FILM
Als je het louter over succes hebt, dan liggen actiefilms anno 2023 tot het verleden. De enigen die tot nu toe de dans weten te ontspringen van de desastreuze ondergang zijn James Bond, Ethan Hunt en John Wick. Het vierde deel van deze laatste was zelfs één van de populairste films uit het voorjaar, ook al moest men hiervoor bijna drie uur braaf in de zetel blijven zitten. De overmatige lengte is dan ook het struikelblok, want te veel is te veel, en dat wordt in John Wick 4 ruimschoots bewezen.




Aan Keanu Reeves ligt het niet. De huurmoordenaar in strak maatpak zegt wel bijna geen woord, en zijn "heldendaden" lijken weliswaar meer en meer cartoonesk te worden, toch bezit hij genoeg charisma om de aandacht naar zich toe te trekken. Het struikelblok is gewoon dat Chad Stahelski van geen ophouden weet. De plot is flinterdun, oftewel John Wick wordt naar alle uithoeken van de wereld gestuurd om zijn vroegere vijanden te lijf te gaan. Dialogen zijn er nauwelijks. Dat John Wick een zwijgzaam type is, vinden we niet erg, wel is het doorbijten om drie uur lang de actieperikelen van iemand te aanschouwen wiens woordenschat niet verder reikt dan "Yeah".




Zoals gezegd komt Wick overal terecht. Het begint in New York, waar de New York Continental wordt opgeblazen. Het is het beginsignaal van een lange wraakactie op de misdaadbende van de High Table. In een kort intermezzo zien we eerst hoe Wick vanuit zijn ondergrondse schuilplaats naar Marokko trekt om er één van de Table-leiders om te brengen.  Als reactie hierop laat Markies Vincent Bisset de Gramont (Bill Skarsgård) toe dat de Hoge Tafel onbeperkte middelen krijgt om John te vermoorden.




Wat nadien volgt is een veel te fragmentarische aanpak, waardoor je het gevoel krijgt dat de film een lijstje van steden aanvinkt. In iedere metropool, en dat gaat van Osaka tot Parijs, huist een karikaturale vijand die Wick moet uitschakelen. John Wick 4 is een film die teert op geweld, zonder dat er al te veel bloed bij te pas komt en resulteert in een hoogstaande gevechtschoreografie die meer affiniteit heeft met een ballet dan met de doorsnee actiefilm. Het mag dan ook duidelijk zijn dat Chad Stahelski wil aantonen dat John Wick meer is dan zomaar wat hersenloze actie. Dat levert visueel verbluffende beelden op die je nog het best kan vergelijken met martial arts in neonlicht, alleen worden de gevechtsballetten na een tijdje oersaai en snap je dat deze style over substance er beter vanaf was gekomen met een traditionele lengte die ideaal is voor actievertier, en dat is 90 minuten.

BEELD EN GELUID
De vierde John Wick kwam, net als alle andere delen uit bij Belga Home Video. De transfer ziet er net als de film hypermodern uit. Ook hier is overdaad soms de dooddoener want de hele film is gehuld in een geelachtig neonkleur die na een tijdje toch begint te vervelen, want het mag duidelijk zijn dat  Chad Stahelski de Nicolas Winding Refn is voor het popcornpubliek. Daar heeft de technische kwaliteit uiteraard niets met te maken, want deze Blu-ray (de film is ook verkrijgbaar op 4K) is perfect gedetailleerd. Het geluid is eveneens vermoeiend overdonderend met een Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 die van geen stoppen weet.




EXTRA'S
De extra’s bestaan grotendeels uit voorgekauwd promomateriaal zoals dat zo vaak het geval is bij dit soort releases. Chad en Keanu: Through Wick and Thin is vijf minuten durend een overzicht van de samenwerking tussen de producent/regisseur en de ster van de film. In Train Like a Killer gaat men vijf minuten dieper in op de gevechtschoreografie en de trainingsschema's. Ook Making a Killing duurt iets meer dan vijf minuten en belicht het productieontwerp, locatiewerk en de cinematografie. Alle onderwerpen zijn dus versnipperd in korte featurettes zoals The Psychology of a Killer, dat vier minuten duurt. The Blind Leading the Fight richt zich tien minuten op Donnie Yen, terwijl men in Suit Up / Shoot vijf minuten naar zaken zoals de kostuums kijkt. Packing a Punch belicht enkele actiesets, One Killer Shot is een leuke deconstructie van een bijzondere scène in drie minuten en Killing at the Speed of Traffic gaat over de scène bij de Arc de Triomphe. A Shot in the Dark laat Chad Stahelski en anderen aan het woord over nachtopnamen. In Honor of the Dead is een eerbetoon aan een aantal invloeden in de films. Tenslotte is er nog een trailer, en uniek aan de Europese release is nog World Of Wick, waarin regisseur Chad Stahelski de cast en crew vergezelt om de fans door zijn creatieve proces te leiden.

CONCLUSIE
John Wick 4 is actie in de breedste en vooral langste zin van het woord. Drie uur is te lang, en vooral veel te vermoeiend voor een film die het louter en alleen moet hebben voor choreografisch geweld.