FILM
De rijke carrière van Jean-Paul Belmondo is altijd in twee delen opgesplitst. Voor de één blijft hij het nouvelle vague-icoon uit À Bout De Souffle of Pierrot Le Fou van Jean-Luc Godard, maar voor de doorsnee filmliefhebber is hij de man bij uitstek van de Franse actiefilm. Zeg maar de Franse Clint Eastwood, maar vaak zo clownesk dat het weleens te veel leek op een Terrence Hill & Bud Spencer-film.




Dat laatste was vooral in de jaren '80 het geval met films Le Guignolo van Georges Lautner of L'As Des As van Gérard Oury die de Franse bioscoopkassa's deden exploderen, maar de critici deed knarsetanden. In de jaren '70 maakte Belmondo ook wel goede policiers zoals L'Alpagueur van Philippe Labro, een film die niemand zich nog voor de geest kan halen, maar mits wat goede moeite eentje die aan de hielen geraakt van een Jean-Pierre Melville-film, al was het maar voor de knappe openingsschot die gedraaid is op de kade van de Rotterdamse haven.

Zoals zo vaak speelt Belmondo een loner. In deze film is hij De Jager, een huurling die tegen betaling van hooggeplaatste personen op een illegale, maar bijzonder effectieve manier bandieten uitschakelt. Vaak doet hij dat in opdracht van de politie-inspecteur Doumecq (Victor Garrivier), die blijkbaar niet over de juiste manschappen beschikt om zelf de klussen te klaren, zoals het grijpen van De Havik (Bruno Cremer), Frankrijk's grootste crimineel, die jonge delinquenten ronselt om zijn misdaden te plegen, om ze daarna meedogenloos uit te schakelen, want niemand mag weten wie De Havik is.




In 1975 had Belmondo de rechten opgekocht van de roman La Mare Aux Diams van Charles Williams om er een film van te maken. Het was de bedoeling dat Claude Pinoteau dat zou doen met een scenario dat geschreven werd door Jean-Loup Dabadie, maar al gauw bleek het een te dure grap te worden, waardoor Belmondo de stekker uit het project trok. Belmondo wist in feite niet of hij voor de komedie of de serieuze politiefilm moest gaan - uiteindelijk koos hij voor een hybride - en na de komedie Incorrigible keerde hij terug naar het policiergenre via L'Alpagueur van Philippe Labro, met wie hij in 1973 al had samengewerkt aan L'Héritier. Belmondo wilde zelf geld in de film steken, op voorwaarde dat Labro er meer een eenzaat van maakte, waardoor L'Alpagueur soms wat lijkt op zijn eighties-hits Le Marginal en Le Solitaire, beide van Jacques Deray.

BEELD EN GELUID
Deze dvd kwam destijds uit op Studio Canal en wordt gepresenteerd in een 1.66:1- aspect ratio. De kleuren zijn heerlijk seventies en naar dvd-normen meer dan behoorlijk. De contrasten zijn geslaagd, terwijl de geluidsband een weinig opvallende, maar verzorgde Dolby Surround 2.0 is waarin natuurlijk de vuistslagen van Belmondo het luidst klinken.




EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

CONCLUSIE
Zoals zo vaak bij Belmondo-films is ook L'Alpagueur een mix van bittere ernst en dwaze humor, waarbij je de wetten van de logica soms moet uitschakelen, zoals de scène waarin Belmondo een vrachtwagen achterna holt en hem nog inhaalt ook. Maar alles was wel echt, en zonder dubbelstunts, zo vernam Labro pas aan het eind van de dag dat Belmondo, die de vrachtwagenscène in vier takes opnam, enorme last had van een zenuwontsteking in zijn dijbeen, maar geen seconde had geklaagd.