FILM
Ken Loach, samen met Mike Leigh het boegbeeld van de rauwe sociaal-realistische Britse film, gooit de handdoek in de ring. Enigszins met tranen in de ogen, want de in het Engelse graafschap Warwickshire geboren cineast is al een flink eind in de 80 en beseft zelf maar al te goed dat hij niet meer over de nodige kracht bezit om nog een volgende film te maken zoals hij aan journalisten op de 50e editie van Film Fest Gent vertelde. Loach laat de deur op een kier staan voor een documentaire, maar The Old Oak is zijn laatste langspeler geworden. Zelf ziet hij The Old Oak met I, Daniel Blake en Sorry We Missed You als een trilogie en wel één over mensen die ‘gevangen’ zitten in onmenselijke situaties ten gevolge van een sociaal niet goed functionerende maatschappij, of voor de goede verstaander: mensen waar de politiek geen moer om heeft.




The Old Oak is een oude pub in het Noorden van Engeland in een godvergeten stadje waar niets te beleven valt. Ooit was het de florissante heimat van de mijnwerkers waar nu de pub het enige overblijfsel van is, want sinds Margaret Thatcher er met de liberale borstel doorging is het een plek geworden waar armoede welig tiert met inwoners die zich alleen maar bekommeren om het zuipen van pinten en de resultaten van het voetbal. Mensen die er zich bij neergelegd hebben dat ze nooit iets zullen betekenen in de maatschappij en blij zijn dat ze het einde van de maand kunnen halen zonder een bezoek van de deurwaarder. Kortom, Loach ten voeten uit.




Er kan altijd wel wat miserie bij, moet de overheid denken, die een bus vol Syrische vluchtelingen naar de plaats stuurt. De middelvingers en afwijzende blikken liegen er niet om dat ze de groep liever zien vertrekken dan dat ze blijven. De enige die zich om hun bekommert is de charmante, maar emotioneel gebroken pubeigenaar TJ Ballantyne (Dave Turner) die er alles aan doet om de eindjes aan elkaar te knopen en alleen maar het gezelschap van zijn hondje Marra heeft.

De film wordt eigenlijk opgesplitst in twee delen. Eerst krijgen we de te verwachten racistische scheldpartijen, maar op het einde neemt hoop de bovenhand als de pubbezoekers beseffen dat ze eigenlijk in hetzelfde schuitje zitten als de vluchtelingen. Het is dat laatste wat deze publiekslieveling op Film Fest Gent wat nekt, want Ken Loach is net iets te hoopvol voor onze maatschappij waardoor het einde weliswaar ontroerend is, maar helaas ook net iets te ongeloofwaardig aanvoelt. Anderzijds is er geen enkele cinefiele ziel die deze cineast die meer dan wie zo op de bres stond voor sociale gelijkheid deze verblijdende houvast wil ontnemen.




BEELD EN GELUID
Profiteer ervan, want het zijn de laatste! Een boodschap die je zeer letterlijk moet nemen, want The Old Oak is de allerlaatste dvd die uitkomt bij Cinéart. Een jammerlijke beslissing die is ingegeven door de dalende dvd-verkoop en het idiote gedachtengoed van de massa die ervan uitgaat dat je toch alles op Netflix vindt. Zoals steeds is ook deze Cinéart-release basic, zelfs met een ecologisch onhandig slim case-doosje, maar wel kwalitatief op alle fronten voldoende.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Je kan wel zeggen dat je The Old Oak al eens eerder zag. Dat is, maar het zal snel als een gemis aanvoelen wanneer er geen filmmakers meer zijn zoals Ken Loach die met toegankelijke cinema de pijnlijke discrepantie in onze bikkelharde samenleving durven bloot te leggen.