FILM
Een professioneel fotograaf (David Hemmings) snuift wat inspiratie op in een lokaal park. Toevallig fotografeert hij een op het eerste zicht onschuldig tafereel tussen een man en een vrouw. De vrouw (Vanessa Redgrave) wordt dooreengeschud door de man, die de benen neemt wanneer hij merkt dat er foto's worden genomen. De vrouw wil kost wat kost het filmrolletje van de fotograaf bemachtigen en heeft daar ook alles voor over. Wat volgt is een film die draait om wat er al dan niet gebeurd is en wat er al dan niet te zien is op de genomen foto's. De Engelse acteur David Hemmings kruipt in de rol van de omhooggevallen sterfotograaf, die trouwens nergens in de film bij naam vernoemd wordt maar in het script vermeld staat als Tomas. De fotograaf heeft zoveel capsones en is zo’n egoïstische klootzak dat je hem nooit sympathiek kunt vinden. Toch is de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonioni er in geslaagd om de kijker te blijven boeien met deze antipathieke, seksistische kerel. De kijker wordt meegesleurd in diens leefwereld en visie, zeker wanneer hij meent iets te ontdekken op de reeks foto's die hij tijdens de onschuldige namiddag in het park heeft genomen. In één van de legendarsiche scènes uit de film zien we hoe de fotograaf in zijn donkere kamer overgaat tot het steeds opnieuw uitvergroten van een bepaalde foto tot op het punt dat er opmerkelijke details aan het licht komen. Deze passage duurt zeker vijf minuten, bevat geen ondersteunende muzikale soundtrack, geen dialogen en geen wilde camerabewegingen of montage. Toch is de manier waarop de regisseur hiermee omspringt voldoende om geboeid te blijven kijken. Blow-Up was de eerste, min of meer toegankelijk film van cineast Antonioni. Ook al zitten er nog heel wat onverklaarbare dingen in de film, wordt er omgesprongen met surrealisme en filosofie, toch is dit aanvaardbaar toegankelijk in vergelijking met de voorgaande cult-prenten van Antonioni. Toch was er nog heel wat schandaal gemoeid rond Blow-Up. Dit kwam mede door het feit dat er in een bepaalde scène mensen onder invloed van drugs te zien waren en vooral omdat er een triootje in beeld gebracht werd tussen de fotograaf en twee naakte rollebollende meisjes. Eén van deze meisjes was Jane Birkin: het vriendinnetje van Serge Gainsbourg waarmee ze samen ook het al even schandaalrijke muzikale deuntje "Je t’aime moi non plus" opnam.

Blow-Up staat in de filmgeschiedenis niet enkel bekend om zijn schandaalstatus maar is ook een bron van inspiratie geweest voor heel wat jongere cineasten. In het bijzonder Brian De Palma, die heel wat sfeer en technieken ontleent heeft in zijn film Blow-Out, waarin John Travolta getuige is van een moord op het moment dat hij met zijn tape-recorder geluidseffecten op een verlaten bruggetje aan het opnemen is. Iedereen met een gezonde cinefiele interesse dient zeker Antonioni’s Blow-Up eens gezien te hebben, al was het maar om de invloed op sommige hedendaagse films te doorgronden.

BEELD EN GELUID
Het anamorfisch beeld met een aspect ratio van 1.85:1 werd door de tand des tijds redelijk goed bewaard. Dankzij de minieme beeldrestauratie ziet de film er nog authentiek uit, in vergelijking met de versie uit de jaren zestig. De kleuren zijn soms een beetje flets, filmgrain steekt hier en daar de kop op en een lichte vorm van edge enhancement is merkbaar. Toch weegt dit niet op tegen de goede scherpte van het beeld, het goede beeldcontrast en het vrij zijn van andere oneffenheden in de beeldregionen. We komen dus uit op een goede beeldkwaliteit voor Blow-Up.
Ook het geluid valt weinig te verwijten. Het gaat hier om een mono soundtrack die af en toe wat ruist maar nergens echt vervormd of kapot gecompesseerd is. Rekening houdend met de technische beperkingen van een mono soundtrack is dit een goed voorbeeld van wat een mooie geluidstransfer hoort te zijn.

EXTRA’S
Voor iedereen die na het bekijken van de film met vragen blijft zitten, en dat is ongeveer bij iedereen die de film ooit gezien heeft, is er een verhelderend audio commentaar ingesproken door filmcriticus Peter Brunette. Niet alleen laat deze man horen waarom hij nu juist door deze film gepassioneerd is, ook geeft hij een heleboel boeiende info aangaande de manieren waarop de controversiële regisseur Michelangelo Antonioni te werk ging. Heel wat inzicht en plausibele verklaringen over het verhaal worden gedeeld met de kijker in een commentaar dat nergens verveelt. Het enige pijnlijke is wel dat op het moment dat de commentaartrack opgenomen werd, hoofdrolspeler David Hemmings nog in leven was en er dus logischerwijs niets vermeld wordt over het einde van diens carrière. Verder hebben we ook nog de muziektrack, van de legendarische componist/artiest Herbie Hancock, die geïsoleerd te beluisteren valt. De extra’s worden mooi afgerond met enkele bioscooptrailers. Interessant had nog een documentaire over de regisseur geweest en eventueel een interview met enkele van de castleden.

CONCLUSIE
Wie jong was in de jaren zestig zal zich deze toenmalige schandaalfilm zeker nog wel herinneren. Voor alle anderen die te jong zijn maar wel een gezonde interesse hebben in de Londense flower-power generation, mezelf incluis, is er toch nog een boeiend aspect aan deze controversiele film. Wel zal hij door sommigen, om begrijpelijke redenen, te traag en vooral té vaag worden bevonden. Wie niet te vinden is voor een surrealistische en filosofische kant aan een film, kiest er dan ook beter een andere uit. Voor de resterende groep kijkers is deze film zeker eens het bekijken waard.