FILM
Jonas Taylor (Jason Statham) houdt zich tegenwoordig onledig met het treiteren van milieuterroristen die radioactief materiaal in zee dumpen. Daarnaast ontfermt hij zich over Meiying (Sophia Cai), die na de eerste film haar moeder verloren heeft. Haar oom, de filantroop Jiuming Zhang (Jing Wu) die zich inzet voor het behoud van de biodiversiteit in de Marianentrog, heeft kennelijk niets geleerd van de Jurassic Park-franchise, en hij houdt een jonge Megalodon gevangen in een bassin. Hij beweert in zijn overmoed zelfs dat hij het dier getraind heeft.




Jason duikt intussen met een ploeg opnieuw onder de thermocline naar de bodem van de zee. Daar komt hij met zijn ploeg tot de constatatie dat een firma illegaal aan het boren is naar zeldzame metalen. Het onderwaterstation is bemand door Montes (Sergio Peris Mencheta), die niet op een mensenleven meer of minder ziet om de mijnbouw te beschermen, en na een explosie moet de crew van Jason te voet over de bodem van de zee om terug hun basisstation te bereiken, wat een enorm tien kleine negertjes-gehalte heeft. Maar ook in het basisstation van Jiuming Zhang zit een mol. En tot overmaat van ramp is het bij de Megalodons paarseizoen, wat betekent dat ze prikkelbaar zijn...




Wie zich met hersenloos amusement zoals het eerste deel goed kon amuseren, krijgt in dit tweede deel meer van hetzelfde voorgeschoteld, zo een beetje als de overschotjes na een copieus oudejaarsdiner. Collega Didier was minder te spreken over deze prent, en er zit inderdaad behoorlijk wat wetenschappelijke nonsens in de film, want op dergelijke diepten wordt zelfs Jason Statham waarschijnlijk door de waterdruk zo plat als een pannenkoek gedrukt. Ik ben echter wat milder in mijn oordeel, want de film doet waar die goed in is, namelijk het hersenloos vertier aan elkaar rijgen. Jon Turteltaub haakte af voor dit vervolg en liet de regie over aan Ben Wheatley, bekend van onder meer High-Rise, en feitelijk moet je niet bijzonder inventief zijn om dit soort films te maken, en alleen hopen dat de afdeling speciale effecten haar vak kent. The Meg 2 deed het evenwel niet zo goed aan de kassa als het origineel, en het gebrek aan een originele invalshoek speelt daar zeker een rol in. Liefhebbers van de onderkoelde stijl van Statham kunnen echter op hun twee oren slapen.

BEELD EN GELUID
Net zoals de eerste film is The Meg 2 net dat beetje meer geprononceerd qua kleuren dan de Blu-ray. Dit keer staat er geen multitude aan geluidstracks op de schijf, en de double layer-schijf biedt toch in de modderige onderwaterscènes voldoende detail en verfijning. Wel zien sommige van de onderwaterplanten en -dieren (en vooral dan de variant met tandjes) er iets te fake uit. Nochtans bieden de scènes met de bioluminiscente planten mooie plaatjes. De weelderige stranden die door de Megalodons onveilig gemaakt worden, zien er op hun beurt dan weer helder zonnig uit. De Dolby TrueHD Atmos-track is er één waarbij de actie aan elkaar geregen wordt alsof het niets is, en de claustrofobische onderwatersfeer nog eens goed onderstreept wordt door af en toe eens goed uit te halen met de suubwoofer telkens er weer één of andere griezel het nodig vindt om aan te vallen.




EXTRA'S
Ook hier weer krijgen we twee korte documentaires die amper de moeite van het vermelden waard zijn. The Making of Meg 2: The Trench (13:02) biedt een snel overzicht van de productie met clips van on-set beelden en interviewstukjes met regisseur Ben Wheatley, de producers, de SFX supervisor Domonic Tuohy, production designer Chris Lowe, en alle acteurs behalve Jason Statham. Eveneens goed voor zo'n tien minuten is Up From the Depths: Even More Beasts (9:40), wat een kijkje biedt achter de schermen.

CONCLUSIE
Of u dit soort films weet te smaken, hangt vooral van uw appreciatie van Jason Statham af. The Meg 2 biedt vooral filmplezier waarbij te hard nadenken eerder een hinderpaal dan een voordeel biedt. Het bonusmateriaal blijft een zwak broertje.