men begint te geloven dat de tekens een voorbode zouden kunnen zijn van een buitenaardse invasie, begint iedereen lichtelijk te panikeren. Omdat Graham tot voor kort predikant was, proberen er meer en meer mensen voor wat hen het laatste oordeel lijkt, nog eens bij hem te biechten te gaan, maar de sceptische Graham houdt het hoofd koel, en wijt de "UFO-invasie" en de algemene massa-hysterie aan een overdreven fantasie van de mensen. Totdat hij in paniek wordt opgebeld door Ray Reddy (M. Night Shyamalan), de trucker die zijn vrouw heeft overreden, met de mededeling dat die één van de aliens in zijn voorraadkast heeft opgesloten.




Signs is intussen al meer dan 20 jaar oud, en Shyamalan heeft een carrière met hoogtes en laagtes, maar met zijn laatste, Trap, bewijst de man dat hij het toch nog wel in zijn vingers heeft. Nochtans is hij een zeer divisieve regisseur you love him or you hate him. Na The Sixth Sense en Unbreakable was Signs het derde staaltje vertelkunst van regisseur-producent-schrijver-acteur-duivel-doe-al Night Shyamalan, alhoewel we zijn trukendoos nu onderhand wel beginnen te kennen. Shyamalan probeert net als in zijn vorige films losse elementen uit het verhaal, die schijnbaar niets met elkaar hebben te maken, op het einde netjes allemaal samen te bundelen, zoals de in de jaren '80 fel besproken graancirkels (die uiteindelijk een grap bleken van twee jonge rakkers van zeventig jaar), Grahams rouwverwerking, het feit dat dochtertje Bo een fobie heeft voor kraantjeswater, en de astma van Grahams zoontje Morgan. Hierbij gaat hij zo minimalistisch mogelijk te werk, en van buitenaardse spectaculaire invasie-scènes zoals Independence Day blijven we gespaard. Hetzelfde kan gezegd worden over het gehalte aan goorheid. Wanneer bijvoorbeeld één van Grahams honden zijn dochter Bo aanvalt, en zoon Morgan zich verweert (met een barbecuevork nota bene), zien we enkel de situatie voor en na het gevecht, en ook dit maakt dat je net niet gaat schrikken op het ogenblik dat je het verwacht en vice versa.




Shyamalan probeert eerder de psychische terreur op zijn kijkers los te laten, en af en toe slaagt hij er dan ook in om ons behoorlijk te doen schrikken, zelfs met eenvoudige dingen als een babyfoon. Vreemd genoeg draagt de film daarnaast ook nog een onderhuidse laag kurkdroge, cynische humor met zich mee. Mel Gibson, zoals bekend zelf een diepgelovig man, speelt zijn rol erg onderkoeld, maar is op de één of andere manier toch de geknipte persoon voor de rol van Graham "Don't Call Me Father" Hess. Ook qua acteurs is de aanpak minimalistisch, waarbij de plot verweven is rond een slechts paar maar goed geselecteerde centrale acteurs (waarvan de helft kinderen), en natuurlijk de obligate cameo van Shyamalan zelf, ditmaal zichzelf een iets grotere rol toebedelend dan in zijn vorige films. Signs is door de band genomen een goede maar ietwat trage film, met toch een verhaal dat gaandeweg de aandacht van de kijker verscherpt, zeker omtrent de vraag of er nu écht ruimtemannetjes klaar staan om de mensen op te vreten, of dat de massa-hysterie een staaltje van een zeer goed georchestreerde aprilgrap is. Misschien zijn alle nevenplots niet even goed uitgewerkt, en hebben sommige scènes even veel dynamiek in zich als een gemiddelde aflevering van Derrick, maar Night Shyamalan bewijst met deze film alweer dat hij tenminste goede ideeën heeft, en beschikt over de nodige visie om de films er te laten uitzien zoals hij ze op voorhand heeft geconcipieerd. En dat is niet iedereen gegeven.




BEELD EN GELUID
Signs is een donkere film - we krijgen de aliens aanvankelijk niet, of slechts op slecht beeldmateriaal, te zien - en buiten is het weer niet bepaald een zonnige dag. We krijgen nochtans een flink contrast dat de details er goed doet uitspringen, en ook tegelijkertijd het grain een beetje verdringt. De HDR-kleuren zijn zeer genuanceerd, en in gezichtsuitdrukkingen zit er veel detail. Signs weet ook te overtuigen omdat de hoeveelheid CGI-trucages in de film minimaal zijn, en de praktische effecten zien er dan ook zeer zuiver uit. Een Atmostrack krijgt u deze keer niet, maar de DTS-HD MA 5.1-track is beslist een upgrade van de ongecomprimeerde LPCM 5.1-track. De regisseur doet ons een paar keer behoorlijk schrikken, maar voor de rest is Signs een redelijk ingetogen film waarbij de dreiging eerder van de sfeer dan van de actie moet komen. Aan surrounds geen gebrek nochtans: de geluiden op de boerderij, zoals de fluitende vogels en de blaffende honden, klinken zeer gericht. Feitelijk is de grootste winnaar van de track de score van James Newton Howard, die zeer ruimtelijk doorklinkt.




EXTRA'S
We krijgen hetzelfde bonusmateriaal als de dvd en de Blu-ray, en dat bevindt zich op de bijhorende, niet-Nederlands ondertitelde Blu-raydisk. De 4K bevat geen bonusmateriaal. Hoofdmoot is een zeer goed gestructureerde documentaire van net geen uur, Making Signs (58:37), die zowel per onderdeeltje als met een play all-functie kan gespeeld worden. De documentaire belicht chronologisch verschillende aspecten van het maken van de film, zoals het originele idee, de eerste lees-sessies, de muziek en nog veel meer. Tweede feature zijn vijf verwijderde scènes (7:32), waar vooral de scène waarbij Graham en Merrill de zolder blokkeren het verhaal iets consequenter had gemaakt als die in de finale versie was gebleven. Dan zien we twee multi-angle scènes (5:11) van het segmentje waarin Graham Rays kast "onderzoekt", die switcht tussen storyboards en film, vergezeld van drie audiosporen met muziek, geluidseffecten, dialoog of een finale mengeling van de drie. Tot slot krijgen we een echt wel crappy filmfragmentje van Pictures (2:16), een oude home-video van Night, die hij als tiener heeft gedraaid en waarin de schrijver-regisseur-cameraman-hoofdrolspeler-special effects supervisor wordt achternagezeten door een robot met een Halloweenmasker op. Dit stukje film hoort volgens ons op de Nacht Van De Wansmaak thuis, en Night is die mening ook toegedaan, wat het geheel dan weer wat relativeert.

CONCLUSIE
Signs is niet Shyamalan's beste, maar zeker ook niet zijn slechtste, met een beetje een te traag tempo, maar wel een plejade aan goede ideeën. Deze Amerikaanse 4K-versie bevat Nederlandse ondertitels, de bijhorende Blu-ray niet, maar vooral krijgt u zeer goede technische kaarten en een vrij goeie making of-documentaire. Puntje van kritiek? De cover is wel echt een geval van bad photoshop.