FILM
De jonge zwarte marinier Antwone Fisher (Derek Luke) heeft een probleem met zijn woedecontrole: bij de minste racistische of denigrerende opmerking slaat hij zijn pestkoppen in elkaar. Zijn oversten zijn het ermee eens dat het zo niet langer kan, en naast een tijdelijke schorsing sturen ze hem ter evaluatie naar psychiater Jerome Davenport (Denzel Washington), van wiens rapport het zal afhangen of Fisher nu al dan niet definitief wordt ontslagen. Oorspronkelijk is het idee dat Antwone met drie sessies geholpen zou zijn, maar op dat moment heeft dr. Davenport nog maar net het deksel van de beerput gelicht, en wat er allemaal uit Fishers jeugd naar bovenkomt, is alles behalve fraai te noemen: verwaarloosd als wees, fysiek mishandeld, sexueel misbruikt, slechte vrienden... Uiteraard is hij na de korte spoedtherapie nog alles behalve van zijn woedeprobleem verlost, en binnen de kortste keren hervalt hij. Wanneer hij dr. Davenport confronteert met de gebrekkigheid van zijn "behandeling", besluit die dat hij Antwone verder moet helpen, vooraleer hij echt domme dingen gaat doen. Antwone heeft intussen een meisje, Cheryl (Joy Bryant) leren kennen, maar ook in zijn relatie is hij erg terughoudend door wat hij in zijn verleden heeft meegemaakt. Dr. Davenport trekt zijn lot aan, maar weet hem op gegeven ogenblik toch te overtuigen om zich niet aan hem te binden. En één van de stappen op weg naar zijn psychische genezing, is dat Antwone terug naar Cleveland moet reizen, waar hij is opgegroeid, om de spoken uit zijn verleden definitief uit te roeien.

Antwone Fisher is een verfilming van de autobiografie van de man zelve - alhoewel in de aftiteling duidelijk wordt aangegeven dat een deel van de gebeurtenissen gedramatiseerd is - en tevens het regiedebuut van Denzel Washington. En voor dit regiedebuut heeft Washington besloten op veilig te spelen; eerder dan de grenzen van zijn kunnen als regisseur af te tasten, is Antwone Fisher een conventioneel en volgens de regels van de kunst gemaakt drama, dat bij momenten toch op inhoudelijk vlak wel érg veel spul is gaan pikken bij soortgelijke films als Good Will Hunting (patiënt die eerst de dokter met de nek bekijkt, maar die de dokter fascineert omwille van de impact op diens eigen liefdesleven), Finding Forrester (marginale achtergrond) en Men of Honor (in-the na-vy...). Enerzijds probeert Washington als regisseur een moeilijk thema zoals kindermishandeling eerlijk aan te pakken, en deinst hij bijvoorbeeld niet terug om van Fishers pleegmoeder Mrs. Tate (Novella Nelson) een geschift schizofreen personage te maken. Nu eens heeft ze een façade hoog te houden ten overstaan van haar halfgare hallelujah-kerkgemeenschap (zonder noemenswaardige gelovigen, maar mét een hyperkinetische dominee), maar dan weer ranselt ze achter de beslotenheid van de gordijnen haar drie (!) pleegkinderen af met een natte handdoek terwijl zij hen voor luie nikkers uitmaakt, en mept hen zo beetje bij beetje elk beetje waardig zelfbeeld uit het lijf. Anderzijds durft Washington niet altijd voluit te gaan, en rijdt de film soms te dicht langs de afgrond van de meligheid, door bijvoorbeeld zo een typisch Hollywood-einde aan de film te breien, dat de film erdoor een deel van zijn charme verliest. De film is, zeker in het begin, traag van opbouw, maar zelf een goed karakteracteur zijnde weet Washington het maximum uit zijn personages te halen. Hierbij valt vooral de volgehouden inspanning van debutant Derek Luke in positieve zin op, alhoewel hij naar onze smaak iets te snel moet laveren tussen een hooggetemperd heethoofd en een ziekelijk verlegen loverboy. Luke werd voor zijn rol onderscheiden met onder meer een Independent Spirit Award voor beste acteur en een Golden Satellite- en een National Board of Review-award voor beste debuut. Derek Luke is zeker en vast een acteur om in de nabije toekomst in het oog te houden. De andere karakters komen bij momenten nogal stereotiep over (de "slechte" beste vriend, het bezorgde vriendinnetje, de stepmother from hell, de vrouw van de dokter die het beu wordt dat haar man meer op zijn werk dan bij haar thuis zit,...). Té stereotiep in alle geval om potten te breken.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 2.35:1-beeld is voldoende scherp, maar lijdt hier en daar een klein beetje onder edge enhancement. De kleuren zijn voldoende natuurlijk en vibrant; af en toe valt er wat licht in de lens, en krijg je ongewenste effecten, zoals in de scène waarin Fisher in het toilet het boek achterlaat dat hij van dokter Davenport gekregen heeft. Of dit aan de transfer ligt of aan de manier waarop gefilmd werd is moeilijk te beoordelen. Helemaal vrij van MPEG-artefacts is het beeld niet, maar ruis of aliasing was er niet te bespeuren. De layer change zit nogal op een ongelukkige plaats (kijk de film maar om te zien wat ik bedoel). De Dolby Digital 5.1-track is meer dan adequaat genoeg om een film zoals deze, die het voornamelijk van de dialogen moet hebben, te dienen. Occasioneel, zoals in een scène waarin een pistool wordt afgevuurd, worden de surroundkanalen aangesproken, maar in het gros van de film zijn het enkel de frontspeakers die de dialoog weergeven, zoals het hoort. De filmmuziek van Mychael Danna, onder meer ook terug te vinden op Hearts In Atlantis, is een stuk minimalistischer dan in voornoemde film, en heeft erg veel weg Thomas Newmans score van American Beauty, maar past erg goed bij de sobere stijl van de film.

EXTRA'S
Regisseur Denzel Washington en producent Todd Black verzorgen op deze schijf een degelijk commentaar. In drie korte documentaires maken we achtereenvolgens kennis met de échte Antwone Fisher (Meeting Antwone Fisher, 14 minuten), een eerder standaardstukje Making Of-documentaire (The Making Of Antwone Fisher, 22 minuten), en een korte toelichting van de Amerikaanse zeemacht hoe ze aan deze film hebben bijgedragen (Hollywood and the Navy, 5 minuten). Enige kritiek is dat de filmpjes nogal zoutloos zijn; natuurlijk vindt iedereen het geweldig dat die met die of die heeft kunnen samenwerken, en soms hadden we de indruk dat we naar een promotiefilmpje van de US Navy aan het kijken waren. Had een beetje kritischer gemogen.

CONCLUSIE
Als regiedebuut heeft Denzel Washington met deze Antwone Fisher niet echt een kaskraker afgeleverd, maar de film is meer dan bekijkbaar.