FILM
De jonge Bastian (Barret Oliver) wordt door een paar schoeljes nagezeten die een voorliefde hebben ontwikkeld om hem in een vuilniscontainer te gooien, en Bastian vlucht in een onfris boekenwinkeltje uitgebaat door een norse eigenaar. Op een onbewaakt ogenblik euh, 'leent' hij een boek dat The Neverending Story heet, waar de baas des huizes bijzonder geheimzinnig over deed. In het boek leest hij het relaas van de sprookjeswereld Fantasia, die stukje bij beetje wordt verzwolgen door het Niets. De zieke keizerin heeft onvoldoende kracht om dit Niets te bevechten, en om haar kleurrijke schare onderdanen te redden stuurt ze er de jonge krijger Atreyu (Noah Hathaway) op af. Na een reeks bittere teleurstellingen, waarin Atreyu onder meer zijn trouw paard verliest, keert het geluk wanneer hij de weg kruist met Falkor, een vriendelijke geluksdraak. Samen gaan ze op zoek naar het Orakel van het Zuiden, mogelijk de enige die weet wat Fantasia van de ondergang kan redden. Geen sprookje zou af zijn zonder een grote boze wolf; die van dienst heet Gmork, en is een onvoorwaardelijk supporter van het Niets, omdat hij in de algemene ontreddering zijn macht hoopt te vergroten. Bastian heeft zich inmiddels op de zolder van de school verschanst, en wordt bijzonder erg in beslag genomen door het boek,zeker wanneer de grenzen tussen realiteit en droomwereld steeds vager worden.

Het is bijna niet in te denken dat deze film van dezelfde regisseur is als Das Boot, The Perfect Storm, Air Force One en recent nog het magistrale epos Troy. Het geheel is enerzijds wat naïef van opzet en voorzien van een hoog space opera-gehalte, maar anderzijds is de verweving van de verhaallijn rond Bastian met die rond Atreyu mooi afgewerkt - niet voor niets hebben ze twee jongetjes genomen die fysiek erg op elkaar lijken. Bovendien appelleert zo'n sprookjesfilm toch nog altijd aan het kind in ieder van ons. De speciale effecten kunnen natuurlijk niet tippen aan gelijkaardige films van het laatste decennium, en The Neverending Story is dan ook vooral voer voor nostalgici. De verhaallijn is redelijk simpel, en zoals in vele fantasy-films wordt er duchtig gebruik gemaakt van allerlei poppen-toestanden; de film is vooral een showcase van de meest exotische creaturen en - voor die tijd toch - speciale effecten. Plaats voor veel diepgravend acteerwerk is er niet zo heel veel, maar dat verwacht je in een film als deze niet. Opvallend is dat ik me van geen enkele van de acteurs zomaar voor de vuist weg een andere film kan noemen waar ze in gespeeld hebben. Er zitten misschien één of twee dode momenten in de film, maar het verhaal blijft desondanks toch nog boeien, en de finale is niet al té melig. We mogen ook niet uit het oog verliezen dat dit één van de meest succesrijke films van 1984 was, mee geholpen door de monsterhit van Limahl die vandaag waarschijnlijk nog bekender is dan de film zelf. De muziek wordt overigens verzorgd door synthesizer-whiz kid Giorgio Moroder (ook bekend van films als Midnight Express) in samenwerking met Klaus Doldinger.

BEELD EN GELUID
Reeds eerder bracht Dutch Filmworks een vorige versie van van The Neverending Story uit, die op zich al redelijk niet slecht was. Dat ze nu een tweede versie uitbrengen, die van de vorige verschilt door een betere audiotrack - de Engelse en Frans 2.0-track zijn vervangen door een Dolby Digital 5.1-track en een DTS-track - en dan ook nog eens een spotprijs voor de disc vragen, is vanuit marketingstandpunt onbegrijpelijk, maar we zullen er maar gretig ons voordeel mee doen. Het soms off-key zijn van de synthesizer-muziek is nog steeds een probleem, en is waarschijnlijk een gevolg van de PAL speedup. Waar deze track dan weer wél geweldig aan heeft gewonnen, is aan dynamiek en ruimtelijke spreiding, zij het dan meestal wel beperkt tot de scènes met veel speciale effecten, zoals wanneer Atreyu op de rug van Falkor door de lucht zweeft. Wat ons nog het meest overtuigd heeft aan de nieuwe transfer is het goede subwoofergebruik; de scène waarin het Niets zich begint uit te breiden, is werkelijk een toppertje. Puntje van kritiek is dat de dialoog soms redelijk stil is in verhouding tot de muziek. Maar als we deze track globaal beoordelen, scoort deze behoorlijk beter dan de oude versie.

Het anamorfische 2.35:1-beeld, ditmaal wél correct gelabeld als widescreen, heeft ook een opknapbeurt gehad. Het geheel bevat duidelijk minder artefacts dan de eerste uitgave, de kleuren zijn veel helderder en gedetailleerder en heeft een verbluffend contrastniveau. Nochtans is de transfer niet perfect; waar de vorige release geen printbeschadigingen vertoonden, zijn die hier spijtig genoeg wél, in de vorm van enkele witte en zwarte puntjes in pakweg de eerste tien minuten van de film. Er is duidelijk dus een andere bron als master gebruikt, die net als bij de eerdere release niet foutloos is, maar voor een globale beoordeling komt deze er, ondanks de kleine foutjes, er net iets beter uit. Alleen is de layer change wat ongelukkig geplaatst; ze breekt het einde van een scène redelijk abrupt af.

EXTRA'S
De vorige release bevatte als extra een belachelijk kleine fotogallerij die de moeite niet waard was. Deze release bevat helemaal geen extra's meer, dus heeft men zich die moeite inderdaad niet meer getroost. Gezien de extreem lage prijs van de disc is dit echter verantwoord.

CONCLUSIE
Vreemd genoeg kan je deze DTS-versie van The Neverending Story soms goedkoper aantreffen dan de oude versie, die op zich al bijna niets kostte. Voor net iets meer dan de prijs van het lege doosje heb je hier een mooie fantasyfilm met een prima technische afwerking. Echter zonder extra's, maar dat had U voor die prijs niet verwacht, toch? De oude versie ditchen en vervangen door deze is eenduidig de boodschap; voor de prijs moet U het niet laten!