CONCERT
Richard Clayderman is een wat bedeesde Franse pianist die, als je hem ziet, geen vijf frank zou geven. Schijn bedriegt, want de man heeft met een zeer eigen stijl van pianospelen een reputatie ontwikkeld die hem in staat stelt om platen bij de vleet te slijten, en voor het geld moet de man het allang niet meer doen. Toch bracht de man tot voor een paar jaar nog gemiddeld een plaat of zes per jaar uit, en kon het zich veroorloven om jaarlijks een half jaar te werken en de andere helft op zijn lauweren te rusten. Als we bovendien mogen aannemen dat het optrekje dat in het interview getoond wordt, werkelijk van hem is, dan kunnen we geloven dat met pianospelen goed geld te verdienen is.

Zijn geheim? Clayderman beheerst een ongelofelijk spectrum aan muziekstijlen, gaande van échte klassiekers over filmmuziek (Chariots Of Fire), jazz (Zanur), chanson (La Vie En Rose) en contemporaire musicals (West Side Story) tot en met popmuziek (We Are The World). Elk nummer wordt wel bewerkt door zijn twee vaste muziekschrijvers-van-dienst, Olivier Toussaint en Paul de Senneville, die de partituren garneren met het typisch soort van rallentando's en arpeggio's die Claydermans muziek zo herkenbaar maken. Meest uit het centrum liggende nummer op deze zeer smalle selectie van zijn repertoire is voorwaar een cover van You Are My World van de Communards, het een kort leven gegunde bandje van ex-Bronski Beat-coryfee Jimmy Sommerville. De criteria volgens dewelke Clayderman zijn nummers selecteert is dan ook onveranderlijk het al dan niet aanwezig zijn van fragmenten die zich goed tot een pianobewerking laten lenen. Clayderman zelf zit daarbij - bijna in trance - achter zijn massieve vleugel, en wordt geassisteerd door een groepje muzikanten die ongeveer dezelfde functie vervullen als behangpapier.

Met een dergelijke productiviteit is het dan ook spijtig dat we in dit concert slechts een magere selectie van 17 nummers voorgeschoteld krijgen. Zijn grote doorbraak, de versie van Ballade Pour Adeline ontbreekt hierbij niet, maar bijvoorbeeld nummers uit CD's als Coup de Coeur of zijn intussen al even bekende interpretatie van Für Élise van Van Beethoven dan weer wel. Bovendien kunnen we hier niet echt van een concert spreken; het gros van de fragmenten komt weliswaar uit een optreden in het Mayflower Theatre in Southampton, maar sommige nummers - met name My Way, Feelings en La Vie En Rose worden begeleid door wat sfeerbeelden van Richard C. die respectievelijk langs de kades van Saint-Tropez, een Parijse kunstmarkt en de Eiffeltoren leidt. Visueel is een klassiek concert normaal gezien geen hoogstandje, waar we mee kunnen leven, maar het hoge Vitaya-gehalte van de met stukjes sfeerbeelden opgesmukte fragmenten doen volgens ons de muziek geen recht aan. Het concert wordt bovendien voorafgegaan door een kort interview waarbij de vragen ontegenzeglijk werden opgesteld door een vijfjarige met een ernstig hersenletsel: Speelt U graag piano? Houdt U ook van heavy-metal?... Hoeveel uur per dag oefent U? was dan nog de meest intelligente vraag, en de schuwe Clayderman is duidelijk niet op zijn gemak. Als ik een pianovirtuoos zou zijn, zou ik me toch ook beter voelen achter het klavier dan achter een micro. Laat die man zwijgen en piano spelen, dammit! Het einde van het concert zelf en het bisnummer (ééntje maar) worden van een streepje humor voorzien, maar dat is ook weer iets wat van de hoofdzaak afleidt: Claydermans biotoop is in een omgeving met een hoge piano-dichtheid!

TRACKLIST
1. My Way
2. Medley 1: Always There/I Know Him So Well
3. Les Oiseaux
4. West Side Story Medley: Maria/Tonight/America
5. Vierge
6. Masais
7. You Are My World
8. People
9. Feelings
10. La Vie En Rose
11. Chariots Of Fire
12. Concerto Pour Une Jeune Fille
13. Zanur
14. Nostalgy
15. Ballade Pour Adeline
16. Root Beer Rag
17. We Are The World

BEELD EN GELUID
De originele opnames van dit concert dateren van 1990 (en dus niet van 1992 zoals de hoes verkeerdelijk vermeldt. Met de beeldkwaliteit is het maar magertjes gesteld: in de verre shots ontbreekt meestal heel wat scherpte, en bij semi-close-ups zoals een shot met een paar van de violistes, is er duidelijk een edge enhancement-probleem. Alleen de echte close-ups zijn van redelijk goede kwaliteit, maar de kleuren lijken van een oude VHS overgenomen te zijn. Onze vaststellingen bij het geluid wijzen in diezelfde richting: twee of drie keer op het hele concert lijkt de gehele geluidsband even off-key te gaan. Ofwel heeft het gehele orkest in het geheim een afspraak gemaakt om met zijn allen, Clayderman incluis, op het vooraf afgesproken moment een halve seconde vals te spelen, ofwel heeft de VHS-band ergens even het ritme niet gevolgd. Op welke van de twee verklaringen zou U uw geld durven verwedden? Zowel de Dolby Surround 2.0-track als de Dolby Digital 5.1-track hebben een zeer op de frontspeakers gericht geluidsbeeld - zoals het hoort - en enkel bij de laatstvermelde worden de surroundkanalen zeer discreet benut om bijvoorbeeld de resonantie in de concertzaal weer te geven. Conclusie: aardig gelukt maar spijtig van de schoonheidsfoutjes.

EXTRA'S
Enkel het reeds bovenvermelde interview, dat niet echt de inhoudelijke waarde van deze disc doet stijgen. Het interview is wél onder meer Nederlands ondertiteld.

CONCLUSIE
Inspire Music, het muzieklabel van VideoFilm Express, bracht deze dvd uit in een reeks van drie, met analoge concerten van Neil Sedaka en Smokey Robinson. We zijn een beetje teleurgesteld over de magere setlist; een bekwaam muzikant als Richard Clayderman verdient een betere behandeling op dvd. Een deel van de technische tekortkomingen kan misschien op rekening van de ouderdom van het bronmateriaal geschreven worden, en als er aan klassieke muziek te veel geprutst wordt, merk je dat als kenner onmiddellijk. Als men dan toch het concert niet in zijn integraliteit weergaf, had een double layer-disc aangevuld met recenter materiaal van betere kwaliteit ongetwijfeld een optie geweest.