FILM
De langverwachte sequel van het kassucces The Matrix, dat de grenzen van de filmkunst op zijn eentje enkele kilometers verder legde, begint met Neo (Keanu Reeves) die geplaagd wordt door nachtmerries, waarin hij zijn vriendin Trinity (Carrie-Anne Moss) op gruwelijke wijze (en in bullet-time!) ziet omkomen. We zijn zo'n half jaar na de gebeurtenissen in The Matrix, en Neo is intussen nog steeds bemanningslid van de Nebucchadnezzar, het schip van kapitein Morpheus (Laurence Fishburne), waarmee ze regelmatig vanuit de stad Zion uitvaren om mensen te helpen ontsnappen aan het vreselijke lot van menselijke batterij die de Matrix voor hen in petto heeft. Morpheus gelooft nog steeds rotsvast dat Neo voorbestemd is om Zion uiteindelijk te redden van de ondergang, en als hij gelijk zou hebben, zou dat al snel moeten blijken.


De Sentinels, kwalvormige robots, zijn namelijk bezig om een tunnel naar Zion te boren, en binnen de drie dagen wordt de finale aanval verwacht, die wel eens het einde zou kunnen betekenen van de 250.000 zielen tellende stad. Niet alleen Morpheus is overtuigd van Neo's bijzondere vaardigheden waarmee hij de Matrix kan manipuleren, Neo wordt zelf hoe langer hoe meer een messias-figuur, wat hem eigenlijk niet goed af schijnt te gaan. Commandant Lock (Harry Lennix) summoneert alle beschikbare schepen voor de beslissende aanval, maar Morpheus weigert: hij denkt dat Neo zo snel mogelijk het Orakel (Gloria Foster) zal moeten raadplegen. Tussen Lock en Morpheus zit er enorm veel kwaad bloed, én een vrouw, kapitein Niobe (Jada Pinkett-Smith), de vroegere vriendin van Morpheus en de huidige van Lock. Morpheus geniet echter voorlopig de bescherming van het oude, wijze raadslid Hamann (Anthony Zerbe), en hij brengt Neo naar het Orakel.


Het Orakel zegt hem dat de enige manier om de ondergang van Zion te voorkomen het op tijd vinden van de Keymaker (Randall Duk Kim) is, die hem toegang zou kunnen verschaffen tot de centrale computer van waaruit de Matrix gestuurd wordt. De Keymaker is echter de gevangene van een figuur die zich de Merovingian (Lambert Wilson) noemt, een hauteine kwast die zich in de schijnwereld van de Matrix laat omringen door luxe, decadentie en twee hoogst gevaarlijke bodyguards die enkel gekend zijn als de Twins (Adrian en Neil Rayment). Neo, Morpheus en Trinity vinden echter een medestander in Persephone (Monica Bellucci), de echtgenote van de Merovingian, die versmacht wordt door haar liefdeloos huwelijk. Met de Twins op de hielen tracht het drietal de Keymaker in veiligheid te brengen. Maar naast al die kommer en kwel is er ook nog Agent Smith (Hugo Weaving), die op het einde van de vorige film zodanig door Neo door elkaar geschud werd, dat hij nu niet langer een agent van het systeem is, maar voor eigen rekening werkt. En hij heeft een afschuwelijke eigenschap ontwikkeld waarmee hij andere entiteiten in de Matrix kan vormen naar zijn eigen evenbeeld.


U hoort het, ook deze The Matrix Reloaded is eigenlijk op de keper beschouwd opnieuw een stoofpotje met als ingrediënten wat halve Oosterse wijsheden, kung-fu en héél veel bijzonder mooi georchestreerde knokpartijen. Meer echter dan bij zijn illustere voorganger is het achtergrondverhaal uitgediept, wat onder meer inhoudt dat we in het eerste deel van de film uitgebreid kennis maken met de stad Zion en zijn inwoners. De gedachtenkronkels langs dewelke de broers Wachowski ons ditmaal leiden bevatten evenveel logica als de hond zijn voeten, en toch is paradoxaal genoeg The Matrix Reloaded een boeiende SF-film, waarbij je de ontwikkelingen op het puntje van je stoel blijft volgen.


