FILM
Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) is een patronesse van de kunst. Ze heeft een niet onaardig bedragje geërfd, en samen met haar (veel jongere) echtgenoot St. Clair Bayfield (Hugh Grant) baat ze een theater, de Verdi Club, uit. Er is echter één probleem, wat haar nieuwe begeleider op piano, Cosmé McMoon (Simon Helberg) al spoedig zal ondervinden: als Florence begint te zingen, klinkt het ongeveer alsof er een batterij kippen op een cirkelzaag valt. Bayfield is er echter als de dood voor dat iemand daar een opmerking over maakt, en screent o.a. het publiek dat naar haar optredens komt, zorgvuldig, zodanig dat ze in de waan blijft dat ze een operadiva is. Recensenten worden betaald om positieve reviews voor haar te schrijven, en Florence verkeert in de waan dat ze écht populair is. Bayfield houdt er overigens zonder problemen een minnares op na, Kathleen (Rebecca Ferguson), want zijn huwelijk met Florence is louter platonisch. Florence is door haar eerste echtgenote besmet met syfilis, en ze leeft feitelijk al langer dan de medische wetenschap kan verklaren.




Ze heeft echter een cult following, die net als bij Eddy Wally naar haar optreden komt om eens goed met haar te lachen. Wanneer ze ook nog eens een plaatopname laat maken, is Bayfield in zijn gat gebeten wanneer de schijf uitlekt en wordt gedraaid, gewoonlijk om dronken feestgangers te plezieren. Tot overmaat van ramp wil Florence echter een benefietoptreden in Carnegie Hall houden voor de troepen die tegen de Duitsers vechten, en het is nog maar de vraag of Bayfield dit keer de negatieve opinies onder de mat zal kunnen schuiven.

Het leven van Florence Foster Jenkins is al verschillende keren het onderwerp geweest van een toneelstuk, maar met deze verfilming uit 2016 heeft Stephen Frears haar leven naar het witte doek vertaald. Frears weet, ondanks het feit dat hij bijvoorbeeld naar een climax opbouwt wanneer Florence voor het eerst in de film iets begint te doen dat op zingen lijkt, een zeker respect aan de dag te leggen als hij de meer tragische elementen van haar leven belicht. Daardoor balanceert de film op de slappe koord van de tragikomedie, waarbij het niet altijd even duidelijk is of je nu moet lachen of huilen. Feit is dat Florence ongeveer één maand na haar optreden in Carnegie Hall overleden is, en het niet duidelijk is of ze geraakt werd door de striemende kritieken die op het concert volgden - we kunnen ons anders levend indenken dat de dappere Britse soldaten en masse capituleerden, want zulke martelingen als het moeten aanhoren van Florence Foster Jenkins overstijgt zelfs het sadisme van de nazi's. Florence Foster Jenkins staat met andere woorden naast andere illustere karikaturen van zangeressen die van zichzelf denken dat ze talent hebben, zoals Bianca Castafiore uit Kuifje en Hyacinth Bucket (uitgesproken als Bouquet) uit Keeping Up Appearances.




Het verhaal van Florence Foster Jenkins is echter geen fictie, maar bittere ernst. Haar entourage wilde natuurlijk met geen woord reppen over haar totale gebrek aan zangcapaciteit omdat de socialite anders de rijkelijk stromende geldkraan zou dichtdraaien, maar het grenst aan het ongelofelijke dat haar echtgenoot zo ver in de komedie is meegegaan. Hugh Grant speelt overigens de rol van St. Clair Bayfield met brio. Zijn inspanningen vallen echter in het niet bij het sérieux waarmee Meryl Streep de titelrol vervult: ik kan me indenken dat zodanig vals zingen alsof het gemeend is, een kunst op zich is, en wat dat betreft wint Streep alle prijzen die er in die categorie te winnen zouden zijn geweest, als die had bestaan. Het is echter ook een plezier om Simon Helberg zijn smoelwerk te zien wanneer hij voor de eerste keer wordt blootgesteld aan de vocale mismeestering van operette door zijn opdrachtgeefster, en hij op de koop toe er nog van beschuldigd wordt dat hij hier en daar een noot verkeerd heeft gespeeld. Daarnaast is er in deze film veel aandacht geschonken aan de correcte historische setting van de jaren '40, wat onder meer een Oscarnominatie voor de kostuums opleverde.




EELD EN GELUID
Florence Foster Jenkins is vooral een kostuumfilm, en als u niet opgezet bent met de dvd, dan zal u voor deze schijf zoals wij moeten uitwijken naar het Verenigd Koninkrijk. Er is de nodige textuur voorzien aan onder meer de protserige kostuums, maar af en toe zijn de details in onder meer huid wat aan de vlakke kant. In het algemeen gesteld is deze 1080p-transfer echter een gevoelige verbetering ten opzichte van de dvd, met een grotere kleurdiepte en beter afgelijnde zwartniveaus. Er zijn een paar lichte compressieprobleempjes zoals aliasing te zien, maar voor de rest houdt deze transfer goed stand. Voor de mooie muziek moet u deze schijf natuurlijk niet kopen, want de DTS-HD MA 5.1-track laat de gruwel van Florence's vermassacrering van de klassieke componisten tot in het kleinste detail horen. De actie is vooral op de frontspeakers gericht, en enkel in concertzalen zoals in Carnegie Hall komen de surrounds ook wat tot leven.

EXTRA'S
De dvd was eertijds een release van Paradiso, die zoals gewoonlijk te schraperig waren om bonusmateriaal te voorzien. Deze Blu-ray van Pathé is echter veel beter gestoffeerd. Eerst en vooral is er Ours Is a Happy World (5:01), waarin cast en crew het onwaarschijnlijke verhaal van de echte Florence Foster Jenkins vertellen. In The Music and Songs of Florence (4:01) leren we dat cast en crew ter voorbereiding heeft geluisterd (of beter gezegd moeten luisteren) naar de historische opnamen van de échte Florence Foster Jenkins, en we zien vooral hoe Meryl Streep haar best heeft gedaan om dit zo accuraat mogelijk weer te geven, wat voorwaar een hele prestatie is. Designing the Look (3:43) toont ons de kostuums en de decors, waarbij het New York uit de jaren '40 werd nagebouwd in Engeland. From Script to Screen (4:18) is een redelijk zelfbewierokend werkstuk over hoe goed het scenario wel niet is, en in World Premiere (1:58) krijgen we enkele fragmentjes van het rodeloper-evenement naar aanleiding van de première. Er volgt dan nog een Q&A with Meryl Streep (16:16), waarbij de actrice vergezeld wordt door kostuumontwerper William Ivey Long, en in Live at Carnegie Hall (10:09) wordt op luchtige wijze de historiek van de bekende concertzaal uit de doeken gedaan. Er zijn nog 4 verwijderde scènes (6:08) en een trailer (2:19). Niet slecht, maar hier hadden we wel graag eens een commentaartrack bij beluisterd.




CONCLUSIE
Florence Foster Jenkins is een zoveelste showcase voor het talent van Meryl Streep, maar vertelt toch in de eerste plaats het compleet van de pot gerukte levensverhaal van een vrouw die dacht dat ze kon zingen en door haar omgeving haar leven lang in de waan werd gelaten. Zoiets verzin je allicht niet.