FILM
"Het is beter om middelmatig te zijn, want wie aan de top staat wordt achteraf toch gedumpt", zegt kunstcriticus Langdorn Tharp (Steve Coogan) in Ruby Sparks. Het zijn meteen gepaste woorden voor het regisseurskoppel Jonathan Dayton en Valerie Faris. Zes jaar eerder maakten zij de heerlijke indieprent (weliswaar met geld van 20th Century Fox) Little Miss Sunshine die zowat de hele wereld wist te charmeren. Never change a winning a team, moeten de twee cineasten hebben gedacht want zij werkten voor een tweede keer samen met hoofdrolspeler Paul Dano. Dat blijkt echter slechts gedeeltelijk te lukken, want Ruby Sparks is wel een genietbare (en bij momenten zelfs sprankelende) komedie, toch scheelt er iets aan. Aan het leuke scenario van Zoe Kazan (kleindochter van de legendarische Elia die Hollywoodklassiekers als On The Waterfront en East Of Eden uit zijn hoed toverde) ligt het in elk geval niet. Ook de acteurs kan je weinig of niks verwijten en ook de regisseurs slagen erin om op een originele manier eigentijdse Hollywoodcinema te maken, maar toch blijf je nadien met een hongerig gevoel zitten. De reden is gewoon Little Miss Sunshine. De verwachtingen waren gewoon veel te hoog gespannen, maar wie dat kan omzeilen zal zich zonder meer amuseren met deze pittige prent die alleen de genialiteit van zijn voorganger mist.

Door zijn afwezige blik is Paul Dano de geknipte man om een wereldvreemde nerd te spelen en dat doet hij ook in Ruby Sparks. Calvin Weir-Fields (Dano) is in het schrijversmilieu een eendagsvlieg. Zijn debuut mag dan een klassieker zijn waardoor hij een graag geziene gast is op allerlei meetings, toch zit hij met een writer's block verveeld. De jonge knaap kan geen letter meer uit zijn schrijfmachine krijgen en met de meisjes lukt het evenmin. Hij beleeft alleen maar wat romantiek in zijn dromen alwaar een knappe roodharige (Zoe Kazan) hem het hof maakt. Net zoals in elke Woody Allen-prent hebben ook de probleemkinderen in Ruby Sparks een psycholoog. Voor Calvin is de zielenknijper van dienst Dr. Rosenthal (Elliott Gould) die hem de opdracht geeft om een boek te schrijven over zijn dromenmeisje. Wat blijkt? Nadat het eerste woord wordt getikt staat het meisje pardoes springlevend in zijn keuken. Calvin denkt eventjes dat hij krankzinnig is geworden, maar de verwarde jongeman is niet de enige die zijn creatie in levenden lijve kan bewonderen, ook zijn broer en ouders zien Ruby Sparks plotseling voor hun ogen staan.

Dit surrealistische verhaal lijkt misschien een ingewikkeld kluwen, maar dat is het niet. Jonathan Dayton en Valerie Faris verpakken het scenario (dat trouwens door Zoe Kazan zelf is geschreven!) op zo'n frisse manier dat je als kijker soms vergeet dat het meisje gewoon een verzinsel van de protagonist is. Meer zelfs, de kijker vergeet hoe onnozel en onmogelijk het hele verhaal in feite is en is dat nou net niet de toverkracht van de cinema? Inderdaad.
 
Zoals altijd spelen Steve Coogan en Antonio Banderas irriterende typetjes, maar voor de overige acteurs zijn bijna ronduit subliem. Dano zal wellicht zijn rol van de neurotische predikant Eli Sunday in There Will Be Blood  niet vlug kunnen overtreffen, maar de schuchtere ster speelt in Ruby Sparks gewoon zoals we hem al een hele poos kennen en dat volstaat ruimschoots. De revelatie is evenwel Zoe Kazan die in het echte leven ook Dano's vriendinnetje is. Deze prachtige verschijning, die we ook al in Revolutionary Road en It's Complicated aan het werk zagen, sprankelt werkelijk op het scherm. Jammer genoeg doen de makers niet meer met het talent van Annette Bening, deze dame kan namelijk echt wel meer dan het afgrijselijke newage-moedertypetje van Barbra Streisand uit het debiele gedrocht Meet The Fockers na-apen hoor!