Is de film inhoudelijk nog steeds een voortborduren op dezelfde thema's, zoals het al dan niet kunnen maken van een vrije keuze, werden vormelijk de grenzen nog een beetje verlegd. Scènes zoals die waarin Neo het opneemt tegen een honderdtal klonen van Agent Smith, en de achtervolgingsscène met de Twins, waar men zelfs speciaal een stuk autoweg voor heeft laten aanleggen, zijn meer dan het zoveelste stukje eye candy, en slaan je als kijker beslist gapend van verstomming.


Dat de Wachowski's daarbij nog eens een aanvaardbare acteerprestatie uit Keanu Reeves weten te persen mag dan al een klein mirakel zijn, maar ze hebben echt wel een neus om de juiste acteur op de juiste plaats te casten. Neem nu bijvoorbeeld Morpheus: in tegenstelling tot vaak weerkerende clichés uit andere films vervult de zwarte acteur Laurence Fishburne hier de meest diepzinnige rol, is een zeer keurige en welbespraakte leider van Zion, en is in die hoedanigheid een rolmodel voor vele jonge zwarte Amerikanen. Daarenboven zijn zijn teksten gewoon onverkapt poëtisch te noemen ("This is a war and we are soldiers. Death can come for us at any time, in any place. Now consider the alternative. What if I am right? What if the prophecy is true? What if tomorrow the war could be over? Isn't that worth fighting for? Isn't that worth dying for?").


Daartegenover: de cynische Hugo Weaving als Agent Smith, waarbij zijn sinistere verschijning ook nog eens wordt benadrukt door de wegvliegende kraaien, die de éne giftige one-liner na de andere mag spuien ("Me! Me! Me..." - "Me too!" blijft in ons collectief geheugen gegrift). Zelfs de minder talentvolle acteurs, zoals Adrian en Neil Rayment, worden bijzonder effectief in het geheel gepast (en krijgen dan ook veiligheidshalve niet te veel tekst toebedeeld). Lambert Wilsons schittert voorts nog als de Merovingian. En Monica Bellucci... tja, één screenshot zegt soms meer dan duizend woorden.


Maar acteurs zijn nog altijd een minder belangrijke factor in een franchise als The Matrix. Agent Smith, zichzelf als een harmonica plooiende vrachtwagens, kung-futrappen waarbij de camera een kwartcirkel draait om die langs alle kanten te laten zien, Agent Smith, een krioelende nest van Sentinels, de spookachtige metamorfose van de Twins, Agent Smith, Agent Smith, nog eens Agent Smith, nog een paar Agent Smiths; dáár gaat het in de eerste plaats om. En dan neem je er de iets minder geniale vondsten, zoals Neo's superman-imitatie of het melige liefdesverhaaltje er met veel plezier bij.


BEELD EN GELUID
Het is lang geleden dat we voor de technische aspecten van een schijfje nog eens de maximale score mochten uitdelen, maar met deze Matrix Reloaded is het weer eens zover. Ondanks het feit dat Warner manifest het gebruik van de DTS-technologie af blijft zweren, is deze disc het overduidelijke bewijs dat een goeie Dolby Digital 5.1-track ook perfect kan klinken. De track heeft een uitstekende ruimtelijke spreiding, de subwoofer wordt enorm goed aangestuurd, en toch zijn dialoog, actie en de pompende technomuziek in een bizar soort van labiel evenwicht. Er moet echt niet te veel met deze track meer geknoeid worden, want dat zou het geheel van de compositie danig verstoren. Hoogtepunten zijn natuurlijk de reeds eerder genoemde multiple Smith fight en de achtervolging op de autobaan, maar de hele geluidstrack staat stijf van de audio-hoogstandjes. Demonstratiekwaliteit!


Maar wat ons zeker zo aangenaam verraste was het perfecte beeld. Er was niets, werkelijk niets op aan te merken. Geen vervorming, geen printbeschadingingen, een beetje een onaards maar toch geheel in overeenstemming met de rest van de film zijnde kleurenselectie, veel detail, magnifieke scherpte... Uiteraard zitten er alleen een paar moiré-artefacts wanneer er een televisiescherm in het beeld komt, en dan denken we vooral aan de scène waarin Neo de Architect ontmoet, maar dat is nu eenmaal fysisch onvermijdeljk. Kortom: The Matrix Reloaded is als een orgasme voor oor en oog.


