FILM
Peace sucks! Althans, dat is de mening van Ray Elwood (Joaquin Phoenix), die als autodiefje van de rechter de keuze had gekregen: of zes maanden de bak in, of drie jaar het leger in. Het is 1989, en de Berlijnse muur is nog nét niet gevallen. Elwood is gestationeerd in een kazerne in Stuttgart, West-Duitsland (maar met zijn voortreffelijke aardrijkskundige kennis zou hij eveneens in Oost-Duitsland kunnen zitten, wat hem betreft), en houdt zich voornamelijk onledig met van alles en nog wat te verkopen en er een profijtje mee te doen. De sullige kolonel Berman (Ed Harris) denkt toch alleen maar aan zijn mogelijk laatste kans op promotie, en tekent elke bestelbon die hem onder de neus geschoven wordt. Wat Elwood en zijn kompanen op die manier achterover kunnen drukken, verkopen ze aan louche figuren zoals De Turk (Haluk Bilginer), die hen betaalt met morfine. En die morfine wordt door Elwood dan weer vakkundig omgebrand tot heroïne, waarvoor er in het leger genoeg afnemers zijn. En als de soldaten dan ook nog eens, zo stoned als een kieken, met een tank een benzinestation inrijden, daarbij de begeleiders van een wapenkonvooi doden, en Elwood de spullen in de vrachtwagens weer kan doorverkopen, schijnt voor hem de cirkel rond. Het leven ziet er zo kwaad nog niet uit: zijn kamer ziet eruit als een luxe-flat, hij rijdt met een dure Mercedes rond en neukt de vrouw van de kolonel (Elizabeth McGovern) tussendoor suf.

Het raderwerkje draait vlotjes, totdat er een serieuze zandkorrel in komt vallen: de nieuwe platoon-leider sergeant Lee (Scott Glenn), met wie Elwood al onmiddellijk sores heeft omdat hij hem probeerde een TV aan te bieden in ruil voor een oogje dicht te knijpen bij zijn onreglementair ingerichte kamer. Vanaf dan breekt de hel los: plots zit Elwood met een sullige roommate opgesolferd, soldaat Knoll (Gabriel Mann), en moet hij voortdurend midden in de nacht opstaan voor een portie drill. Elwood heeft nochtans al de perfecte wraak op het oog: hij gaat proberen Lee's bloedmooie dochter Robyn (Anna Paquin) te versieren. Robyn, die altijd is opgegroeid in kazernes, is zelf van geen kleintje vervaard. Maar Elwood heeft zich nu toch wel danig in de nesten gewerkt: een levering wapens voor De Turk is uitgerekend verstopt in het complex waar twee compagnies, waaronder de zijne, een uitgebreide oefening gaan houden, zijn vaste afnemer sergeant Saad (Shiek Mahmud-Bey), nota bene het hoofd van de militaire politie, is pissed off omdat er een lading drugs verloren is gegaan, en Lee wil, voor wat hij met zijn dochter heeft aangevangen, Elwoods bloed drinken... Maar voor de rest is de team spirit okee!

Deze Buffalo Soldiers dateert al van 2001, maar is om diverse redenen (11 september, inval in Afghanistan, enzovoort) ettelijke malen uitgesteld. De reden ligt voor de hand: de film schetst een zeer weinig luisterrijk beeld van de Amerikaanse krijgsmacht in vredestijd. Het overgrote deel van de soldaten hoort eigenlijk eerder achter de tralies thuis, als iemand tijdens hun zotte kuren een dodelijk ongeval krijgt, verschepen ze zijn lijk naar het thuisland, begeleid met een brief waarin staat hoe een held de dierbare aflijvige toch wel was. Wie niet in het systeem wenst mee te draaien, wordt op professionele wijze in elkaar getimmerd, of zoals kolonel Berman in een zalige staat van onwetendheid gehouden. Misschien is het verhaal wel wat overdreven, maar para's die een negertje boven een vuurtje roosteren, F16-piloten die "voor de sport" een kabelbaan raken en tientallen doden op hun geweten hebben, het zijn allemaal symptomen van het feit dat waar rook is, waarschijnlijk toch ook vuur is. En dan hebben we het nog niet eens over de recente onthullingen van gevangenenmishandeling in Amerikaanse gevangenissen... Nee, de boodschap is misschien met een dikke cynische saus overgoten, maar de boodschap van regisseur George Jordan is duidelijk genoeg: het enige verschil tussen het leger en de bendes zware criminelen, is dat de mensen uit het leger allemaal een uniform dragen. Joaquin Phoenix is dan nog de kleine garnaal, alhoewel zijn escapades alle grenzen van de moraliteit moeiteloos overschrijden; en tóch sympathiseren we eerder met hem dan met de sergeant (Scott Glenn) die hem een beetje discipline wil bijbrengen. Waarom? Omdat die mogelijk nog een groter varken is dan de eerstgenoemde. Het is wel een zeer aparte aanpak voor een anti-militaristische film te maken - we hebben iets soortgelijks nergens daarvoor gezien - en in tegenstelling tot andere "komische legerfilms" als Stripes is er hier geen greintje van iets wat nog maar op patriottisme lijkt, te bespeuren. Integendeel, de troepen worden eens goed te kakken gezet. Het vergt moed om een film als deze in tijdens als deze op de mensheid te willen loslaten. We zullen in de beoordeling een half puntje bijtellen voor moed en zelfopoffering.

