FILM
Voor een filmliefhebber mag het dan wel een zegen zijn dat zowat alle films op dvd worden uitgebracht, maar toch stel je je wel eens de vraag wat de meerwaarde van bepaalde releases is. Neem nu bijv. deze Frankenstein-versie, een ondermaatse tv-film uit 2007 die met het oorspronkelijke verhaal van Mary Shelley niets te maken heeft en een prachtig toonbeeld is van hoe het niet moet. Het is overduidelijk dat dit gedrocht niet meer dan een routineuze job is die in de handen werd gestopt van ene Jed Mercurio (de producer van tv-series zoals Bodies en Line Of Duty en neen hoor, ook wij hebben deze namen nog niet eerder gehoord) waarbij zowel het scenario als de regie van ondergeschikt belang zijn. Het enige wat telt is dat de televisiezender over 90 minuten troep beschikt die men kan uitzenden, niet waar?
 

 

Het onnozele verhaal draait om Dr. Victoria Frankenstein (Helen McCrory), een gerenommeerd wetenschapster in de biotechnologie. Wie zo'n naam heeft, wil uiteraard ook dode lichamen tot leven wekken. De geleerde heeft wel de toelating gekregen om een dood hart te reanimeren, doch gaat zij in haar onderzoek veel verder en ze legt op eigen houtje een volledige organenbank aan. Al gauw blijkt dat het doel daarvan niet louter wetenschappelijk is, maar wordt gedreven door moederliefde daar haar zoontje William ten dode is opgeschreven. In het geheim koestert de wanhopige vrouw de droom dat men de geschikte donororganen kan vinden en als dat niet lukt dan hoopt ze dat ze die zelf kan reproduceren. Helaas zal het nooit zo ver komen, want nog voor de onderzoeken zijn beëindigd, sterft het kind. En dan gebeurt er plots iets eigenaardigs:  een vulkanische uitbarsting vult de lucht met as waardoor allerlei stormen de aarde teisteren en een bliksemschicht vernielt de container waarin de gereproduceerde weefsels zijn opgeslagen. Na een grondig onderzoek gaan de wetenschappers ervan uit dat alle verdwenen weefsels zijn afgestorven, toch weten ze niet dat een heleboel cellen de riool zijn ingevloeid en jawel hoor: beetje per beetje ontwikkelen de diverse cellen zich tot een afgrijselijk monster dat geen genade kent. De nuchtere geleerden willen het onding zo vlug mogelijk aan flarden schieten, doch denkt Victoria daar anders over.
 

 

Bent u er nog? Het is niet de eerste keer dat we een horrorfilm met een debiel scenario te zien krijgen, maar als je daar het pseudowetenschappelijke gebral, de slechte regie, de belachelijke acteerprestaties en de ridicule special effects bij optelt dan is het eindresultaat uiterst lachwekkend. Het monster lijkt als twee druppels water op het mormel dat John Hurt op briljante wijze in The Elephant Man van David Lynch vertolkte en dat is nog maar eens het zoveelste bewijs dat de regisseur van dienst niet het minste sprankeltje fantasie heeft. De film is nooit spannend, wel enorm vervelend en op het bevrijdende moment waarop het monster aan flarden wordt geschoten, vindt Mercurio het nodig om zijn film van de nodige portie sentimentaliteit te voorzien: Victoria ziet namelijk in het monster het beeld van haar overleden zoontje. Echt waar. 
 

Televisiefilms bezitten wel vaker een slechte beeldkwaliteit, maar dit Frankenstein-gedrocht slaat werkelijk alles. Ofwel zijn de scènes zo overbelicht dat ze afschuwelijk ogen ofwel zijn ze te donker gefilmd waardoor je op je televisiescherm enkel een zwart beeld ziet. Tot overmaat van ramp bezitten vele scènes massa's filmgrain en vloeien de gedateerde kleuren vaak door elkaar.
 

EXTRA’S

Gelukkig blijven we gespaard van extra materiaal.

 

Wie te veel tijd (en geld) heeft, moet beslist dit misbaksel in huis halen. De rest van de wereldbevolking laat de film maar beter liggen waar hij thuishoort: in de goot!