EXTRA'S
En mogen we na deze uitgebreide lofzang ook nog eens wat slechte punten uitdelen? Okee, daar gaan we dan. Achillespees van deze release zijn de inhoudelijk zéér magere extra's. De opsomming op de achterkaft is bijna inhoudelijk rijker dan de extra's zelf, en dat is voor een release als The Matrix Reloaded eigenlijk onaanvaardbaar. We voelen aan het puntje van onze kleine teen dat we ons eerlang zullen mogen verwachten aan een The Matrix Reloaded Revisited, waarvoor we nogmaals cash op tafel mogen smijten, en dat ruikt naar geldklopperij, zeker omdat voor deze The Matrix Reloaded de prijsetiketten ook reloaded zijn. Een plus vooraf voor het eindelijk afstappen van die debiele snapper cases is wel op zijn plaats. Het is ons bovendien opgevallen dat de eerste Matrix-film tevens voor de gelegenheid is heruitgebracht in een gewone amaray case-uitvoering - én de leeftijdskwotering is als bij toverslag van 16 naar 12 gedaald, alhoewel het dezelfde film is. Wat eens te meer bewijst dat dat ganse gedoe van die kwoteringen klinkklare onzin is. Alle extra's zijn wel van Nederlandse ondertiteling voorzien.


Een commentaartrack moeten we missen, en op de tweede (single layer) disc zijn alle extra features zowaar korte documentaires. Maar dan inhoudelijk erg magere bijdragen. De eerste documentaire "Preload" van 22 minuten is een stukje zelfbewieroking, waarin iedereen eens mag komen zeggen hoe geweldig het toch wel is om aan de sequel te mogen meewerken. Waar hebben we dat nog eens gehoord? In "The Matrix Unfolded" krijgen we vijf minuten lang te horen hoe spelmakers ("Enter The Matrix"), anime-kunstenaars (The Animatrix) en de filmmakers samen een georchestreerde aanval op ons budget hebben voorbereid. Vooral de expliciete boodschap dat het toch wel cool zou zijn om eerst de Animatrix te zien, dan het spel te spelen, en vervolgens naar de bioscoop te hollen voor Reloaded leek ons een beetje té doorzichtig. Kort samengevat kunnen we de inhoud van deze documentaire als volgt omschrijven: "Koop! Koop! Koop!"

Het meest interessante stukje film vinden we in "The Freeway Chase", een half uur durende beschouwing over het filmen van één van de, zoniet dé voornaamste scène uit de film, de achtervolging op de autostrade. Na al dat publicitaire geweld doet het eens deugd om een documentaire met substantie te zien. Maar dan is het feest gedaan. "Get Me An Exit" is een tien minuten durend, schaamteloos stukje bijdrage over hoe bepaalde frisdrank- en electronicamerken hun merknaam aan The Matrix verbonden, en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat contractueel bepaald werd dat deze featurette op de disc moest staan. Als U na het bekijken van deze bijdrage de onweerstaanbare drang voelt om een breedbeeld-TV van het merk ***** [gecensureerd] te gaan kopen: U bent inderdaad gehersenspoeld!


Op het tweede scherm vinden we een bijna half uur durende bijdrage over het maken van het spel "Enter The Matrix", waarbij de key line toch weer elke keer is hoe geweldig het spel toch is, en wat je allemaal mist als je die niet koopt. De vier en een halve minuten durende trailer van The Animatrix is gelijkaardig van toon. Dan vinden we in het DVD ROM-gedeelte nog een reeks weblinks, en tot slot, misschien nog vreemd genoeg het minst publicitair getinte van alles, krijgen we een tien minuten durend filmpje van de MTV Movie Awards, waarin, in een gelijkaardige stijl als we op de 4-discversie van The Fellowship Of The Ring hebben gezien, de film geparodieerd wordt, met Seann William Scott en Justin Timberlake.

Van de uitvinders van de white rabbit-feature hadden we toch méér verwacht. En omwille van dit gebrek aan goeie extra's weerhouden we uiteraard de top-DVD status.

CONCLUSIE
The Matrix Reloaded is een ronduit geweldige film, en de beeld- en geluidskwaliteit zijn fenomenaal. Van de extra's geraken we echter niet begeesterd.