FILM
Advocaat Aaron Levinsky (Richard Dreyfuss) is getuige hoe op de rechtbank beschuldigde Claudia Draper (Barbra Streisand) haar advocaat een gebroken neus mept, en voelt daarom al de moed in zijn schoenen zakken wanneer uitgerekend hij als haar nieuwe pro-deo advocaat wordt aangewezen. Claudia is een zeer luxueuze prostituée die één van haar klanten (Leslie Nielsen) uit zelfverdediging de keel heeft overgesneden. Vreemd genoeg moet de rechtbank niet over de schuldvraag oordelen, maar wel over het feit of Claudia, die in een psychiatrische instelling verblijft, in staat is om terecht te staan. Vooral haar ouders Arthur (Karl Malden) en Rose (Maureen Stapleton) pleiten ervoor om haar ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren, daarbij geholpen door psychiater Herbert Morrison (Eli Wallach). Claudia daarentegen ijvert om tóch voor een normale rechtbank haar versie van de feiten te mogen vertellen, want een terbeschikkingstelling zou betekenen dat ze in principe voor de rest van haar leven tegen haar wil in een gekkenhuis kan worden opgesloten. Haar advocaat Levinsky heeft het moeilijk om haar in de rechtbank te controleren, want ze is ongemanierd, onbeschoft en hondsbrutaal, maar ze weet toch indruk te maken op de rechter, zeker wanneer alle vuiligheid uit het verleden weer naar boven wordt gespit.

Wat is dat toch met die actrices die per sé willen bewijzen dat ze kunnen acteren, of, in het geval van Streisand, ook nog eens de film willen produceren? Meestal brengt zulks niets dan narigheid met zich mee (Britney Spears, Madonna,...), en alhoewel deze film tenminste wél de verdienste heeft dat La Streisand zich kan inhouden en niet zingt - we weten nu hoe het zou voelen om naast de Bucket-woman te wonen, met de constante dreiging dat ze zou beginnen zingen - geraakt deze film nergens boven het niveau van een doorsnee weekeindfilm. U weet wel, van het gepolijste, extreem gladde soort dat de omroepen meestal moeten uitzenden in het kader van een pakketovereenkomst. En dit ondanks het feit dat acteurs zoals Richard Dreyfuss anders toch redelijk getalenteerd zijn en door de beugel genomen prima werk afleveren, loopt de brave man hier verloren over zijn eigen voeten. Het probleem is hier terug te brengen tot Barbra Streisand, een ster die al geruime tijd op haar retour is, meer om de verkeerde dan om de goede redenen de pers haalt, en voor deze rol heeft getekend omwille van de parallellen met haar eigen privé-leven, wat meteen verklaart waarom deze film niet valt onder de categorie lichtvoetige vaudeville-comedy waar Streisand gewoonlijk in te "bewonderen" is. Naar verluidt was bij het maken van deze film de rol van regisseur Martin Ritt tot het minimum minimorum beperkt, en greep Streisand vooral de teugels in handen om haar privé-vuile was eens goed buiten te hangen. De manier waarop ze de tweede helft van de film domineert, en in de rechtbank loopt te vloeken als een ketter, constant de rechter onderbreekt en op gegeven ogenblik zelfs de ondervraging van een getuige door haar advocaat overneemt, maken van deze film een te narcistische bedoening om er behept met een normale portie inlevingsvermogen van te kunnen genieten. Het had nochtans iets kunnen worden, maar Strijkplank overschat volop haar kunde als actrice, of wat daarvoor moet doorgaan, en kan het niet laten om voortdurend te overacteren, dialogen te verbasteren tot een opdreunen van een melig papje, en een héél ongeloofwaardige rol neer te zetten. Dat zij dan ook nog eens een boodschap wil overbrengen met betrekking tot geweld tegen vrouwen, maakt dit anders wel eerbare onderwerp tot een lachertje. Vergis U echter niet, dit project hier heeft niets te maken met naastenliefde, wel met de onverzadigbare ijdelheid van Streisand. Wat is bescheidenheid toch een mooie deugd.

BEELD EN GELUID
De film ziet er redelijk soft uit, zeer onscherp - het duurde tot de eerste close-up voor we Leslie Nielsen herkenden - en de kleuren zien er afgewassen uit. Bovendien is de transfer niet geheel vrij van ruis, en het contrast had wat afgelijnder gemogen. Compressie-artefacts blijven dan weer grotendeels uit. De Dolby Surround 2.0-track is redelijk vlak, en lijkt ons op het eerste zicht een geupgrade mono-track te zijn, met een uiterst beperkte dynamiek en weinig gevoel voor richting. De dialogen zijn nochtans helder te verstaan, maar de (weinige) muziek - voornamelijk filmscore, gelukkig géén Streisand-gekweel - die erin voorkomt, klinkt even vlak.

EXTRA'S
En voor wie er nog niet genoeg van moest hebben, kan op deze disc ook nog eens genieten van een audiocommentaar door Barbra Streisand zelf, zonder Nederlandse ondertiteling (maar we denken niet dat we die helemaal uit willen horen, wel?), een fotogallerij en een bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Alleen verstokte Streisand-fans zullen mogelijk geïnteresseerd zijn in deze Nuts, die dan bovendien ook nog eens bepaalde fans van hun wolk zal laten neerdalen omdat dit niet het typisch soort film is waar Streisand gewoonlijk haar fans zoet mee weet te houden. Een film zonder doelgroep. Of toch: Streisand zelf.