FILM
Lang geleden zat er een lieve kleine kitten voor het raam van de pizzeria waar Jon Arbuckle (Nicholas Hoult) in alle eenzaamheid zat te genieten van een pizza pepperoni. Eens Jon echter het katje in het restaurant binnenliet, ontpopte het zich tot een gargantueske veelvraat die ongeveer het hele restaurant leegat, en dan nog een driedubbele portie lasagne nodig had om de weg naar huis te overleven...




Thuis zit het katje Garfield (Chris Pratt) zoveel jaren later in zijn comfortabele zetel, en moet hij niets anders doen dan vreten, zijn gal spuwen over maandagen en af en toe hond Odie (Harvey Guillén) van de tafel schoppen. Daar komt verandering in wanneer Garfield en Odie op een nacht tijdens een plundertocht naar de ijskast ontvoerd worden door de het hoog in haar bol hebbende kattin Jinx (Hannah Waddingham). Jinx is eertijds door toedoen van Garfields vader Vic (Samuel L. Jackson) in het kattenasiel terechtgekomen na een mislukte overval op een melkerij, en ze wil wraak. De beide dienen dan ook als lokaas om Vic te dwingen op de voorgrond te treden. Voor Garfield betekent het een vrolijk (?) weerzien met zijn vader, die al die jaren niet naar hem heeft omgezien. Hoe dan ook, om Jinx' wraaklust te delgen, moeten ze in de melkerij een liter melk stelen. Per dag dat Jinx in het asiel heeft gezeten, om de puntjes op de I te zetten. Met behulp van Otto de stier (Ving Rhames), de vroegere mascotte van de melkerij die aan de deur is gezet en sindsdien gescheiden leeft van zijn geliefde koe Ethel (Alicia Grace Turrell), zet het drietal een plan op poten om de melk te stelen, maar tussen Vic en Garfield, om het met een melkerij-grapje te zeggen, botert het niet.




De verfilmingen van Garfield zijn intussen al niet meer te tellen. Er zijn enkele oude pogingen met Lorenzo Music als de gestreepte kater, Bill Murray deed iets met een rare computergenereerde kat, en daarnaast zijn er nog enkele afgeleide producten van de redelijk getrouwe The Garfield Show die dan worden samengeklutst tot langspeelfilm. De ambitie van Mark Dindal reikte iets hoger, en hij wou iets meer brengen dan de klassieke grappen van Garfield die veel te hete lasagna eet, bij maneschijn optreedt op het hek, Odie een schop onder zijn kont verkoopt of Nermal probeert te versturen naar Timboektoe. Dindal begeeft zich op onbetrede paden door Garfield plots te voorzien van een vader, waarbij zich de vraag stelt waar die al die jaren was. Maar ook daar wordt een min of meer plausibele uitleg aan gegeven, die zelfs een beetje ontroert. Het is alleen gek om Garfield plots in een actieavontuur te zien, terwijl hij notoir is voor zijn luiheid, zijn vraatzucht en zijn neiging tot het spuien van sarcastische commentaar op alles en iedereen.




Dindal brouwt met andere woorden met de recepten van een Garfield-strip een compleet nieuw gerecht, dat voor de rest best afsmaakt als was het een klassieke lasagne, waarbij hij echter niet vergeet om het universum van Jim Davis niet te verstoren. Daarvoor zitten er in de film een hoop knipogen, zoals scènes die letterlijk uit een strip komen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het shot waarbij Garfield bij een bezoekje aan Liz de dierenarts door de weegschaal is gegaan. Wat misschien niet helemaal strookt met het Garfield-canon is de voicecast. Chris Pratt is tegenwoordig té vaak opgedoken om tekenfilmfiguren in te spreken en is wat te weinig lijzig om voor een sarcast als Garfield te fungeren, en ook Samuel L. Jackson lijkt in het geheel wat verloren te lopen. Toch biedt deze film een leuk avondje vertier, beter dan de meeste andere Garfield-verfilmingen




BEELD EN GELUID
We krijgen deze Sony-release in een gecombineerde Nederlandstalig-Scandinavische release, wat bovendien betekent dat de film verschijnt op een datum waarop deze nog maar drie weken in de bioscoop draait. Het beeld is mooi en grossiert in primaire kleuren, zoals het een cartoon als Garfield betaamt, en afgezien van wat textuur op de pels van Garfield, en nog meer op de verwilderde pels van Vic, zijn de figuurtjes vooral cartoonesk en minimaal gedetailleerd, zoals hond zonder hersens Odie. Dat dit een leuke belevenis van de film niet in de weg staat, mag blijken uit deze fijne presentatie. Er is een Engelse DTS-HD MA 5.1-track aanwezig die vooral tijdens een onweer waarin de kitten Garfield niet van onder zijn doos durft te komen, indruk maakt. We delen de dubbings met een handjevol Scandinavische en Baltische staten, en er is een Nederlandse dub aanwezig, alhoewel die in het Noord-Nederlands is en niet in het Vlaams, wat mogelijk sommige mensen zal afschrikken.




EXTRA'S
Het bonusmateriaal is aan de minimale kant. In Indoor cat, outdoor adventure (3:25) vertelt Chris Pratt hoe men in deze film de grenzen van het Garfield-universum heeft proberen uit te breiden. Cast of critters (4:08) loopt een rondje langs de stemacteurs. Dan is er een gag reel (2:34) met voornamelijk versprekingen in de opnamestudio. In Easter eggs: Garnishes a la Garfield (3:49) krijgt u een opsomming van de voornaamste knipogen die in de film zitten naar de strip van Jim Davis. Er is een verwijderde scène (2:41) en twee filmpjes "How to draw" (18:15), zoals men op zowat elke animatiefilm terugvindt. De sectie Concept art & Animation tenslotte bevat een animation progress reel (2:07) van de scène waarin Jon de uitgehongerde Garfield binnenneemt in het restaurant, en een Character & environment-galerij.




CONCLUSIE
Op zijn 46e is Garfield springlevend en heeft nog niet al zijn negen levens opgebruikt. Deze film biedt weer eens wat nieuws qua verhaal, en de technische kwaliteiten van de Blu-ray zijn meer dan voldoende. U moet het echter stellen met een karige bonussectie.