Een andere reden waarom Ruby Sparks net geen pareltje is geworden is de identiteitscrisis (oh ironie) waaronder deze prent gebukt gaat. Jonathan Dayton en Valerie Faris kunnen de knoop niet doorhakken of ze een psychologische film à la Donnie Darko of gewoon een aangename romantische komedie willen maken. De combinatie van beide elementen werkt wel in sommige scènes, maar het is ook de reden waarom Ruby Sparks een film is geworden die je net iets te vlug zal vergeten.

BEELD EN GELUID
Van een recente Fox-release op Blu-ray verwacht je alleen maar het allerbeste en deze disk lost dan ook alle verwachtingen in. De beelden zijn piekfijn, alhoewel er altijd wel een kniesoor zal rondlopen die zal beweren dat het net door dat perfecte beeld is dat een film aan warmte inboet. Je weet wel, net zoals die eeuwenoude strijd (nou ja) tussen de cd en het oude vinyl. Vinyl oogt veel mooier, maar klinkt niet beter. Dat kun je ook over Blu-ray en dvd zeggen, tenminste als ook het omhulsel een rol speelt. De dvd wint wel als het op de verpakking aankomt, maar de Blu-ray heeft uiteraard een betere beeldkwaliteit. Wie kwam trouwens ooit op het idee om Blu-ray's in die verschrikkelijke blauwe doosjes te verpakken? Maar goed, we dwalen af. Het geluid is ook meer dan dik in orde. Naast enkele leuke deuntjes (Ca Plane Pour Moi van Plastic Betrand bijv.) wordt deze soundtrack gedomineerd door de imponerende score van Nick Urata die indiefans wel zullen kennen van de groep DevotchKa.

EXTRA'S
Ik mag dan wel verknocht zijn aan 20th Century Fox (nog steeds krijg ik kippenvel van die begingeneriek), toch zou deze filmmaatschappij wat meer zorg mogen dragen voor de bonussectie van z'n releases. Men is er ondertussen gespecialiseerd geraakt in het verknippen van één grote documentaire tot kleine niemendalletjes. Wie het hoesje leest, denkt meteen dat hij overladen zal worden met massa's extra materieel, maar in werkelijkheid gaat het om filmpjes die hooguit vier minuten duren. Dat is ook bij Ruby Sparks het geval. Zo is er bijv. de  "special" Real Life Couples, maar dat is niet meer dan een fragment uit een interview met Zoe Kazan waarin ze vertelt dat Dano in haar privéleven ook haar vriendje is. Het Verhaal is dan weer gewoon een ander fragment uit een interview met Dano waarin hij in een notendop het scenario samenvat. In Pas Op Met Wat Je Wenst mogen producers Albert Berger en Ron Yerxa op hun beurt vertellen dat ze Ruby Sparks een zeer geslaagde film vinden. Tja, waarom hebbe ze er anders hun geld ingestopt? De beste (nou ja) extra is Los Angeles: Het Andere Personage waarin Dano uitlegt waarom hij voor de oostkant (Silver Lake, Los Feliz) van L.A. koos.

CONCLUSIE
Het bioscooppubliek liep de bioscoop niet echt plat voor Ruby Sparks, de opvolger van Little Miss Sunshine. Ergens hebben de bioscoopgangers gelijk, want deze komedie evenaart op geen enkel moment het briljante debuut van Jonathan Dayton en Valerie Faris, maar als je de lat wat lager legt dan is het eindverdict toch positief. De ster van de film is Zoe Kazan van wie we in de toekomst nog meer hopen te zien, tenminste als Dano haar niet aan de leiband houdt, want de jongeman lijkt tot over zijn oren verliefd. En wie kan hem daarin ongelijk geven?