Oh ja, er is ook nog een cast. Wel, Gregor Jordan heeft zich voornamelijk bediend van stereotiepen met een minimale dosis aan karakteropbouw. Wat in dit geval haaks op de film zou hebben gestaan. Joaquin Phoenix is de platte opportunist, Ed Harris het zachte eitje met een promotie-complex, Scott Glenn de meedogenloze drilsergeant en Anna Paquin een wilde, oncontroleerbare meid - iets waar ze niet al te veel moeite voor moet doen. De rest van de cast loopt toch het grootste deel van de film met hun hoofd in de wolken, en weten zelf waarschijnlijk niet meer in welke film ze hebben meegespeeld.

BEELD EN GELUID
Paradiso verblijdt ons de laatste tijd met releases die misschien kaal zijn qua extra's, maar alleszins technisch volkomen okee zijn. Het beeld staat op de cover als 1.78:1 aangegeven, maar blijkt in de praktijk 2.35:1 te zijn, en anamorfisch op de koop toe. Men springt de laatste tijd nogal zorgeloos met coverspecificaties om, maar dit is gelukkig alweer eens een vergissing in de goede richting, want het beeld heeft dus wél het correcte aspect ratio. We zien wel af en toe, vooral op witte oppervlakken, wat grain, maar de scherpte is aanvaardbaar, de kleuren komen natuurlijk over, en misschien haddeb er in de donkere scènes wat meer nuances mogen zitten, maar toch ziet het geheel er fris en prima uit. De layer change zit wel op een enorm rare plaats, zo'n kwartier voor het einde van de film, en is niet helemaal optimaal gekozen. Aangezien er genoeg fades te zien zijn, zou men die beter daar ergens geplaatst hebben. Qua geluid hebben we de keuze tussen een DTS-track en een Dolby Digital 5.1-track, die aan elkaar gewaagd zijn. Beide tracks zijn zeer dynamisch, daar niets slechts over, en vooral de vele explosies maken een indrukwekkende vertoning, maar we vinden dat de maximale benutting van de ambiënte geluiden en de subwoofer af en toe ten koste gaat van de dialoog. Wat we wel zeker willen opmerken is de goede muziekkeuze: in de scène in de discotheek draait men bijvoorbeeld Blue Monday 88 van New Order, een nummer dat inderdaad eind van de jaren '80 te situeren is.

EXTRA'S
Helaas houdt het hier dan ook op. Naast de trailer voor de film zelf, krijgen we drie cross-promotionele trailers voor The Heart of Me, Spun en Dark Blue, die bovendien ook nog eens automatisch opstarten bij het insteken van de disc. Waar we, zoals U weet, een hartsgrondige hekel aan hebben.

CONCLUSIE
Buffalo Soldiers is een zeer geladen politiek statement, gebracht als één van de zwartste komedies die we de afgelopen jaren hebben gezien. Het acteerwerk is puik, de technische aspecten van de disc kunnen er goed mee door, alleen de extra's zijn wat afwezig, en da's jammer, want één en ander kaderen in de geest van de tijd zou een waardevolle aanvulling geweest kunnen zijn. Toch doe je, zeker als je van dit soort anti-militaristische pamfletten houdt, met deze film zeker geen miskoop.