FILM
De met de saaie politicus Alexei Karenin (Jude Law) getrouwde Anna Karenina (Keira Knightley) reist naar Moskou omdat haar broer Oblonsky (Matthew Macfadyen) zijn vrouw Dolly (Kelly Macdonald) heeft bedrogen, en Anna moet de schade komen opmeten en eventueel kijken of de brokken nog te lijmen zijn. Op de trein maakt ze kennis met de moeder van graaf Vronsky (Aaron Taylor-Johnson), die zich dadelijk haar charmes laat welgevallen, alhoewel hij verloofd heet te zijn met Princess Katerina "Kitty" Alexandrovna Shcherbatsky (Alicia Vikander), de jongere zus van Dolly, en net het meisje waar ook Oblonsky's kameraad Levin (Domhnall Gleeson) zijn zinnen op heeft gezet. Wanneer Anna terugkeert naar Sint-Petersburg blijkt de graaf haar gevolgd te zijn. Anna zet haar huwelijk op het spel om een stormachtige relatie met de graaf te beginnen, maar tegen de tijd dat die doorheeft dat ze maar een tussenstatioin is op weg naar de volgende scharrel van de graaf, staat ze wijd en zijd in de aristrocratische middens bekend als slet en echtbreekster...




Het meesterwerk van Leo Tolstoy wordt in deze verfilming vakkundig om zeep geholpen door regisseur Joe Wright, en na de vorige samenwerking tussen Wright en Knightley, Atonement, had er bij mij al een alarmbelletje moeten afgaan. Ik kan soms koppig zijn en wilde mordicus deze film een kans geven, maar Wright werkt divisiviteit in de hand en trekt het oeuvre van Tolstoy ronduit in het belachelijke. Alle scènes worden gespeeld in een zelfde, gedelapideerd theater, en wanneer de personages zich bijvoorbeeld van Moskou naar Sint-Petersburg moeten verplaatsen, wordt er - ik verzin het niet - een speelgoedtreintje bovengehaald. Alhoewel de verfilming met namen als Matthew Macfadyen, Alicia Vikander, Olivia Williams en in bijrollen zelfs actrices als Michelle Dockery kan uitpakken, is het geheel één grote verspilling van talent. Keira Knightley heeft nochtans van dergelijke kostuumdrama's als The Duchess, Colette en Pride & Prejudice, nochtans van de hand van dezelfde Wright, haar handelsmerk gemaakt, maar in deze film kan zelfs zij de meubelen niet meer redden. Het geheel komt over als een protserige, pretentieuze en eigengereide arty-fartyprent, waar Wright, mocht hij zich aan de geplogen filmconventies hebben gehouden, waarschijnlijk goud in handen gehad had.




De suspension of disbelief werkt voor geen meter, en wanneer de zoveelste scène hetzelfde vervallen theater als decor blijkt te hebben, met minimale bemeubeling, word je als kijker hoe langer hoe meer afgeleid én geïrriteerd van de aanpak, die het inleven met de personages zo goed als onmogelijk maakt. Ik begrijp het, de bedoeling is het krampachtig theatrale van de Russische aristocratie in beeld te brengen, maar dit werkt hier voor geen meter. Wright wil krampachtig Baz Luhrmann's Moulin Rouge kopiëren, een film die ook al kreunt onder de pretentie, en het eindresultaat is mogelijk nog erger dan de prut die Luhrmann zélf gewoonlijk aflevert. De verfilming is koud en afstandelijk, en de meer dan twee uur durende zit is er gewoonweg te veel aan. Dat een boeiend drama als Anna Karenina tot een snurkfeest wordt herleid, is enkel en alleen op conto van Wright te schrijven, en we zullen in de toekomst twee keer nadenken vooraleer we nog eens een film van zijn hand in de speler stoppen.

BEELD EN GELUID
De film heeft een heerlijke transfer meegekregen waar je de afblodderende verf van het theater tot op de millimeter na kan fileren, en de kostuums waar de acteurs zich in bewegen, zijn somptueus en heerlijk af. De kleuren zijn vrij gesatureerd, alhoewel het geheel er in sommige scènes net wat te soft uitziet. Er is wat grain te zien, maar van echte fouten en artefacts is er geen sprake. De DTS-HD MA 5.1-track is zelfs zo goed dat deze iets te zeer verraadt dat nagenoeg alle scènes op hetzelfde podium zijn geschoten, en je hoort de akoestiek van de zaal reverbereren, en ik weet niet of dat uiteindelijk de bedoeling was. De dialogen zijn helder en de muziek van Dario Marinelli is een lichtpuntje in deze doffe hoop ellende.




EXTRA'S
Als het audiocommentaar door regisseur Joe Wright ons iets leert, dan is het dat Wright ze bij deze verfilming niet alle vijf op een rij had, en dat de man bijzonder vol van zichzelf was. Er zijn 8 verwijderde scènes (13:08) die de overlange film mogelijk nog wat langer hadden gemaakt en daarom terecht op de vloer van de cutting floor zijn terechtgekomen. In Anna Karenina: An Epic Story About Love (4:54) trachten de cast en crew de rol van de liefde in Anna Karenina te analyseren, alhoewel dat makkelijk in één woord samen te vatten is ("overspel"). In Adapting Tolstoy (5:11) proberen regisseur Wright en scenarist Tom Stoppard de adaptatie van Tolstoy's werk te vergoelijken, maar wat mij betreft is het kalf zodanig verdronken dat zelfs de beste CPR niet meer werkt. Keira As Anna (4:25) illustreert dat Keira Knightley de favoriete fetish-acteur van Wright is, en in On Set with Director Joe Wright (5:05) wordt eigenlijk niet deftig ingegaan op het feit dat men hetzelfde decor ad nauseam heeft gerecycleerd. Dressing Anna (3:26) is nog een deftige maar korte bijdrage over het kostuumdesign waarvoor Jacqueline Durran tekende, en Anna Karenina: Time-Lapse Photography (8:16) toont ons de opbouw van de set.

CONCLUSIE
Ik wacht vol spanning tot de één of andere regisseur de handschoen opneemt en een boeiende, eigentijdse verfilming van Anna Karenina brengt die het genie Tolstoy waardig is. Deze film is het alvast niet, alhowel er technisch niets mis aan de schijf is. Experimentele cinema kan leuk zijn, maar niet als die tot doel heeft Tolstoy te vermassacreren.