FILM 
Een jaar na The Bridge On The River Kwai van David Lean verscheen in Engeland met The Camp On Blood Island een tweede film die de brutaliteit van de Japanse soldaten in de kampen tegenover de Britten hekelde. Hoewel de film zowel bij de keuringscommissie als bij de recensenten het hard te verduren kreeg, werd het één van de beste bezochte Britse films uit 1958. Meer zelfs, het werd één van de meest succesvolle films die Hammer in die tijd op de markt bracht.




De controverse was groot. Men vond de film te brutaal, er werd te veel in gevloekt en zelfs de originele filmposter, waarin een Japanse soldaat het zwaard opheft om een hoofd van een Britse soldaat af te hakken, werd verboden in de metrostations. Hammer zat verveeld met de kwestie, en wel vooral met de keuring. Een beetje schandaal is altijd wel welkom, maar het was één van de eerste Hammer-films die in Amerika zou uitgebracht worden via Columbia. Het waren zorgen om niets, want op het einde van het filmjaar werd de film de best bezochte Hammer-film van dat jaar.




De gelijkenissen met The Bridge On The River Kwai zijn er in deze zwart-wit film, alleen voelt de film van Val Guest veel meer aan dan een B-film die meer buiten de lijntjes mocht treden. De film begint op het tijdstip dat Keizer Hirohito de overgave van Japan aan de geallieerden aankondigt, waarmee de oorlog op 15 augustus 1945 in de Stille Oceaan ten einde is. Dat lijkt goed nieuws voor de Britse soldaten uit het krijgsgevangenenkamp Blood Island, maar dat is niet zo. Kolonel Lambert (André Morell) ziet zich namelijk genoodzaakt om dit goede nieuws te verzwijgen, omdat Yamamitsu (Ronald Radd, een Brit met veel schmink) gezworen heeft dat hij iedereen in het kamp zal afslachten als Japan de oorlog verliest, omdat hij weet dat hij door zijn daden als een oorlogsmisdadiger zal worden berecht. Vlak bij het mannenkamp bevindt zich ook een nabijgelegen kamp voor vrouwen en kinderen. Het plan is niet alleen ontsnappen, maar ook de radiocommunicatie van de Jappen saboteren, zodat Yamamitsu niet te weten komt dat zijn land zich heeft overgegeven.




De film werd gepromoot met de slogan "Jap War Crimes Exposed!", naast een citaat van Lord Russell Of Liverpool, "We may forgive, but we never forget" die in datzelfde jaar het ophefmakende boek The Knights Of Bushido: A Short History Of Japanese War Crimes schreef. Het is niet meer dan een citaat, want voor de rest had deze Brit niets te maken met deze film. Ook de film begint met een slogan die zit, en wel met de woorden "This is not just a story - it is based on brutal truth." The Camp On Blood Island begint dan ook met een vrij onthutsende openingsscène, waarin een man gedwongen wordt om zijn eigen graf te graven voordat hij wordt doodgeschoten. Weerzinwekkende beelden zie je niet, maar Val Guest, die eerder de Hammer-classic The Quatermass Xperiment draaide, laat duidelijk zien dat de Jappen onbetrouwbare sadistische smeerlappen waren, waardoor hij door heel wat critici beschuldigd werd van sensatiezucht. Maar het publiek hield ervan, en in 1964 bracht Hammer met The Secret Of Blood Island zelfs een prequel uit. Hoewel de film kan rekenenen op een degelijke regie en vrij goede vertolkingen, is The Camp On Blood Island niet meer dan een B-film, maar wel één die geen seconde verveelt.

BEELD EN GELUID
De film verscheen op Indicator Powerhouse en is niet regiogebonden. Het gaat om een compleet nieuw geremasterde transfer, en op wat korrelige momenten na is deze zwart-wit film op en top opgepoetst. De film bevat Engelse ondertitels. Een deel van de Japanse dialogen zijn niet vertaald, maar dat is speciaal gedaan zodat je het idee hebt dat de Britse soldaten (en de kijker) niet weten waarover de vijand het heeft. Het geluid is aanvaardbaar met een LPCM Mono 1.0-track. Slecht is die zeker niet, maar alles is vrij monotoon.




EXTRA'S
Deze Blu-ray heeft een paar leuke extra's. Er is de gebruikelijke trailer, een fotogalerij en een audiocommentaar met Barbara Shelley en Stephen Laws. In het 25 minuten durende The Brutal Truth: Inside The Camp on Blood Island tonen een paar Hammer-kenners waarom deze film een speciale rol in de catalogus inneemt. In Hammer's Women: Mary Merrall presenteert Kat Ellinger een portret van deze actrice. Ook de regisseur Val Guest en zijn manier van werken worden belicht, wat gebeurt in From Light to Dark en zo'n 17 minuten duurt. Tenslotte is er het korte Return to Blood Island waarin men het over Renee Glynne heeft, die toezicht had op het (volgens sommige) buitensporige script.

CONCLUSIE
The Camp On Blood Island is een Hammer-film die duidelijk profiteerde van het succes van The Bridge On The River Kwai, maar dan wel een tikkeltje sadistischer en veel routineuzer gefilmd, maar toch meer dan de moeite waard.