FILM
Toen de Britse schrijver Clive Barker besloot om het eerste geschreven deel uit zijn euvre om te zetten naar een langspeelfilm in 1987, kon niemand voorspellen welke impact dit zou hebben op het hele horrorgenre. Van overal kwamen lovende kritieken over de originele verhaallijn, de sterke personages en de angstaanjagende vormgeving en special-effects. Barker was er in geslaagd een nieuwe wind te laten waaien door het op dat ogenblik in de verdrukking dreigende griezelsegment van de filmmarkt. Een eerste sequel kon een jaar later dus niet uitblijven. Barker gaf het regisseurszitje door aan Tony Randel en deze laatste maakte van Hellbound (Hellraiser II) de zowat enige geslaagde opvolger uit de reeks. Vanaf het derde deel begon alles een beetje te ontsporen, zeker omdat het stekelige personage Pinhead plots werd opgevoerd als een doordeweekse moordenaar. Dit uiteraard om het op dat ogenblik populaire ‘slashergenre’-publiek aan te willen spreken (we denken dan o.a. aan Nightmare On Elm Street, Friday The 13th etc.). Het vierde deel, Bloodline, speelde zich grotendeels af in space en was zowaar nog zwakker dan het vorige. Vandaar ook dat de makers besloten dat het opnieuw tijd was voor vernieuwing.

Het vijfde deel, Inferno, waar het hier over gaat (inmiddels is deel 9 in de maak!) brengt ons bij politieagent Joseph Thorne, hij krijgt steeds vreemde visioenen die zich dan enige tijd later ook in de werkelijkheid gaan afspelen. Om deze cyclus een halt te kunnen toeroepen moet hij op zoek gaan naar ‘The Engineer’, een personage dat uit de hel is ontsnapt en Joseph het leven zuur maakt. De film is redelijk traag qua tempo en erg veel spannends of origineels gebeurt er niet, enkel de slotscène -het enige gedeelte van de film waarin we Pinhead te zien krijgen- is aanvaardbaar, zeker als we het vergelijken met de twee vorige delen uit de reeks. De rest van de film is eigenlijk een mislukte detectivefilm met X-Files-trekjes. Thorne krijgt nachtmerries, trekt op onderzoek uit, heeft plots spontane ingevingen en is getuige van vreemde verschijnselen. Er wordt meer op mysterie gemikt dan op drama of horror en het is vooral hier dat de makers de bal missen. De aparte, rustige sfeer en vormgeing van de film zijn wel min of meer geslaagd maar hebben ipso facto nog maar weinig met Hellraiser te maken. In vergelijking met deel drie en vier is het vijfde duidelijk het betere, maar dit is lang nog niet voldoende voor een geslaagde film.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische beeld met een formaat van 1.85:1 is van een goede kwaliteit. Vooral het contrastniveau is erg sterk. De kleuren ogen vol en warm. Voor een produktie van een modaal budget stelt Hellraiser: Inferno dus zeker niet teleur op het gebied van beeldkwaliteit. De soundtrack is een Dolby Digital 5.1 surroundmix. Vooral de drie voorste kanalen worden aangesproken. Toch blijven er nog voldoende scènes over waarin de subwoofer zijn deel van de koek te verwerken krijgt. Ook de surroundkanalen zorgen voor sporadische sfeerschepping en hebben een mooi gedetailleerde ruimtelijkheid.

EXTRA’S
Slechts twee extra’s bevinden zich op deze disc: de bioscooptrailer van de film en een kort interview met acteur Doug Bradley, die zo ongeveer zijn ganse acteurscarriere gebasseerd heeft op de vertolking van het personage Pinhead. We krijgen een korte blik achter de schermen en zien hoe de acteur aan de make-up tafel langzaam maar zeker wordt getransformeerd in zijn afschrikwekkende filmkarakter. Best leuk om naar te kijken maar jammer genoeg veel te kort en iets te beperkt.

CONCLUSIE
Het vijfde deel uit de Hellraiser-legacy besloot het over een andere boeg te gooien qua format. We krijgen een soort detectivefilm aangevuld met enkele bekende personages uit de eerste films. Het eindresultaat is erg bagger en stelt op meerdere vlakken teleur. Enkel aan te raden voor de die-hard fans, de doordeweekse liefhebber doet er best aan om twee keer na te denken alvorens de film te huren.