FILM
Jeanne Bécu (Maïwenn Le Besco) groeit op in een eerder bescheiden milieu in het Franse Vaucouleurs, tussen de gewone werklieden. Haar moeder trekt naar Parijs en stopt haar in een kloosterschool van de nonnen, alwaar ze de aandacht trekt van graaf Jean Baptiste du Barry (Melvil Poupaud). Met een mooie vrouw aan zijn arm hoopt die dat de deuren van de hoogste adelkringen voor hem opengaan, en via de hertog Richelieu (Pierre Richard) wordt het koppel geïntroduceerd bij koning Lodewijk de Vijftiende (Johnny Depp). Die blijkt plots meer belangstelling aan de dag te leggen voor mevrouw dan voor mijnheer, en in no time klimt Jeanne op tot de favoriete minnares van de koning. Die vindt zijn levensvreugde terug, maar het steekt echter bij de adel dat zonder boe of ba de deuren van Versailles wijd voor haar openzwaaien. Wanneer echter Lodewijk sterft aan de pokken, schopt zijn zoon haar buiten, en belandt ze weer in het klooster. Het volk heeft bovendien nog een eitje te pellen met het ancién régime, en we weten hoe dat doorgaans eindigt...




Jeanne Du Barry van en door de Franse regisseuse Maïwenn Le Besco (alleen idioten betitelen zichzelf met alleen hun voornaam) zou geruisloos gepasseerd zijn, ware het niet dat dit de eerste film is waarin Johnny Depp zijn rentree maakt na zijn breed in de pers uitgesmeerde vechtscheiding met Amber Heard, waarbij Depp bijzonder lucratieve contracten bij onder meer Warner (Fantastic Beasts) en Disney (Pirates Of The Caribbean) is misgelopen. Depp moet kennelijk genoegen nemen met tweede klasse, maar zit daar blijkbaar niet mee, want aan overgave voor zijn rol van de door allerlei ziektes geplaagde Lodewijk de Vijftiende is er alleszins geen gebrek. Dat uitgerekend een Amerikaan voor de rol van de Franse koning wordt gekozen mag misschien in eerste instantie de wenkbrauwen doen fronsen, maar Depp spreekt perfect Frans, alhoewel hij in deze film niet té veel tekst heeft. De film is een lange en statige zit, maar het is vooral een zeer rijk versierd kostuumdrama dat we gewoonlijk bij de Britse cinema gewoon zijn. Heel de film door worden de historische feiten droog opgesomd door een verteller, maar de film heeft tenminste deze feiten juist, en dat helpt al heel wat. Hoe dan ook is Le Besco geslaagd met onderscheiding en komen de negatieve kritieken vooral uit het kamp van de Depp-haters, voor wie de acteur niets meer goed kan doen.




BEELD EN GELUID
Deze versie is afkomstig van het mij compleet onbekende label Le Pacte, en in het bijzonder is deze 2-disk een exclusiviteit van een grote Franse mediaketen waarvan de naam vier letters telt en met een F begint. Dé reden waarom u deze Jeanne Du Barry in huis moet halen, is voor de adembenemende beeldkwaliteit. De grootse decors komen zeer gedetailleerd over en de fijnste kleurschakeringen maken dit een adembenemend schouwspel. De donkere scènes zijn voldoende gedetailleerd, maar deze zijn eerder schaars. Kortom: de 4K-presentatie is een feest van licht en kleur. We krijgen een DTS-HD MA 5.1-track in het Frans, die ruim volstaat voor een film die eerder dialooggedreven is, maar toch weten de echo's in de paleizen en vooral de muziek van Stephen Warbeck (Shakespeare In Love) ons wel te bekoren. U moet het stellen met Franse ondertitels, tenzij u de juiste apparatuur heeft en op het internet een beetje uw weg kent.




EXTRA'S
Zowel de 4K als de Blu-ray bevatten een interview met Maïwenn en Johnny Depp (7:46). Daarnaast staat er op de Blu-ray nog een documentaire L'envers des decors (31:20). Wegens mijn gebrekkige kennis van de Franse taal kan ik u er niet meer over vertellen dan dat. De versie bevat ook nog een paar mooie postkaarten.

CONCLUSIE
Met Jeanne Du Barry treedt Johnny Depp als aangeschoten wild weer terug op het voorplan, maar hij doet dat bescheiden, maar wel met volle goesting. De film is een redelijk waarheidsgetrouw tijdsdocument dat een haast documentaire stijl heeft.