FILM 
We bekennen, films met Jason Statham staan zelden of nooit op ons verlanglijstje. Hersenloze, maar vooral inspiratieloze actie die anno 2023 al lang achterhaald is. Een heel kleine uitzondering was The Meg uit 2018 al was het maar omdat Statham zich voor één keer niet al te serieus nam. Een B-horrorfilm die het goed deed aan de kassa  waardoor de boekhouders hun schriftje boven haalden om uit te cijferen of een vervolg op deze onzin iets kon opleveren of niet. Het antwoord werd The Meg 2: The Trench. Niemand die er iets van verwachtte tot bekend werd dat de regisseur van dienst Ben Wheatley werd, maker van Kill List, Sightseers, A Field In England, High-Rise en Free Fire.




Groot was de ontgoocheling toen we merkten dat The Meg 2: The Trench geen seconde bleek te werken, of om het nog erger te stellen: dit is met verve de slechtste (en bij uitbreiding) meest vervelende film van het jaar. Of we niet overdrijven, want Statham, die het opneemt tegen reusachtige monsters, klinkt dat niet moddervet? Op papier ja, maar in beeld is het gewoon Statham die moet opboksen tegen tot wat kan gecatalogiseerd worden als de slechtste CGI in jaren.




Alvorens het zo ver is krijgen we eerst wat routineuze actie waarin Jonas (Jason Statham) en zijn team het in de Marianentrog op moeten nemen tegen een bende die alle milieuwetten aan haar laars lapt. Het komt tot een dwaas gevecht zoals je ze in ieder Statham-vehikel ziet. Statham en zijn team hebben dus een dubbele agenda af te werken: het schurkenteam uitschakelen en ervoor zorgen dat de ontsnapte monsters terug achter de tralies zitten. Het typische sjabloon van de creature feature-films maar vooraleer de eerste confrontatie er is, ben je al lang in slaap gedommeld door de oersaaie wetenschappelijke nep-talk die nergens toe leidt, behalve de verveling.




De trailer belooft veel goeds, ook al zien de prehistorische monsters er niet, maar alles komt zo laat in de film dat ze alleen maar een lachwekkend effect hebben. Dialogen waren nooit Stathams sterkste kant, maar in The Meg 2: The Trench leiden ze werkelijk nergens naartoe. Bovendien is het grote minpunt dat dit - in tegenstelling tot wat je zou verwachten - een wel zeer humorloze film is geworden. Wel baadt The Meg 2: The Trench in een pseudo-wetenschappelijk sfeertje, waardoor deze Wheatley-draak er eerder uitziet als het werk van een gebuisde student die zichzelf als de nieuwe James Cameron ziet. Veel woorden om eigenlijk maar tot één conclusie te komen: het leven is echt te kort om deze rommel je tijd te gunnen. 

BEELD EN GELUID
Het beste van dit schijfje zijn de technische kwqaliteiten. De details zijn in de meeste opzichten haarscherp, de kleuren zijn helder zelfs in duistere dieptes. Gevolg is dat hierdoor de spuuglelijke CGI-effecten nog meer opvallen. De Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-geluidsband doet het eveneens prima met veel actie onder water waardoor de hele boel van begin tot eind auditief interessant blijft met een mooi evenwicht tussen de vele explosies, de dialogen en de achtergrondeffecten. Jammer genoeg kunnen we over de film zelf niet zo veel goeds schrijven.




EXTRA'S
De extra's zijn beperkt tot twee korte filmpjes. The Making of Meg 2: The Trench biedt in een tiental minuten een snel overzicht van de productie met clips van on-set beelden en interviewstukjes met regisseur Ben Wheatley, de producers, de SFX supervisor Domonic Tuohy, production designer Chris Lowe, en alle acteurs behalve Jason Statham. Eveneens goed voor zo'n tien minuten is Up From the Depths: Even More Beasts, wat een kijkje biedt achter de schermen.

CONCLUSIE
Ieder zijn meug, maar deze tweede Meg behoort tot het onderste van de beerput uit 2023.